Jean-Pascal Salomez
Om problemen, met een aan heroïne verslaafde, zwangere, moeder, op te lossen moet de persoon zelf aan het probleem willen werken. Daar ben ik me volledig van bewust. Daarom is iemand tegen zijn wil in laten opnemen voor een ontwenning allesbehalve vanzelfsprekend. Wettelijk gezien is er haast geen mogelijkheid tot gedwongen ontwenning voor mensen die een gevaar zijn voor zichzelf of hun onmiddellijke omgeving.
Hier sta ik machteloos tegenover het druggebruik van mijn gewezen partner. Zij gaat over de schreef en is absoluut niet vatbaar voor rede … Ze weet het professionalisme van de hulpverlenende zo te omzeilen dat het kind, welke ze mij op uiterst bedrieglijke wijze heeft ontnomen, mishandelt zonder dat deze hulpverleners het zelf merken. Eerder reeds waarschuwde ik voor het falende beleid van hulpverlenende instellingen. Let zeer goed op voor hun overtuiging en geloof in hun, zogenaamd, professionalisme. Hun ervaringswereld beperkt zich tot slechts deze leefomgeving en de biografische kennis van het personage ontbreekt vaak. Dusdanig kennen deze hulpverleners geen inzicht in de daadwerkelijke problematieke wetmatigheden van de gebruiker zijn levensloop.
Omdat heroïne gebruiken strikt genomen niet onder deze definitie valt, zal een gedwongen ontwenning slechts in zeldzame gevallen aan iemand met heroïne problemen worden opgelegd. Momenteel is mijn gewezen partner wel in een toestand terecht gekomen waarbij een gedwongen ontwenning toch aangewezen is -bijvoorbeeld door de zeer dreigende en gevaarlijke situatie welke zich voordoet met mijn Zoontje Donovan. En de zeer extreme gevaren betreffende de zwangerschapsperiode waarin deze zich bevindt.
Volgens de Belgische wetgeving zijn twee procedures mogelijk om tot deze gedwongen ontwenning te komen: een spoedprocedure via de Procureur des Konings komt blijkbaar het meeste voor, de procedure via de vrederechter zou minder voorkomen. Het is wel de vrederechter die over een beschermende maatregel zal moeten oordelen. Hij of zij bepaalt de uitspraak aan de hand van een medisch dossier. Hier in deze is echter het probleem dat de instelling welke haar begeleid in de overtuiging verkeert dat er geen gebruik van heroïne kan worden vastgesteld. De urinetesten worden gewisseld en daar faalt professionalisme.
Bij een spoedprocedure wordt de persoon onmiddellijk opgenomen, maar de vrederechter kan na tien dagen pas beslissen dat verdere opname niet meer nodig is. Feit is wel dat de aanklager over voldoende gegevens dient te beschikken welke bewijzen dat er een gevaarlijke situatie is. Bij een gewone procedure heeft de vrederechter tien dagen de tijd om een uitspraak te doen, maar wordt de persoon bij een positief advies meteen veertig dagen in observatie genomen. Eventueel kan de vrederechter beslissen om deze periode te verlengen tot maximum twee jaar.
