Hoewel de gezichten op foto’s zo onschuldig lijken, omarmt me ’s avonds een welkome rust wanneer het tijd is om te gaan slapen. Een rust waar ik de hele dag naar heb verlangd en die me werkelijk tot rust brengt.

Op het eerste gezicht lijken mijn kinderen zo braaf, maar de werkelijkheid is anders. Ze hebben zo nu en dan hun ondeugende streken, maar ik noem ze liever niet stout. In deze moeilijke dagen doen ze immers hun best. Donovan, mijn kleine helper, toont zijn behulpzaamheid, vooral als het gaat om opruimen, ook al moet ik hem daar soms herhaaldelijk aan herinneren. Hij is immers nog zo klein.

Marco begrijpt de situatie wat moeilijker. Wanneer een foto van Mama op mijn screensaver verschijnt, zie ik een vreemde en bedenkelijke blik in zijn ogen. Die blik doet pijn en vergroot mijn afgunst jegens Mama steeds meer.

Desondanks lijken ze zo lief, totdat later de ondeugendheid in hun nog zo jonge zielen begint toe te nemen…

Deze week kreeg ik het briljante idee om het kleine bankje van zolder naar beneden te halen. Ik dacht dat het een goede optie zou zijn om het rondslingerende speelgoed op te bergen. Echter, ik vergat dat ze er altijd in kruipen, wat vaak resulteert in huilen. Donovan stopt Marco erin en gaat er dan bovenop zitten. Marco, die het claustrofobische gevoel van zijn vader in zijn genen lijkt te hebben, begint dan te huilen of er ontstaat ruzie. Alleen Neha vindt het allemaal fantastisch. Ze gaat er graag bij zitten, genietend van het speelse tumult dat onze avonden vult.

Ondanks de chaos en de kleine strubbelingen koester ik deze momenten. Want achter de ondeugendheid schuilt een liefde die de moeilijke dagen verlicht en me elke avond met een glimlach in slaap doet vallen.