Jean-Pascal SalomezHallo allemaal, welkom bij weer een schrijfseltje over het leven met mijn twee gastjes in de winter. Ze zien het effe zitten. Het is barstenskoud daarbuiten maar dat schrikt die jonge gastjes niet af. Voor even tenminste niet.
De Marco speelt een tijdje buiten, verzet hopen sneeuw, en is uiteindelijk de eerste welke na een tijdje zachtjes huilend naar binnen komt. Door en door verdrongen van de kou. Gauw effe een knuffel en wat warmte van de kachel en hij gaat er weer voor. Binnen weliswaar. De sneeuw daar buiten dat zegt hem niet veel meer. Ook Donovan niet. Die vindt de televisie steeds interessanter.
Ik probeer ze nog te lokken met warme chocolademelk en koekjes, maar ze hebben geen zin om weer naar buiten te gaan. Ze willen liever op de bank zitten en naar hun favoriete tekenfilms kijken. Ik snap het wel, het is ook best gezellig zo samen. Maar ik mis toch wel het plezier van sneeuwballen gooien, sneeuwpoppen maken en sleetje rijden.
Misschien morgen, als het weer wat warmer wordt. Of misschien volgende week, als er nog meer sneeuw valt. Of misschien volgend jaar, als ze wat groter zijn. Wie weet. Voor nu geniet ik maar van hun lachende gezichtjes en hun knuffels. En van mijn eigen kopje warme chocolademelk natuurlijk. Genieten jullie van de foto’s.
