Jean-Pascal Salomez
Rust in huis en alles zoals het hoort, met de twee kleinste, Neha en Marco. Spelend en lachend en weinig kattenkwaad. Precies zoals een alleenstaande Papa het wenst. En het is eigenlijk telkens zo met hun twee.
Donovan, me lieve deugniet, daar is al heel wat over geschreven. Daar zal mogelijk in de toekomst nog vaker over geschreven worden want hij maakt het wel wat te bont af en toe. Mijn vrolijke jongen ontdekt de wereld geheel op zijn eigen manier. Tijd on de teugels wat strakker aan te halen, lijkt het me, en of dat ooit zal lukken. Er zijn helaas gesprekken gaande op school dat ie het daar ook wat te bont maakt. Dat bleek ook al uit de ondeugende blik op de vorige foto’s met zijn vriendje.
Donovan eist en alles moet en dat kan niet. Dat kan niet omdat ie daar echt heel erg ver in gaat. Dat hoort niet. Dus heeft ie heel wat te leren nog. Als hij dat tenminste zelf wil. En gelukkig dat ik hem begrijp. We geven hem dus de tijd. Het is een proces welke wat normaal is op die leeftijd.
Maar Donovan is niet alleen een deugniet. Hij is ook een schatje, een knuffelbeer, een grapjas en een slimme kerel. Hij kan me zo aan het lachen maken met zijn gekke bekken en zijn droge humor. Hij kan me ook ontroeren met zijn lieve woorden en zijn zachte kusjes. Hij kan me ook verbazen met zijn scherpe inzichten en zijn creatieve oplossingen.
Donovan is een kind met veel potentieel, veel talenten en veel liefde in zijn hart. Hij heeft alleen soms wat moeite om zich aan te passen aan de regels en verwachtingen van anderen. Hij heeft een sterke wil en een eigen mening. Hij heeft een avontuurlijke geest en een nieuwsgierige blik.
Donovan is mijn zoon en ik ben trots op hem. Ik ben blij dat ik hem mag begeleiden in zijn groei en ontwikkeling. Ik ben dankbaar dat ik hem mag zien stralen en genieten van het leven. Ik ben hoopvol dat hij zijn weg zal vinden in deze soms ingewikkelde wereld.
Donovan is mijn zonnetje in huis, mijn oogappel, mijn vriendje voor altijd.
