Een jaar later.

Thuis, zoals het hoort.

 

 

 

 

 

 

Een jaar later, thuis, zoals het hoort. In volle tevredenheid en gelukzaligheid. Een jaar later na de verslaving, onwetend, in wolken gehuld, het kind dat schijnt.

 

Ooit kreeg ze een valse start, een ontwenning zonder begin, de hunkering naar meer, naar iets, naar wat dan ook. Er werd geleden onder haar. Mijn Neha begrijpt het nog niet, het wil, het moet, nu, of nooit. Mijn Neha begrijpt het niet maar zal echt ooit wel vinden wat het schijnbaar zoekt

Vergeet me niet met mijn verdriet, mijn kind.  Het gaat over iets wat jij misschien niet ziet. Ik verlies mezelf niet elke dag helemaal, overgelopen doffe ellende krijgt me altijd klein, maar wij zijn het bewijs dat er meer is dan.

Een vechter heeft immer nog nooit geweten wat rusten is …