De impact van maatschappelijke uitsluiting op ex-gedetineerden

Ik wil u tevens introduceren tot de wereld van het dadaïsme, de stijl, waarin ik mijn verhaal zal vertellen over de beslissing om crimineel te worden. Het dadaïsme is een kunststroming dat mij zeer nauw aan het hart ligt, die ontstond tijdens de Eerste Wereldoorlog als reactie op de chaos en waanzin van die tijd. Het gaat over het doorbreken van regels en conventies, het absurdisme en het spotten met de autoriteit. Dit is precies wat ik heb gedaan toen ik ooit de beslissing nam om crimineel te worden. 

Mijn huidige antisociale houding is niet alleen het resultaat van mijn omstandigheden, maar ook een bewuste keuze. Ik ben een dadaïst en ik geloof dat de maatschappij een absurde constructie is. Ik ben niet geïnteresseerd in de normale wereld en de morele waarden die daarbij horen. Mijn gedrag is een vorm van verzet tegen de gevestigde orde en de autoriteit die mij probeert te controleren. 

Hoewel sommige mensen beweren dat familiefactoren een rol spelen bij crimineel gedrag, denk ik dat dit eerder individuele verschillen zijn tussen mensen. Persoonlijke gebreken of problemen in mijn omgeving hebben hooguit een bijrol. Maar maatschappelijke veranderingen kunnen wel een grote impact hebben op mijn identiteit en gedrag. De stress en financiële lasten die gepaard gaan met het ouderschap hebben bijvoorbeeld een grote invloed op mij. Ik voel me verantwoordelijk voor mijn kinderen, maar in een samenleving waar egoïsme hoogtij viert, kan dit erg zwaar zijn. 

Segregatie is een riskante manier om crimineel gedrag te beïnvloeden. Door de confrontatie met sociale problemen waarvoor ik niet de juiste sociale vaardigheden heb, verlies ik mijn band met de samenleving. Het hebben van een baan zou kunnen zorgen voor meer binding en de kans op recidive verkleinen. Helaas worden mensen met een crimineel verleden vaak geweerd van bepaalde functies, wat ik als een dubbele straf ervaar. 

Na 13 jaar in de gevangenis te hebben gezeten, ben ik nog steeds niet in staat om volledig deel te nemen aan het economische leven en heb ik geen perspectief op sociale mobiliteit en maatschappelijke participatie. Ik ben gedwongen om instellingen te benaderen die mij kunnen helpen bij het vinden van een zinvolle dagbesteding. Het terugvallen in crimineel gedrag is helaas een logisch gevolg van de beperkingen die mij worden opgelegd door de overheid. Het idee dat de samenleving onveiliger wordt door ex-gedetineerden is onjuist en komt vooral door de screening-profielen waardoor we geen baan kunnen vinden en daardoor een hogere kans hebben op recidive. Dit profiel sluit ons ook uit van visum- en emigratiemogelijkheden, waardoor de kans op een toekomst elders nihil is. Het is alsof de maatschappij ons geen tweede kans wil geven, alsof we voor altijd veroordeeld zijn tot een leven van crimineel gedrag en uitsluiting.

Maar ik geloof dat er een alternatieve benadering is. In plaats van te straffen en uit te sluiten, moeten we als maatschappij investeren in herstel en re-integratie. We moeten ons richten op het opbouwen van relaties, het opbouwen van vaardigheden en het bieden van kansen. Dit zal niet alleen leiden tot minder criminaliteit, maar ook tot een meer inclusieve en rechtvaardige samenleving.

Al ben ik misschien een beetje anders dan de meeste mensen, ik geloof dat we allemaal de verantwoordelijkheid hebben om te werken aan een betere wereld. Laten we niet bang zijn voor verandering en laten we de regels en conventies doorbreken die ons beperken. Laten we samenwerken om een samenleving te creëren waarin iedereen de kans krijgt om te groeien en te bloeien, ongeacht hun achtergrond of omstandigheden.