Jean-Pascal Salomez
Lang verwacht, en vol verwachting ook, waren we weer on the road naar een gebeuren ingericht door de school – De Ark - van Donovan en Marco.
Volledig voorbereid en overtuigd was ik aanwezig, vergezeld door mijn zus, zwager, nichtje en haar man. En natuurlijk de jongste, Neha.
Het kinderkoor, Classics for Kids, had enkele workshops gegeven met de kinderen van de school, slechts drie. Classics for Kids is ontstaan uit een idee van Tim Devolder en heeft als centraal thema dat cultuur een recht is voor alle kinderen. Tim Devolder organiseert daarom kinderconcerten voor alle kinderen, ongeacht intelligentie, herkomst, leeftijd, interesse of financiële mogelijkheden. Het resultaat was gisteren live te bewonderen.
En het moet me van het hart. Ik stond daar soms bijna een traantje weg te pinken. Mijn smaakjes, daar, op dat podium. En vooral Donovan, die het zo goed deed. Met af en toe zijn blik op mij gericht, tevreden. Dit was dat moment. Dat moment om nooit meer te vergeten.
Zoiets is waarschijnlijk slechts te begrijpen wanneer je zelf kinderen hebt. Te beseffen dat je tevreden bent over de ontwikkeling die ze doormaken. Dus laat ik daar maar eerlijk over zijn. Het was niet bijna een traantje, het was … En ik weet, het lijkt zwak. Daar zo onverdroten een traantje weg te pinken. Maar, ik ben er trots op ook. Dat moment zag ik om mij heen en dacht dat ik me wat aanstelde. Wat eigenlijk niet waar is. Het is immers een traantje van geluk. Daar komt niets van verdriet of ellende bij kijken.
Ik plaats het hier ook graag op dit weblog, voor later. Opdat ik weet dat dit de plek is met onze geschiedenis. Een plek waar allerlei gevoelens en gebeurtenissen een plaatsje hebben. Voor nu en voor later. En hopelijk ook voor veel later.
Marco, nog zo klein, teder, en vol liefde en gevoelens, had het er moeilijk mee. De momenten dat ze niet op het podium waren, rustte hij in mijn armen, zijn hoofdje op mijn schouders. Dit terwijl de assertieve Donovan tikkertje aan het spelen was.
Maar wat betreft de foto’s … Ik wist het. Het zou donker zijn. Alle raad van Henk in de wind geslagen natuurlijk. En toch had ik toen op zijn aanraden een statief gekocht, draagbaar zelfs in een tasje zodat ik het makkelijk met me mee kon nemen. En voorheen had ik zelfs nog even in het boekje gezeten om wat handigheidjes te weten te komen. Daar stond zelfs dat ik het best met statief kon werken … Maar nee hoor, Daddy weg zonder dat ding. Eigenwijs als een rund en nu vol spijt omdat ik geen enkele mooie foto heb.
