Jean-Pascal Salomez
OVER FAMILIERUZIE!
De afwachtende houdingen, onzekerheid, besluiteloosheid en vooral het getreuzel kotsbeu. Het hoeft geen verbazing te wekken dat ik mijn verontwaardiging luidkeels uitschreeuw.
Familieruzie heb ik het vaker over. Ze zijn immers net zo gevarieerd als de mensen die er bij betrokken zijn.
Ik heb te maken met een familieconflict dat voortdurende ruzies en ergernis veroorzaakt. Het lijkt alsof er geen hoop is voor de situatie, of ik nu zelf de oorzaak van het probleem ben of dat iemand anders in mijn familie dit veroorzaakt. Ik ben niet op zoek naar oplossingen voor de problemen binnen de familie en mijn emotionele littekens zullen mettertijd wel helen. Toch heb ik genoeg van de voortdurende bemoeienissen en ruzies die steeds rauw en pijnlijk zijn.
Als kind werd ik al in de steek gelaten door het overlijden van mijn ouders. De resterende familieleden realiseerden zich niet hoezeer deze situatie mijn leven beïnvloedde. Later, toen relaties binnen de familie stuk gingen, ontstond er een patroon van bevestiging van deze verlatenheid. Door rationeel te denken, besef ik nu dat deze gevoelens veroorzaakt zijn door verschrikkelijke gebeurtenissen. Ik realiseer me ook dat in de steek gelaten worden vervelende gevolgen kan hebben, maar dat het niet als een ramp beschouwd hoeft te worden.
Alleen door er op een bepaalde manier tegen aan te kijken, lijkt het een ramp.
Het is niet eerlijk van hen om zoiets gemeens te doen. Ik kan het niet verdragen om zo behandeld te worden. Ik vind dat ze er het recht niet toe hebben. Ze hadden het nooit mogen doen. Nu wil ik het hen betaald zetten. Of niet? Want het is nu eindelijk een feit. Ik ben ze kwijt, ik ben ze eindelijk kwijt. Ik kan ze van nu af aan vergeten. Geen leugens meer, geen teleurstellingen. Het geeft niet meer wat men van me denkt. Ik weet zelf wel wat de toekomst brengt.
Dadaïsme als oplossing voor eindeloze familieruzies
Tussen de chaos en het tumult van het leven, vinden we soms onszelf gevangen in de schijnbaar eindeloze cyclus van familieruzies en conflicten. Een onzichtbare kracht lijkt ons telkens weer in deze vicieuze cirkel te trekken, waardoor we ons afvragen of er ooit een einde zal komen aan deze waanzin.
Het lijkt wel alsof we gevangen zijn in een surrealistisch spel, waarin de regels voortdurend veranderen en de grenzen van de realiteit worden overschreden. Is het niet vreemd dat we ons zo laten beïnvloeden door de onwrikbare drang om altijd gelijk te hebben, om altijd onze wil door te drukken, zelfs als dat betekent dat we de mensen om ons heen pijn doen?
Misschien is het tijd om te breken met deze illusie van controle en orde. Misschien is het tijd om ons te laten leiden door de grillen van het moment, om te dansen op de rand van het absurde en het onvoorspelbare. Want in die chaos vinden we soms de meest verrassende antwoorden en oplossingen.
Laten we de traditionele manieren van denken en handelen achter ons laten en ons openstellen voor het onbekende. Laten we de kracht van het dadaïsme omarmen en ons laten leiden door de intuïtie, de irrationaliteit en het ongerijmde. Want wie weet welke wonderen er op ons wachten als we ons durven over te geven aan de onvoorspelbaarheid van het leven.
Dus laten we de familieruzies en de conflicten achter ons laten en ons richten op het avontuur dat voor ons ligt. Laten we ons laten leiden door het absurde en het onverwachte en ons laten verrassen door wat het leven voor ons in petto heeft. Want wie weet wat voor onverwachte parels we zullen ontdekken als we ons laten leiden door de dadaïstische geest.
