Fluisteringen van Kinderpijn: Donovan’s Verhaal

Met onderstaand verhaal wens ik aan te tonen dat onzinnigheden van ouders vaak kinderen kwetsen. Praten over gevoelens is niet evident. Al te vaak wordt kinderverdriet afgedaan als boerenbedrog of krokodillentranen. Toch is het belangrijk dat kinderen hun gevoelens leren uiten, het beschermt hen tegen neerslachtigheid en introvert gedrag. Hoe kinderen een trauma beleven is moeilijk te bevatten.

Uit de praktijk blijkt dat niet alle ernstige voorvallen een blijvend spoor nalaten. Er zijn persoonlijkheids–verschillen. In hetzelfde gezin is het ene kind kapot van wat er gebeurde, de ander trekt zich gewoon de dingen minder aan. Daarnaast is de reactie van de omgeving erg belangrijk. Als er dingen ernstig fout gaan, is het een dubbele ramp als er ook nog verkeerd op gereageerd wordt. Ouderen vinden het vaak beter om kinderen buiten een traumatisch gebeuren te houden. ‘Laten we er maar niet meer over praten, dan vergeten ze het wel. Na een ernstig voorval vraagt de omgeving wel aan ouderen hoe het met ze gaat. Maar wat vraag je een kind? Vooral kleine kinderen hebben moeite om gevoelens te uiten. Dat leert een kind juist van ouderen. Het stilzwijgend laten verlopen van een ernstig voorval is een begrijpelijke, maar niet zo verstandige reactie. Kinderen zien, horen en denken veel meer dan we ons bewust zijn. Ze moeten echter nog leren om met die informatie goed om te gaan.

Het fundamentele recht van het kind Donovan word hier dus geschonden:

het recht op vrijwaring voor psychisch geweld, recht op de noodzakelijke zorg om te kunnen opgroeien en recht op respect voor lichamelijke en geestelijke integriteit. Voor Donovan heeft deze vorm van psychische kindermishandeling een sterk negatieve invloed op zijn verdere uitgroei en ontwikkeling., Een op de drie kinderen die mishandeld zijn, blijken later als ouder hun eigen kind te mishandelen. Het individuele leed van de kinderen die mishandeld worden is groot. Naast lichamelijke pijn is er vaak de psychische pijn van de vernedering en van de afbraak van het gevoel van eigenwaarde. Niet alleen het mishandelde kind wordt beschadigd. Ook de andere gezinsleden.

Donovan zijn verhaal.

Mijn naam is Donovan en ik ben haast vier jaar. Zelf vindt ik dat ik al een behoorlijke jongen ben en zelfs al wat recht op eigen mening ken. Dit ook in het geval van wat de situatie met mijn Papa en Mama betreft. Mijn Papa en Mama die wonen niet meer bij elkaar. Ergens is er iets geweest tussen hun wat nu betwist wordt door buitenstaanders. Advocaten of zoiets, rechters.

Ik weet nog goed, Mama werd meegenomen door een politiewagen. Ik huilde en werd getroost door mijn Papa. Waarom Mama zo deed weet ik eigenlijk niet te begrijpen. Sindsdien zag ik haar niet meer terug. Vaak dacht ik aan haar en heel eventjes vroeg ik Papa waar Mama wel heen kon zijn. Ik zag dat Papa dan huilde en dat ie het er dan met mij over had dat alles wel ooit weer goed zou komen. Maar Mama, die zag ik nooit weer. Mama kwam gewoon niet meer. Tot, plots, op een dag, aan school, Mama daar stond. Sinds die dag ben ik bij Mama. Ik mis mijn vriendjes op school wel en ik ben benieuwd of hun mij ook missen. Nu zie ik Papa niet meer en Marco zie ik ook niet meer. Dat is vreemd. Of ik dat eigenlijk wel zo wil. Mama weet het wel wat het best voor mij is en ik voel wel dat Papa mij niet in de steek laat. Papa kennende. Nu ben ik bij alleen maar dames met problemen. Ze praten honderduit over problemen en het lijkt mij dat ze het niet op jongetjes hebben. Nochtans, ik ben ook een jongetje ..

Ik weet niet of ik het leuk vindt. Ik weet ook niet of Mama het leuk vindt. En of Marco het leuk vindt. Wat moet hij trouwens wel niet denken nu. Wel weet ik nog dat het thuis leuk was. We hadden een grote tuin en ik hield er een schildpad in welke nu net verstopt zat in mijn zandbak. Om het maar niet over mijn vissen te hebben. Misschien, als ik straks weer thuis ben dat ie zich dan weer gaat tonen. Misschien zal ie blij zijn mijn stem te horen. En Marco en Papa zal ook wel blij zijn mij te horen. Kunnen we weer samen mooie filmpjes kijken op de pjoeter.

Hoewel, Mama zegt mij nu dat Papa niet meer komt. Waarom zegt Mama dat? Mama zegt ook weinig lieve dingen over Papa. Waarom toch zegt Mama dat? Papa is best lief. Maar misschien ben ik nog wat te klein om daar al een beslissing over te kunnen nemen. Ouderen weten het voornamelijk wat het best is voor kleine mensen als ik. Maar ooit ben ik ook groot en dan mag ik luisteren naar wat mijn eigen hartje mij ingeeft. Ik denk dat Mama verdrietig is om Papa. Papa was steeds lief voor mij. Ik wil Papa best wel zien.

En wanneer ik dan bij avond in mijn bedje lig kan ik eigenlijk niet goed slapen. Grote mensen noemen het piekeren en eerder hoorde ik Papa het met de directeur van school erover hebben dat ik wat introvert werd of deed. Die grote mensentaal. Dat bedoel ik net, ze maken het zo moeilijk. Ik probeer het te begrijpen wat er allemaal aan de hand is. Maar ik denk gewoon veel aan Papa en Mama en waarom het nu zo moet zijn. Ik wordt weleens wakker en merk dan dat ik nog steeds niet thuis ben en Marco hier ook niet is. Dan vindt ik dat jammer en ik ben er zeker van dat Papa dat ook jammer vindt. Wat zou Papa zeggen. Zou hij boos zijn omdat ik zo lang niet bij hem geweest ben? Zou hij boos zijn op mij omdat ik momenteel niet naar school ga. Zou hij nog boos zijn op Mama? Hopelijk zegt hij dan geen lelijke dingen over Mama.

Oef, ik ben moe. Ik wil daar nu niet meer over nadenken. Grote mensen doen steeds zo moeilijk. We zien morgen wel hoe het gaat. Misschien komt Papa morgen wel. Ik weet het eigenlijk wel zeker dat Papa komt. Papa geeft nooit op.

Donovan woelt in slaap en mist armen om hem heen. Niet beseffende dat Papa eraan kwam. En sindsdien is Donovan thuis, waar ie hoort.