Waarom

Maar toch, drugsverslaafden hebben zeer vaak een grondige reden om drugs te gebruiken. Hoewel die motieven vaak zeer uiteenlopend zijn.

Men gebruikt in de beginfase nogal vaak drugs omdat het gewoon lekker is. Een ander gaat drugs gebruiken omdat het thuis niet zo goed gaat. En zo zijn er wel duizenden redenen om het drugs gebruiken te verklaren. Het is wel zo dat als je lekker in je vel zit en je gebruikt drugs dat het minder kwaad kan dan wanneer je drugs gebruikt en je niet lekker in je vel zit.

Maar hoe moeilijk is het eigenlijk om aan de drugs te raken. Dit is zeer afhankelijk van de persoonlijkheid en de omgeving van de gebruiker. De redenen om te gebruiken spelen een rol: gebruiken omdat je je depressief voelt is riskanter dan gebruiken wanneer je lekker in je vel zit. Daarnaast maakt het uit hoe gevoelig iemand is voor wat een drug voor hem of haar kan doen. Daarnaast is het wel zo, dat de drempel bij illegale drugs voor velen hoger ligt dan bij middelen zoals alcohol of medicijnen. Gebruik daarvan wordt gemakkelijker geaccepteerd. Dit kan gezien worden als een risico: meer mensen zullen het gebruiken en daardoor is de kans op problemen en verslaving groter.

Wanneer iemand aan harddrugs begint, is dat uiteindelijk nog steeds een persoonlijke keuze: het is aan de gebruiker om wel of niet op zo’n aanbod in te gaan. Het is en blijft een moeilijke keuze. Een keuze die de verdere rest van je leven en je omgeving bepaalt.

Onderstaand is handgeschreven noodkreet, van een persoon welke omgang heeft met een drugsverslaafde.

Boos.

Boos omdat er altijd een reden zal zijn om niet te stoppen.
Boos omdat ie zijn probleem minimaliseert en goedpraat.
Boos omdat ie zich er altijd uit lult.
Boos omdat ik gedwongen word het oogluikend te aanvaarden.
Boos omdat ie me stilaan laat wennen en meewerken aan iets waar ik niet aan wil wennen.
Boos omdat ie al de zoveelste is die me belooft er mee te stoppen, maar het bij loze woorden houdt.
Boos omdat ie me verwijt dat ik er te weinig ben voor hem: want als ik er vaker ben, zou zijn verslaving verminderen en zou hij misschien zelfs helemaal kunnen stoppen. Beweert hij.

Twijfels.
Twijfel om waar de balans ligt tussen aanvaarding van zijn leven en stimulans om het te verbeteren.
Twijfel over hoe ver een open ingesteldheid mag gaan.
Twijfel of ik het wel goed aanpak.
Twijfel of ik het wel bij het rechte eind heb.
Twijfel of ik nu dwaas ben als ik mijn mening niet herzie, of niet standvastig als ik meega in zijn verhaal.

Ontgoocheling.
Ontgoocheling om het besef hoe zwaar zijn verslaving is.
Ontgoocheling omdat ie al de zoveelste is die me belooft er mee te stoppen, en dat ik nog niemand écht heb kunnen laten stoppen.
Ontgoocheling omdat ik besef dat hij nooit zal stoppen.
Ontgoocheling omdat ik besef dat mijn aanwezigheid zijn verslaving helemaal niet tegenhoudt.

Fucking klote spul.
Het is geen verplicht onderdeel van het leven.
Het is een keuze. Zijn keuze.
Niet de mijne.
Hij is de enige die er iets aan kan doen. Ik kan het niet in zijn plaats.

En toch…
Misschien is dit ook wel een vorm van mantelzorg/eerstelijnszorg.
Er gewoon zijn voor hem.
Met veel geduld en begrip.
Met vallen en opstaan.