Jean-Pascal Salomez
Als ik er straks niet meer ben.
Hoe vertel ik het jullie mijn lieve kinderen dat ik dan nog slechts in jullie hartje leven kan. Hoe kunnen jullie begrijpen wat niet tastbaar meer aanwezig is.
Straks m'n lieve kinderen ben ik niet meer hier!
Ben ik daar of ergens. of wie weet, helemaal nergens. Sommigen menen daar ergens bij de regenboog of de sterren. christenen en anderen hebben het over een hemel. Maar zelf zou ik het liefst in het hartje van jullie, mijn lieve kinderen, aanwezig zijn dan. Dat zal waarschijnlijk wel de plaats zijn waar ik effectief en voor altijd aanwezig zal zijn.
Maar hoe vertel ik het jullie mijn lieve kinderen dat ik dan nog slechts in jullie hartje leven kan. Hoe kunnen jullie begrijpen wat niet tastbaar meer aanwezig is dan.
Afscheid nemen begint in het heden en daarom schrijf ik dit voor als ik er niet meer ben. Ieder mens is stervende, ook jullie papa, vanaf het moment van de geboorte. Vreemd genoeg realiseren we ons dat vaak pas als de dood op de loer ligt door ziekte of ouderdom.
Men zegt dat de mens zijn gedachten niet kan verliezen, en kan leven in de pijn. Maar al huil je in regen, ik zal schijnen als een zon. Want eigenlijk ben ik zo heel dichtbij in jullie hartje, want in dat hartje, is het een heel mooi plekje, en op dat plekje, daar zal ik dan leven.
Het zal het enige plaatsje zijn wat ze niet van me af kunnen nemen en daar zal ik altijd blijven wonen tot in de eeuwigheid.
Mijn kinderen, straks ben ik weg.
Ergens anders, of misschien helemaal nergens.
Sommigen denken aan regenbogen en sterren.
Christenen dromen van een hemel.
Maar ik wil liever in jullie hart blijven leven,
In dat ene mooie plekje waar niemand mij kan wegnemen.Maar hoe vertel ik jullie dat?
Hoe leg ik uit dat ik niet tastbaar ben?
Afscheid nemen begint in het heden,
En dus schrijf ik dit op voor als ik er niet meer ben. I
edereen sterft, zelfs jullie papa,
Sinds het moment van zijn geboorte.Maar angst is zinloos, want in jullie hart,
Daar is het waar ik voor altijd zal blijven leven.
Daar ben ik, als een licht in de duisternis,
Een stralende zon in de regen.
Mijn gedachten zullen altijd bij jullie zijn,
En jullie zullen altijd bij mij zijn.Zoals de zee die nooit ophoudt met stromen,
Zal mijn liefde voor jullie nooit vergaan.
Het is het enige dat we allemaal hebben,
Het enige dat ons altijd zal verbinden.
Dus maak je geen zorgen, mijn lieve kinderen,
Want in jullie hart zal ik altijd blijven wonen.
Het absurde leven na de dood.
In een wereld waarin de grenzen tussen leven en dood vervagen, lijkt het idee van afscheid nemen steeds irrelevanter te worden. Het idee dat we ergens heengaan na ons leven lijkt nu te worden vervangen door de gedachte dat we altijd aanwezig zullen zijn in de harten van de mensen die van ons houden. Maar wat als we ons afvragen: hoe kunnen we ons voorbereiden op het onbekende?
Het antwoord is simpel: we kunnen dat niet. Het idee dat we controle hebben over ons lot is niets meer dan een illusie. En toch blijven we vasthouden aan de ideeën van ons geloof, onze cultuur en onze tradities, alsof dat ons zal beschermen tegen de onvermijdelijke realiteit van de dood.
Maar laten we het absurdisme omarmen. Laten we accepteren dat ons leven geen betekenis heeft en dat we niet kunnen ontsnappen aan de onvermijdelijke afgrond die ons wacht. Laten we ons realiseren dat de enige constante verandering is, en dat we de absurde dans van het leven moeten omarmen in plaats van te proberen het te begrijpen.
Dus laat ons afscheid nemen niet zien als een tragisch einde, maar als een absurde overgang naar het onbekende. Laat ons niet huilen over de dood, maar juichen om het leven dat we hebben geleefd. En laat ons niet vasthouden aan illusies van controle en zekerheid, maar ons overgeven aan de chaos en onzekerheid van het bestaan.
Want in die absurde chaos, in die zinloze dans, vinden we uiteindelijk het enige wat echt telt: liefde en verbinding. En of we nu in de hemel of in de harten van anderen leven na onze dood, dat maakt uiteindelijk niets uit. Want we hebben geleefd, geliefd en ons verbonden met anderen, en dat is het enige wat telt in dit absurde bestaan.
