Jean-Pascal Salomez
Kijk daar, de woorden dansen wild,
zweven door de lucht als een kind,
zonder enige logica of structuur,
een pure chaos van taal en avontuur.
De zachte huid van zijde en lippen,
lijken te zweven in het niets,
zonder betekenis of doel,
alsof ze uit het niets ontstaan zijn.
Waar is de logica, de rede, de zin?
Alles lijkt te zijn vervangen door een waas,
van onbegrijpelijke woorden en beelden,
een surrealistische droom die ons verleidt.
De liefde, zo mooi en zo puur,
wordt verstrikt in deze dadaïstische lus,
een wervelwind van emoties en verlangens,
zonder enige vorm van begrip of rede.
Maar toch, in deze chaos van woorden en taal,
blijft de liefde als een baken van hoop,
een licht dat ons leidt door de donkere nacht,
en ons uiteindelijk verenigt in een enkele gedachte.
Dus laat ons dansen met deze woorden,
laten we ons verliezen in deze surrealistische stroom,
en misschien vinden we daar, in het hart van deze chaos,
de pure en onvervalste liefde waar we zo naar verlangen.
