De laatste snik

• Jean-Pascal Salomez
• Anarchie
• DaDa
• december 2, 2024
• 2 minutes Read

Zwartkaal Ademt

Mijn gedicht “Zwartkaal Ademt” schildert een wereld die zich onttrekt aan conventies en vastomlijnde regels. Het roept een visionaire plek op waar anarchistische en dadaïstische principes samensmelten tot een viering van vrijheid en creativiteit.

Zwartkaal is een stad zonder grenzen of wetten, waar structuren worden afgebroken en spontaniteit regeert. Hier zijn woorden als vogels: vrij, vluchtig en onbegrensd. De inwoners van Zwartkaal dansen op de as van verouderde systemen en herscheppen hun realiteit telkens opnieuw. Het heden wordt geëerd als enige werkelijkheid, terwijl de tijd – gesymboliseerd door gebroken klokken – zijn grip op de gemeenschap verliest.

De “raad” die het dorp bijeenhoudt, bestaat niet uit regels of leiders, maar uit de chaos zelf. In deze chaos vinden de inwoners niet alleen vrijheid, maar ook diepgaande wijsheid. Alledaagse objecten zoals spijkers of stenen krijgen symbolische waarde, en de wereld wordt opnieuw bekeken door een lens van eenvoud en spontaniteit.

Het gedicht benadrukt hoe anarchie en dadaïsme zich verweven in een gemeenschap die weigert betekenis op te leggen, maar juist betekenis in alles vindt. “Zwartkaal Ademt” is een lofzang op de kracht van wanorde en een oproep om los te breken van beperkende structuren, een wereld te scheppen waar ideeën en dromen grenzeloos kunnen bestaan. Het is een poëtische reis naar een plek die niet op de kaart staat, maar in de geest leeft van iedereen die vrijheid en absurditeit omarmt.

• Jean-Pascal Salomez
• DaDa
• november 24, 2024
• 2 minutes Read

Banaal Nonsensicaal

Dit is een surrealistisch gedicht dat de grenzen tussen realiteit en verbeelding op een speelse en absurdistische manier uitdaagt. Het werk gebruikt bizarre en onverwachte beelden zoals “spaghettivulkanen” en “trompetten die glijden op de vissenhuid”, wat de lezer in een droomachtige, vervreemdende sfeer plaatst. De auteur lijkt de wereld van alledaagse dingen in vraag te stellen en laat de lezer de absurditeit van het dagelijks leven ervaren door middel van onverwachte metaforen en taalspelletjes.

Het gedicht weerspiegelt een kritische houding ten opzichte van de menselijke samenleving en haar conventies, waarbij het de waarde van individualiteit en authenticiteit benadrukt. Het lijkt te spelen met de structuur en betekenis van taal, waarbij het de lezer uitnodigt om de wereld door een andere lens te bekijken — een lens die bevrijd is van de beperkingen van logica en traditionele percepties.

Het gedicht is niet enkel een kritiek op de gevestigde orde, maar ook een viering van creativiteit en vrijheid. Het benadrukt het belang van het omarmen van het ongewone en het onverklaarbare, en nodigt de lezer uit om de wereld met een gevoel van verwondering en open geest te benaderen. In zijn absurditeit en speelsheid creëert Jean Pascal Salomez een unieke en intrigerende ervaring die de lezer uitdaagt om conventionele denkwijzen los te laten.