Het crapuul van Kusmekloteland

Het was een druilerige dag in Kusmekloteland toen ik voor het eerst het crapuul ontmoette. Het was een groep wezens die eruit zagen alsof ze direct uit een nachtmerrie waren geplukt. Ze hadden scheve ogen en een lach die deed denken aan het kraken van takken in een donker bos. Ik voelde me onmiddellijk ongemakkelijk in hun aanwezigheid. Toch kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en besloot ik om wat meer over hen te weten te komen.

Al snel leerde ik dat ze bekend stonden om hun ‘crapulestreken’. Ze waren meesters in het jatten van fietsen van politieagenten en het verspreiden van geruchten om de mensen tegen elkaar op te zetten. Ik keek toe terwijl ze in de straten van Kusmekloteland rondliepen, hun snode plannen uitwerkend en chaos veroorzakend waar ze ook kwamen.

Op een bepaald moment besloot ik om de crapulekes eens van dichtbij te bekijken. Ik volgde ze stiekem en ontdekte dat ze niet alleen fietsen stalen, maar ook winkels overvielen en zelfs banken beroofden. Ze waren echt het ergste crapuul dat ik ooit had gezien. Maar wat me nog meer verbaasde, was dat ze allemaal dezelfde droom hadden: ze wilden ontsnappen uit dat land en naar een plek gaan waar alles anders was.

Ik kon het niet begrijpen. Waarom zouden ze willen ontsnappen uit hun eigen land? Maar toen ik goed om me heen keek, zag ik dat het land zelf ook een soort surrealistisch karakter had. De lucht was paars en groen, de bomen hadden vreemde vormen en de huizen waren allemaal scheef. Het was alsof alles hier anders was dan in de echte wereld. Op een gegeven ogenblik zag ik zelfs het toppeke van den ijsberg in Kusmekloteland. Het leek wel alsof de ijsberg een grotesk gezicht had en naar me knipoogde met zijn sneeuw-ogen. Het crapuul van Kusmekloteland was zo surrealistisch en dadaïstisch dat ze hun wandaden in plaats van te tellen, ze als een soort van moderne kunst beschouwden. Als een dadaïstische wapenhandelaar, telden ze hun daden niet, maar streefden ze naar absurde en onzinnige daden om de geest te verbazen en te verwarren. Het was als een bizarre droom die uitkwam, maar met een schrikwekkende realiteit. Maar wat ze wel tellen zijn de lolly’s die ze tijdens hun tochten buitmaken. Ze stelen deze weg bij vrouwen die zichzelf in het geheim plezieren. Ze zijn jaloers van aard en hebben een voyeuristische instelling, waardoor ze dit gedrag niet toestaan in het land van Kusmeklote. Ze zijn geen doe-het-zelvers, deze crapulekes. Ze laten zich graag bedienen tijdens hun avonduren.

Het was duidelijk dat deze wezens geen gewone burgers waren. Hun identiteit was gevormd door hun unieke vermogen om de normale gang van zaken te verstoren en de mensen om hen heen in verwarring te brengen. Ik voelde me zowel gefascineerd als beangstigd door hun aanwezigheid. Was ik getuige van een surrealistisch tafereel of was dit de harde realiteit van het leven in Kusmekloteland?

Terwijl ik mijn gedachten probeerde te ordenen, merkte ik dat het crapuul me aankeek. Hun ogen leken diep in mijn ziel te boren en ik voelde me overweldigd door hun aanwezigheid. Plotseling kwam er een windvlaag aan met woorden die mij bijna omver blies. Ik moest bukken om te voorkomen dat de woorden mij in het gezicht zouden raken. Het was alsof ik gebrandmerkt werd door woorden die in stilte met de wind meedreven en hun onzichtbare en onhoorbare taak uitvoerden. Het was een spirituele ervaring die ik nog lang in mijn geheugen zal koesteren. Toen draaiden de crapulekes zich om en verdwenen ze in de mist, waardoor ik alleen achterbleef met mijn eigen gedachten en de vraag of ik ooit weer in hun wereld durfde te treden.Toen draaiden ze zich om en verdwenen ze in de mist, waardoor ik alleen achterbleef met mijn eigen gedachten en de vraag of ik ooit weer in hun wereld zou durven treden.

Toen ik die avond naar bed ging, droomde ik weer van de mistige wereld van het crapuul. Maar deze keer was het anders. In plaats van me te laten intimideren, besloot ik me over te geven aan de chaos en de waanzin. Ik omarmde de vreemde wezens en hun bizarre gedragingen, en liet me meevoeren in hun surrealistische wereld. Het was als een bevrijding, een bevrijding van de conventionele denkwijzen en de alledaagse realiteit. En toen ik uiteindelijk ontwaakte uit mijn droom, voelde ik me veranderd op een manier die ik niet kon uitleggen. Ik had de wereld van het crapuul betreden en was er als een ander mens uitgekomen. Ik werd wakker met een gevoel van vrijheid en creativiteit dat ik nooit eerder had ervaren. Vanaf dat moment ben ik beginnen met te schrijven als ware ik een schrijver, en van alles en nog wat te creëren als nooit tevoren gecreëerd. Ik voelde me vrij om mijn eigen wereld te creëren, zonder me zorgen te maken over wat anderen ervan zouden denken. Ik begreep dat de grenzen van onze realiteit slechts beperkingen zijn die we onszelf opleggen. In het land van het crapuul waren er geen grenzen en alles was mogelijk.

Ik heb het crapuul gelukkig nooit meer gezien, maar hun invloed op mijn leven zal altijd bij me blijven. Ze hebben me geleerd om buiten de kaders te denken en om te genieten van de chaos en de waanzin die ons leven zo interessant maken. En wie weet, misschien kom ik ze ooit weer tegen, en zal ik ze bedanken voor het bevrijden van mijn creativiteit.