Jean-Pascal Salomez
Tijd is aan mijn zijde
Wij zijn een altijd vrolijk en blij gezin, en haat en afgunst kennen wij niet. Toch worden we ons leven lang geconfronteerd met jaloezie, afgunst en de universele hang om ons met kwaad ten gronde te richten. Hoe dichter ” ze ” ons hol naderen, des te penetranter wordt de lucht, des te gevaarlijker de weg.
Schijnbaar heelt tijd alle wonden
Het lijkt erop dat de tijd niet alle wonden heelt, vooral niet die veroorzaakt zijn door degenen die gewetenloos proberen mijn leven te ondermijnen. De afgelopen dagen ben ik een achtbaan van emoties doorgegaan. Op het moment dat ik alleen ben, word ik genadeloos bekritiseerd en moet ik zelf bewijzen dat ik in staat ben om met de uitdagingen en de vruchten van de geest om te gaan.
De kern van het probleem lijkt onmacht te zijn.
Het is echter van belang om deze emoties niet actief in mijn communicatie met anderen tot uiting te brengen. Dus, hoewel ik “hen” alle geluk toewens, rijpt in mijn hart het plan om deze kinderlijke hoogmoed voor eens en altijd te confronteren. Mijn innerlijke driften lijken vrijwillig te solliciteren naar een rol als held. De wisselende intensiteit van deze emoties stuurt me van de hoogste hoogten naar de diepste dalen. Net zoals jaloezie in staat is tot zelfbedrog en de schijn van adeldom verspreidt, zo zou mijn woede ervaren kunnen worden als een kracht om deze negativiteit te overwinnen.
De gevoelens van afgunst, onmacht en ontgoocheling blijven echter aanwezig.
Dit onthullen zou een zeer pijnlijke ontgoocheling kunnen betekenen voor degenen om me heen, die het machteloos zouden moeten aanzien. De giftige jaloezie van deze individuen dreigt alles te verzieken. Mijn woede is aanvallend en impulsief, een kracht die kort en krachtig uithaalt. Als een eenling zou ik me kunnen storten als een horde beweeglijke machten om deze krachten te bestrijden en te overwinnen. Tranen op de wangen, verdriet in het hart, littekens in mijn gedachten achterlatend. Mijn schaduw lijkt alles in de nabije omgeving te beïnvloeden, zelfs wanneer de zon schijnt. Door de kerkhofpoort te openen en “hen” een blik in de hel te gunnen, zou pas echt betekenen dat ik leef. Ik begrijp wat deze heldenrol inhoudt en hoop niet in de mislukkingen van zonde te vervallen.
Ik ben vastberaden. Een individu met een eigen geschiedenis, behoeften en verlangens, dat verlangt naar erkenning van zijn waardigheid. Mijn vermogen om het standpunt van “hen” te begrijpen, onthult mijn eigen waardigheid. Helaas lijkt dit begrip niet wederzijds te zijn. Het is niet zo eenvoudig als het klinkt. Ik wil niet vasthouden aan een negatief beeld, maar het lijkt gecompliceerder dan het op het eerste gezicht lijkt. Begrip en respect zijn essentieel, en ik weiger afgunst, laster, jaloezie en zinloos geweld in mijn omgeving te tolereren.
About the author
If you want to learn more about him, you’re in the wrong place.
