Je slaapt, mijn lieve kind.

Jean-Pascal Salomez

juni 9, 2016

Het leven is een raadselachtige reis
Vol onzekerheden en emotionele prijs
Een zoektocht naar betekenis en zin
Naar iets dat onze ziel vervult vanbinnen

En hier sta ik dan, geconfronteerd met de waarheid
Dat dit huis vol geluk slechts een illusie is, geen werkelijkheid
Er is meer te ontdekken, meer te zien
Meer te ervaren, meer te zijn dan alleen

Maar wat betekent het allemaal als jij er niet bent
Jij, mijn kind, mijn alles, mijn enige intent
De reden waarom ik hier nog steeds ben
De vonk die het vuur in mij aanwakkert en doet branden

Maar we zijn vreemden geworden voor elkaar
Een verwoestende afstand tussen ons, een gapende kloof zo zwaar
Wanneer veranderde het, wanneer begon de strijd
Om te begrijpen wie we zijn en hoe we willen leven in deze tijd

Ik weet niet wat er gebeurde, wanneer we elkaar zijn kwijtgeraakt Maar ik weet dat het tijd is om te vechten, om te groeien, om te slagen
Want jij bent alles wat ik ben, mijn liefde, mijn trots, mijn ziel
En ik kan het niet aan om te leven zonder jou, dat zou mijn ondergang zijn, mijn einde, mijn stervensbevel

Dus slaap maar, mijn kind, laat de nacht je leiden
En ik zal blijven zoeken, blijven vechten, blijven strijden
Om onze band te herstellen, om ons te verenigen als een geheel Want zonder jou ben ik niets, en het bestaan zou een lege huls zijn, zonder enig gevoel.

Jean Pascal Salomez

Je slaapt, mijn lieve kind

Jean-Pascal Salomez

De auteur heeft een kritische kijk op de mensheid en de gevestigde orde, waardeert individualiteit en authenticiteit, en heeft interesse in Dadaisme, Anarchie, Filosofie, geloofsovertuigingen, Psychiatrie en psychologie.

Gerelateerde Berichten

Jean-Pascal Salomez
Anarchie
DaDa
december 2, 2024
2 minutes Read

Zwartkaal Ademt

Mijn gedicht “Zwartkaal Ademt” schildert een wereld die zich onttrekt aan conventies en vastomlijnde regels. Het roept een visionaire plek op waar anarchistische en dadaïstische principes samensmelten tot een viering van vrijheid en creativiteit.

Zwartkaal is een stad zonder grenzen of wetten, waar structuren worden afgebroken en spontaniteit regeert. Hier zijn woorden als vogels: vrij, vluchtig en onbegrensd. De inwoners van Zwartkaal dansen op de as van verouderde systemen en herscheppen hun realiteit telkens opnieuw. Het heden wordt geëerd als enige werkelijkheid, terwijl de tijd – gesymboliseerd door gebroken klokken – zijn grip op de gemeenschap verliest.

De “raad” die het dorp bijeenhoudt, bestaat niet uit regels of leiders, maar uit de chaos zelf. In deze chaos vinden de inwoners niet alleen vrijheid, maar ook diepgaande wijsheid. Alledaagse objecten zoals spijkers of stenen krijgen symbolische waarde, en de wereld wordt opnieuw bekeken door een lens van eenvoud en spontaniteit.

Het gedicht benadrukt hoe anarchie en dadaïsme zich verweven in een gemeenschap die weigert betekenis op te leggen, maar juist betekenis in alles vindt. “Zwartkaal Ademt” is een lofzang op de kracht van wanorde en een oproep om los te breken van beperkende structuren, een wereld te scheppen waar ideeën en dromen grenzeloos kunnen bestaan. Het is een poëtische reis naar een plek die niet op de kaart staat, maar in de geest leeft van iedereen die vrijheid en absurditeit omarmt.

Lees Meer

Jean-Pascal Salomez
DaDa
november 24, 2024
2 minutes Read

Banaal Nonsensicaal

Dit is een surrealistisch gedicht dat de grenzen tussen realiteit en verbeelding op een speelse en absurdistische manier uitdaagt. Het werk gebruikt bizarre en onverwachte beelden zoals “spaghettivulkanen” en “trompetten die glijden op de vissenhuid”, wat de lezer in een droomachtige, vervreemdende sfeer plaatst. De auteur lijkt de wereld van alledaagse dingen in vraag te stellen en laat de lezer de absurditeit van het dagelijks leven ervaren door middel van onverwachte metaforen en taalspelletjes.

Het gedicht weerspiegelt een kritische houding ten opzichte van de menselijke samenleving en haar conventies, waarbij het de waarde van individualiteit en authenticiteit benadrukt. Het lijkt te spelen met de structuur en betekenis van taal, waarbij het de lezer uitnodigt om de wereld door een andere lens te bekijken — een lens die bevrijd is van de beperkingen van logica en traditionele percepties.

Het gedicht is niet enkel een kritiek op de gevestigde orde, maar ook een viering van creativiteit en vrijheid. Het benadrukt het belang van het omarmen van het ongewone en het onverklaarbare, en nodigt de lezer uit om de wereld met een gevoel van verwondering en open geest te benaderen. In zijn absurditeit en speelsheid creëert Jean Pascal Salomez een unieke en intrigerende ervaring die de lezer uitdaagt om conventionele denkwijzen los te laten.