Jean-Pascal Salomez
Een falende mens, zoals een stervende plant.
Hij faalt als ouder, als partner, als werknemer, als kind.
Maar faalt hij werkelijk, of is hij slechts een kunstwerk,
gedecodeerd door de absurditeit van het leven?
Zijn falen is een paradox,
een kunstvorm van onschatbare waarde.
Zijn tekortkomingen zijn kleurrijk,
zoals een abstract schilderij.
De imperfecties van de mens,
zijn als een abstract kunstwerk.
Onbegrijpelijk voor sommigen,
maar toch zo mooi en waardevol.
De mens faalt, maar hij faalt met gratie,
als een dadaïstisch meesterwerk.
Zijn onvolmaaktheden zijn als penseelstreken,
die een prachtig portret creëren.
Het beeld van de falende mens,
is als een gedicht zonder einde,
dat de ziel beroert en de geest prikkelt.
Dus laten we falen,
laten we onszelf toestaan om te struikelen.
Want in ons falen, vinden we ons ware zelf.
De falende mens, is de ware mens.
Een kunstwerk dat ons eraan herinnert,
dat het leven niet perfect hoeft te zijn,
om mooi en waardevol te zijn.
