Jean-Pascal Salomez
met de rug tegen de muur
We zijn de afwachtende houding, onzekerheid, besluiteloosheid en vooral het getreuzel kotsbeu en het hoeft geen verbazing te wekken dat we menigeen hun verontwaardiging luidkeels horen uitschreeuwen.
Het gebrek aan daadkracht in onze samenleving: waarom we onze eigen normen en waarden niet verdedigen
We verzuimen als verdraagzame burgers lessen te trekken uit het verleden en dragen door het gebrek aan daadkracht nu een verpletterende verantwoordelijkheid in het hele gebeuren. Als redelijk mens denk ik dat het nu wel genoeg moet geweest zijn en er dient ingegrepen te worden om een fataal scenario uit te sluiten. Maar dat gebeurt niet, integendeel, in plaats van in de oorzaken van het debacle naar oplossingen te zoeken, steekt elk van ons nog meer de kop in het zand. Ik heb zelden zo een gênante vertoningen gezien als de laatste jaren, maanden en weken.
Het is mijns inziens treurig dat wij, als verdraagzame burgers, verzuimen de lessen uit het verleden ter harte te nemen en geen verantwoordelijkheid dragen voor de heilloze daden van onze regeringsleiders op het wereldtoneel. Als redelijk mens kan ik niet anders dan oproepen tot actie, maar het is frappant dat het gebrek aan daadkracht stuitend is. In plaats van naar oplossingen te zoeken voor de oorzaken van dit debacle, steken wij als struisvogels collectief onze kop in het zand. Het is een groteske vertoning.
In deze wereld waarin de onzekerheid regeert, zoeken wij voornamelijk naar bevestiging van onze eigen normen en waarden, zonder deze met daden te verdedigen. Onze mogelijkheden zijn nochtans niet ongekend, maar het lijkt alsof wij deze bewust negeren. Als burgerij passen wij ons voortdurend aan en praten wij anderen naar de mond, en spreken wij onze eigen mening niet langer uit uit angst voor afkeuring.
Wij worden geacht gelukkig te zijn met steeds minder, zowel op het vlak van carrière als liefde, en dienen bovendien te voldoen aan de normen van de maatschappij inzake uiterlijk. Klagen is uit den boze, zelfs wanneer er voldoende reden is, omdat anderen het slechter zouden hebben. Depressief zijn wordt als een teken van zwakte beschouwd en problemen in onze omgeving worden doodgezwegen. Dit alles leidt tot een nog groter gevoel van minachting voor onszelf en onze omgeving.
De wereld verandert snel en ons droombeeld kan wellicht voorgoed worden opgeborgen. Ik maak me zorgen voor de toekomst van mijn kinderen, die heen en weer worden geslingerd tussen hoop, wanhoop en vrees.
Een existentieel filosofisch inzicht op deze tekst kan worden toegepast.
Het idee dat het leven inherent zinloos is en dat wij als individuen de verantwoordelijkheid hebben om ons eigen doel en betekenis te creëren. Dit idee, dat voortkomt uit de filosofie van het existentialisme, benadrukt de persoonlijke vrijheid en verantwoordelijkheid van het individu om betekenis te vinden in een ogenschijnlijk zinloze wereld.
In de tekst wordt gesproken over het gebrek aan daadkracht en de collectieve neiging om onze kop in het zand te steken. Dit kan worden gezien als een uitdrukking van een gevoel van hulpeloosheid en wanhoop dat voortkomt uit de erkenning van de chaotische en vaak onrechtvaardige aard van de wereld om ons heen. Echter, het existentialisme zou stellen dat dit gevoel van zinloosheid en onzekerheid ook de mogelijkheid biedt om onze eigen betekenis en doel te creëren, en ons te bevrijden van de beperkingen die ons worden opgelegd door externe factoren zoals sociale normen en verwachtingen.
Door ons bewust te zijn van onze eigen verantwoordelijkheid en vrijheid om betekenis te creëren, kunnen we ons afzetten tegen het gevoel van machteloosheid en hopeloosheid dat vaak wordt geassocieerd met de hedendaagse samenleving. We kunnen onze eigen waarden, doelen en doelen creëren en zo ons eigen pad naar betekenis en vervulling vinden, ongeacht de uitdagingen die we onderweg tegenkomen.
