Jean-Pascal Salomez
Op een zonnige dag besloot ik met mijn kinderen een fietstocht te maken door onze diverse samenleving. Onderweg naar parken, speelpleinen en dorpskernen viel het me op dat, hoewel onze maatschappij gekenmerkt wordt door een mix van culturen, de speeltuinen bezet waren door een specifieke groep.
Het dwong me na te denken over de menselijke interactie in onze samenleving. In plaats van verwelkoming en samenspel, ontstonden er minachtende situaties. Kinderen werden beperkt in hun mogelijkheden om met anderen te spelen, puur vanwege verschillende geloofsovertuigingen.
Deze ervaring bracht gevoelens van teleurstelling en wantrouwen naar boven. Het leek alsof er een barrière was tussen verschillende groepen mensen, een barrière die mijn fietstocht overschaduwde.
Op zoek naar een positieve noot besloten we een lokale zaak te bezoeken. Maar het nieuws dat daar te horen was, bracht wederom een golf van dood en verderf over de wereld. Hoe lang zou dit nog duren?
Aan de overkant van de straat bevond zich een druk bezochte kapel. De mensen daar waren verzonken in gebed, omringd door een zee van kaarslicht. Terwijl ik keek naar dit tafereel, vroeg ik me af waar ze voor baden. Hoe konden mensen geloven in goden die slechts uit waren op het uitroeien van rassen en mensen?
Deze dag liet me achter met gemengde gevoelens, maar het bracht ook een besef met zich mee. Het is essentieel om elkaar als mensen te verwelkomen, ongeacht verschillen in geloof of cultuur. Het is tijd om de barrières af te breken en samen te spelen, om begrip te kweken in plaats van minachting.
Hoewel de uitdagingen in onze samenleving nog steeds bestaan, blijf ik mijn geluk vinden in de momenten met mijn kinderen en mijn lief. Laten we streven naar een wereld waarin diversiteit wordt omarmd en waar wetenschap en feiten de leidraad zijn, boven oude, achterhaalde nonsens.
