Jean-Pascal Salomez
Dit moment lijkt het leven een flirt met de dood,
Gekwetst en onbegrepen, sta ik alleen op dit front.
Als een lappenpop, dichtgeklapt en afgezonderd, Denkend hoe het leven mij als een dier probeert af te slachten.
Maar ik wil niet opgeven, ik zal blijven strijden,
Tegen de duisternis die mijn hart probeert te bijten.
Zelfs in deze donkere tijden, zal ik mijn stem verheffen,
En geloven dat er licht is aan het einde van deze tunnel.
God, haal mij hieruit! Ik smeek om verlossing,
Van de onbeschrijfelijke pijn en het onstuitbare verdriet.
Laat me niet in stilte lijden, help me om te leven,
Om weer te kunnen ademen en te kunnen zijn.
Laat me weer geloven in het leven en in de liefde,
En niet toegeven aan de krankzinnige lotsbestemming die wacht.
Ik wil niet als een mier verdrinken in mijn eigen urine,
Maar mijn hoofd omhoog houden en mijn hart laten schijnen.
Dus laat dit niet het einde zijn, maar een punt en een komma,
Want ik weet dat er meer is in het leven dan deze trauma’s.
Laat me weer leven, laat me weer liefhebben,
En geef me de kracht om door te gaan tot het einde.
