Jean-Pascal Salomez
Dansend op de rand van waanzin: een dadaïstische verkenning van existentialisme
De moderne wereld kan soms een onzekere en chaotische plek lijken, waarbij de betekenis en het doel van ons bestaan ongrijpbaar zijn. In deze tijden van verwarring en existentiële twijfel kan de dadaïstische kunststroming ons inspireren om de absurditeit en zinloosheid van het bestaan te omarmen en ons te bevrijden van traditionele conventies en betekenisstructuren. In deze tekst en het gedicht dat volgt, verkennen we de filosofische en artistieke principes van het dadaïsme en laten we ons leiden door de absurde stroom van ons eigen denken en creativiteit.
In een wereld waarin hoop als de grootste vorm van geluk wordt beschouwd, hebben weinig mensen de moed om te erkennen dat alles absurd is.
De wet van oorzaak en gevolg lijkt onwrikbaar en het is slechts een kwestie van tijd voordat het gewenste gebeurt, zoals de auteur betoogt. Maar wat als we dat geloof zouden omkeren? Wat als we absurdistisch denken omarmen en de hoop laten varen?
In plaats van te streven naar innerlijke rijkdom en het vertrouwen in de toekomst, waarom niet accepteren dat alles willekeurig is? Waarom niet toegeven aan de chaos en ons laten leiden door de kracht van het absurde? Want als er niets is dat meer pijn doet dan een droom die gekraakt wordt, waarom zouden we dan überhaupt nog dromen?
Misschien is het tijd om te breken met de traditionele definities van hoop en ons te laten inspireren door de absurditeit van het leven. Wie weet wat voor wonderbaarlijke ontdekkingen en uitvindingen we kunnen doen als we niet langer vasthouden aan onze wensen en verwachtingen. Misschien kunnen we de wereld op zijn kop zetten en koningen op het schavot brengen met onze absurde gedachten en daden.
En wie weet, misschien is er wel een nieuwe vorm van geluk te vinden in de chaos van het absurde. Een geluk dat niet afhankelijk is van hoop, maar juist van de afwezigheid daarvan. Want als alles willekeurig is, dan is er geen reden om te wanhopen. En als er geen reden is om te wanhopen, dan is er misschien wel reden om te lachen. Lachen om de absurditeit van het leven en de kracht van het absurde denken.
Een verklarende uitleg
De bovenstaande tekst biedt een fascinerende inkijk in het menselijk bestaan en de complexiteit van de menselijke geest. Het gaat over hoop, geloof, vertrouwen en de kracht van gedachten, die allemaal centraal staan in de zoektocht naar betekenis en doel in het leven.
Het dadaïstische inzicht is dat deze zoektocht naar betekenis en doel misschien wel onzinnig is, aangezien alles wat we doen en denken uiteindelijk futiel is en we slechts bestaan in een onverschillige en absurde wereld. Dit idee van absurditeit is een belangrijk concept in de existentialistische filosofie, die stelt dat het leven inherent zinloos is en dat het aan ons is om onze eigen betekenis te creëren.
Desondanks lijkt de tekst een zekere hoop te bieden, een geloof dat we de kracht hebben om ons eigen lot te bepalen en dat we uiteindelijk controle hebben over onze eigen gedachten en acties. Deze hoop kan gezien worden als een manier om de absurditeit van het leven te overwinnen en betekenis te vinden in onze eigen ervaringen en emoties.
De filosofie van het existentialisme benadrukt ook het belang van persoonlijke verantwoordelijkheid en vrijheid, waardoor we ons bewust worden van onze eigen mogelijkheden en keuzes. Deze verantwoordelijkheid en vrijheid zijn terug te vinden in de tekst, waarin de auteur erkent dat hij zijn eigen gedachten en gevoelens kan controleren en zo zijn eigen lot kan bepalen.
Al met al biedt de tekst een diepgaande reflectie op de menselijke ervaring en het streven naar betekenis en doel, terwijl het dadaïstische inzicht ons uitdaagt om deze zoektocht te heroverwegen en te accepteren dat het leven in zijn essentie onzinnig is.
Dansen in het absurde
Het ondoorgrondelijke pad van de menselijke geest,
Kronkelend als een doolhof zonder einde of begin,
Vol van angsten, verlangens, hoop en wanhoop,
Een oceaan van emoties, zo onpeilbaar diep.Maar wat als we nu eens de betekenisloosheid omarmen,
En ons overgeven aan de absurditeit van het bestaan,
Als een kind dat speelt in een wereld zonder grenzen,
Vol van kleur en chaos, zonder reden of verstand.Laten we de taal verwarren, de woorden zonder betekenis,
In een kakofonie van geluiden, klanken en ritmes.
Een lawine van nonsens en onzinnige woorden,
Die de zinloosheid van het bestaan weerspiegelen.Laat ons de kunst herdefiniëren, tot in het absurde,
Schilderijen van kleuren die niet bestaan,
Beelden die geen vorm of betekenis hebben,
En muziek die slechts bestaat uit willekeurige klanken.Want waarom zouden we ons beperken tot logica,
Als de wereld om ons heen zo willekeurig is,
Waarom zouden we ons vastklampen aan rede,
Als de waanzin ons misschien wel verder kan brengen.Dus laten we dansen op de rand van de afgrond,
In de waanzin van het bestaan, zonder enige zin,
Laten we de absurde wereld omarmen,
En zo ons eigen betekenisloze pad vinden.
