Evy
Het donkere bos!
Een eerste kortverhaal geschreven door Evy. Een van harte welgekomen West Vlaamse gastschrijfster.
Een man maakte een lange avondwandeling door het glooiende landschap. De velden schitterden bij de ondergaande zon. De vogels zongen hun laatste lied, een briesje streelde zijn gezicht. Voor hem doemde een bos op. De wind ruiste zachtjes door het gebladerte. In het schemerduister doemde een pad door het bos op. Nieuwsgierig sloeg de man af.
Onder zijn voeten knarsten de bladeren van de laatste herfst. Hoe dieper de man het bos inliep, hoe donkerder het werd. De bomen kreunden, hun takken piepten. Zuchtend fluisterden ze over de geesten die in het bos ronddwaalden. Tussen de takken door priemden ogen in zijn richting. Er klonk geritsel rondom hem, een uil vloog zonder waarschuwing op. Achter hem hoorde hij voetstappen dichterbij komen. De man keek om, in het donker zag hij vage schimmen bewegen. Zijn adem stokte, hij bleef stilstaan. De voetstappen achter hem stopten abrupt. Enkele meters bij hem vandaan hoorde hij hoe een tak afknapte en met een doffe plof neerkwam. De man versnelde zijn pas, achter hem versnelden de passen ook. Hij struikelde over een tak, een dier schreeuwde verschrikt. Boven in de takken bleven de blinkende ogen hem volgen. Hij krabbelde overeind en zette het op een lopen.
In de verte doemde er eindelijk een open vlakte voor hem op die verlicht werd door het maanlicht. Aan de rand van het bos gekomen, merkte hij dat de priemende ogen in de boomtakken maanlicht bleken te zijn die door de dichte takken scheen. Eindelijk zag hij klaar en kon hij op adem komen. Terwijl hij in het maanlicht omkeek naar het donkere pad dat achter hem lag, hoorde hij hoe de echo van zijn voetstappen wegstierf. Ach, wat had hij zich bang laten maken door het donkere bos. De nachtelijke geluiden hadden zijn fantasie op hol gebracht, zonder licht waarbij hij de werkelijkheid kon zien.
Jean-Pascal Salomez
