Jean-Pascal Salomez
Een niet te vergeten tocht
Ik had een mooie tijd in Sint Anna Land, een klein dorpje aan de Oosterschelde. Ik was daar met mijn motorboot Nehalania naartoe gevaren vanuit Rotterdam. Halt gehouden voor enkele maanden te Sint Anna Land voor de inbouw van de nieuwe motor. Het was een rustige en aangename tocht erheen over het water, met veel groen en vogels om me heen. Ik genoot van de natuur en de stilte.
Maar toen werd het tijd om verder te gaan. De motor was ingebouwd. Ik wilde naar Terneuzen, aan de andere kant van de Westerschelde. Dat betekende dat ik de Oosterschelde moest verlaten en de Westerschelde op moest gaan. En dat was een heel ander verhaal. Met binnenvaartschepen was het een makkie. Met zo een klein scheepje was het de eerste keer. Het kleinste scheepje ooit waar ik de Westerschelde mee opvoer was een spits en een sleper.
De Westerschelde is geen gewone rivier. Het is een brede en diepe zeearm, waar grote schepen varen en waar het getij sterk is. Het water kan er heel onstuimig zijn, met hoge golven en harde wind. Het is geen plek voor beginners of voor kleine bootjes.
Maar ik durfde het aan want ik wilde thuis zijn. Ik had mijn Nehalania heel goed voorbereid en ik had de weerberichten en de getijden goed in de gaten gehouden. Ik wist dat ik een uitdaging aanging, maar ik had er ook zin in.
Ik vertrok bij hoogwater vanuit Sint Anna Land. De Oosterschelde was nog steeds kalm en vriendelijk. Ik zag zeehonden op de zandbanken liggen en ik zwaaide naar andere boten die langs kwamen. Ik voelde me ontspannen en blij.
Maar toen kwam ik bij de Kreekraksluizen, waar ik de Westerschelde op ging. En daar veranderde alles precies zoals verwacht. Het was alsof ik een andere wereld binnen voer. Het water was veel wilder en onvoorspelbaarder. De golven waren hoog en sloegen tegen mijn bootje aan. De wind waaide hard en maakte veel lawaai. En ik zag grote schepen om me heen, die veel sneller gingen dan ik.
Ik moest goed opletten en me vasthouden. Ik moest mijn koers aanpassen aan de stroming en de wind. Ik moest uitkijken voor andere boten en voor ondieptes. Het was een spannende en vermoeiende tocht. Ik had geen tijd om te fotograferen of te genieten van het uitzicht. Ik was te druk bezig met varen en overleven. Ik was blij dat ik een goede marifoon had, waarmee ik contact kon houden met de verkeerscentrale en met andere boten.
Na ongeveer twee uur varen kwam ik eindelijk aan in Terneuzen. Ik was opgelucht en trots dat ik het gehaald had. Ik had een avontuur beleefd dat ik niet snel zou vergeten. Ik legde mijn Nehalania aan in de haven en ging aan wal. Ik was toe aan een warme douche en een lekker drankje. Ik had een heel erg spannende reis over de Schelde achter de rug.
