

Met de Nehalania, een boot van de vereniging ART- komen we er. Helaas is dit een tocht voor de durvers. Eens aangekomen zul je merken dat het een boeiende gemeenschap is waar hartelijkheid en vriendelijkheid nog heerst. We komen er graag en zullen er nog vaak heen gaan.
Er is de jachthaven van Sint Annaland waar je veilig geborgen ligt voor het water. Van daaruit kun je de platen bezoeken die bloot komen te liggen wanneer het laag water is. Leuk tijdens de zomermaanden wanneer u een beetje privé wenst te hebben of de zeehonden wil zien die erop huizen.
Wandelen over de dijken, men hoort er vaak over. De neus in de wind en de zoete geur van de zee inademend. We moeten het vaker doen in deze tijd. Wij van de Nehalania beleefden er een fantastische weken.
De Nehalania lijkt een plek te zijn die moed en durf vereist om te bereiken. Het is echter de moeite waard, want daar wacht een warme en vriendelijke gemeenschap.
De jachthaven van Sint Annaland biedt een veilige haven voor degenen die het water trotseren. Het bezoeken van de blootgelegde platen tijdens laagtij kan een interessante en afgelegen ervaring zijn, vooral voor diegenen die op zoek zijn naar privacy of om zeehonden te observeren die op de platen leven.
Wandelen over de dijken, met de wind in de neus en de geur van de zee inademen, kan een verfrissende en revitaliserende ervaring zijn. In deze tijd moeten we ons vaker openstellen voor dergelijke ervaringen. Voor de Nehalania-gemeenschap waren de weken daar fantastisch en vol met nieuwe ervaringen en indrukken.
Vanuit existentieel filosofisch perspectief kan de Nehalania gezien worden als een metafoor voor het leven zelf. Het vereist moed en durf om ons leven te leiden en nieuwe ervaringen op te doen. Maar als we dat doen, kunnen we worden beloond met warmte, vriendelijkheid en nieuwe gemeenschappen. Net als in de jachthaven van Sint Annaland, kunnen we in ons leven veilige havens vinden om ons te beschermen tegen de uitdagingen die we tegenkomen. Het verkennen van afgelegen en onbekende plaatsen kan ons nieuwe perspectieven bieden en ons helpen te groeien en te evolueren.
Het Zwoordkunst Manifest is een scherpe en onverbloemde reflectie op de maatschappelijke onverschilligheid die zich uit in alledaagse situaties, zoals de nonchalance rond publieke ruimte in Zonnebeke.
Jean-Pascal Salomez analyseert hoe stilzwijgende goedkeuring van klein onrecht leidt tot een bredere verwaarlozing van sociale normen. Hij hekelt de passieve houding van burgers en beleidsmakers, die ongemak negeren en verantwoordelijkheid ontlopen. Toch erkent hij ook de positieve ontwikkelingen in Zonnebeke en begrijpt hij de complexiteit van gemeentelijk bestuur.
Het manifest pleit voor bewustwording, verantwoordelijkheid en een daadkrachtige visie op gedeelde ruimte en gemeenschap.
De Stilte van het Ongezegde
Ze zeggen dat we zwijgen,
Dat stilte de beste taal is,
Maar ik heb geen woorden
Die fluisteren in de schaduw,
Geen mond die zich past voegt in hun stilgelegde symfonie.
Ik schrijf de woorden
Die niemand had willen horen,
Die pijnlijke waarheid
Die recht door de muren van hun illusie snijdt.
Want er is geen stilte,
Alleen een ijle echo van wat er nooit werd gezegd,
En de stemmen in mijn hoofd roepen,
Roept de verloren geesten van de vergeten stad.
De stad van de dromen die we ruilden voor beton,
Waar bomen geen wortels meer vinden
En kinderen worden verkocht als de soldaten van hun oorlogen.
Ik ben de dichter van de gebroken wereld,
De schilder van wat ze niet zien willen.
Mijn kwast is gesmeerd in de olie van verzet,
Mijn inkt doordrenkt met het bloed van wat verloren ging.
De woorden die ik schrijf branden als een kaars
In de nacht van de collectieve slaap.
Er is geen vrede zonder strijd,
En geen kunst zonder de chaos van het onbekende.
Mijn pen is het wapen
Dat ze liever niet in handen hebben.
Maar ik blijf schrijven,
Tot de muren van hun vervormde waarheid
In een regen van as veranderen.
Want ik ben de dichter,
En ik schrijf de woorden
Die niemand had willen horen.
De tegenstelling tussen Nietzsche en Dada, evenals tussen Kant en Dada, roept fundamentele vragen op over de aard van chaos, vrijheid en creatie. In mijn werk sluit ik me aan bij de Dadaïstische benadering, die chaos niet als een middel ziet om een hogere orde te bereiken, zoals Nietzsche doet met zijn concept van de “Übermensch”, maar juist chaos omarmt als het doel op zich. Voor Dada is chaos de ware vrijheid, een ruimte waar creatie niet wordt gedwongen door logica of structuur. Dit komt overeen met mijn streven om in mijn kunst de pure ervaring van het moment vast te leggen, zonder de grenzen van traditionele vormen of verwachtingen.
Wat betreft Kant en Dada, verwerpt Dada de rationele vrijheid die Kant voorstaat. Kant gelooft dat echte vrijheid alleen mogelijk is binnen de grenzen van de rede en structuur, maar Dada ziet deze structuren juist als belemmeringen voor ware vrijheid. In mijn werk zie ik de vrijheid die voortkomt uit het breken van rationele kaders en het omarmen van het absurde en irrationele als de ware bevrijding. Voor Dada is vrijheid geen gecontroleerde ruimte, maar een spontane, niet-geordende handeling die buiten de logica van het denken valt.
In de reflectie op mijn eigen werk en filosofie zoek ik geen hogere orde of controle, maar wil ik de chaos zelf omarmen als de bron van creatie en vrijheid. Mijn kunst komt voort uit de spontane, ongebonden ervaring van het absurde en niet-georganiseerde. Chaos is voor mij geen overgang naar iets beters, maar de essentie van creatie, een afwijzing van de maatschappelijke normen en verwachtingen. Dit biedt de ruimte om nieuwe betekenissen te ontdekken, zonder de druk van een rationele of logische ordening.
Deze benadering van chaos als vrijheid sluit aan bij mijn streven naar een samenleving waarin regels niet bepalend zijn voor creatie of vrijheid, maar waarin juist het ongebonden en absurde centraal staan. Dit vormt ook de basis van mijn visie op heerschappij, gemeenschapszin en de vrijheid die ik wil onderzoeken in mijn werk en in de themadagen die ik organiseer. De vraag is: moet chaos geordend worden om naar iets beters te leiden, of is chaos zelf het uiteindelijke doel, de ultieme vrijheid?
Lees MeerDeze website maakt gebruik van cookies. Door deze site te gebruiken, accepteert u het gebruik van deze cookies. Meer info