Jean-Pascal Salomez
Waarom ik ooit begonnen ben aan sociale media?
Feit is, er is nu wel een moment gekomen in men leven productief te moeten zijn en dat Facebook, Twitter, Linkedin en al die andere sociale media enkel in de weg zitten wanneer ik op de computer bezig ben. De sociale media kan ik heden ten dage enkel omschrijven als uiterst vervelende afleiding,.
Een verslaving die dringend behandeld dient te worden!
De vriendenkring is heel erg bepalend voor het nieuwsaanbod je te lezen krijgt. Ieder mens, serieus of minder serieus, is ontvankelijk voor die zo geraffineerd, manipulatieve, en gepresenteerde berichtgevingen.
De conclusie die ik hieruit trek is dat veel van mijn soortgenoten erg verslaafd zijn aan dit soort sociale netwerksites. Sociale media is de belangrijkste angst aanjagende factor in het proces naar een maatschappij zonder normen en waarden, waarin egoïsme, individualisme en losbandigheid de boventoon voeren. Deze uiterst geraffineerde technologie heeft zelfs een aantal van mijn vriendschappen gemolesteerd waardoor ik die vrienden nooit meer zie of spreek.
Het uiterste middel om van die verslaving af te komen, dat was dus het opheffen van mijn accounts, en het opzoeken van andere omgevingsfactoren. Een beslissing waar ik tot op heden nog geen spijt van heb. Dat heeft enkele nadelen: ik ben niet goed meer bereikbaar en het is nogal definitief. Of is dat net weer een voordeel. Sociale media streelt niet langer mijn ego, verleidt me niet meer met aandacht. Ik mis de tijden op deze sociale media niet eens. Ik ga nu elke dag weer gewoon gezellig met mijn drie op pad, converseer met hun over de kunst van leven, floreren, duidelijkheid, ontdek, lach, en zie het leven door een heel andere bril.
Wanneer men van iets, of iemand, of wat dan ook afhankelijk is, dan is men fout bezig.
Deze sociale media had op mijn hersenen hetzelfde effect als dat van drugs het geval was. Het besef onderworpen te zijn aan een medium die mijn leven gaat beheersen deed al langer een belletje rinkelen. De voordelen bleken echter toch zeer miniem. Vriendschap is er net als in het dagdagelijkse leven een illusie. Het uitzicht op hits ervoer ik als zeer belastend. Die voelde aan als een beloning en dus ging ik steeds opnieuw op zoek naar die bevestiging. Niet zo gek dus dat het gebruik van sociale media heel dwangmatig kan worden. Komt daar nog es bij, de persoonlijke ellende van iemand die je in het dagelijkse leven niet eens kent, de onzorgvuldigheid van hun berichtgeving, illustraties zonder nieuwswaarde die enkel als opvulling word gebruikt, linken, copy, paste, en klaar is Kees.
Dit leid tot een enorme wanordelijke brij aan informatie. Bepaalde denkbeelden die mensen hebben worden versterkt door sociale media. Ze graven zich op die manier in hun eigen ideeën in. Een leek kan bronnen van amateurs en professionals niet meer goed van elkaar onderscheiden. Mensen zouden daarom opnieuw moeten leren om de kwaliteit van informatie te beoordelen. Er is een soort blinde vlek voor ideeën die niet de onze zijn. Dat vind ik best gevaarlijk. En of het überhaupt nodig is om op de hoogte te zijn van het nieuws van gebruikers die zich niet eens bewust zijn dat ze slechts gekleurde nieuwsberichten en zoekresultaten voorgeschoteld krijgen.
