Jean-Pascal Salomez
Het ondoorgrondelijke pad van de menselijke geest,
Kronkelend als een doolhof zonder einde of begin,
Vol van angsten, verlangens, hoop en wanhoop,
Een oceaan van emoties, zo onpeilbaar diep.Maar wat als we nu eens de betekenisloosheid omarmen,
En ons overgeven aan de absurditeit van het bestaan,
Als een kind dat speelt in een wereld zonder grenzen,
Vol van kleur en chaos, zonder reden of verstand.Laten we de taal verwarren, de woorden zonder betekenis,
In een kakofonie van geluiden, klanken en ritmes.
Een lawine van nonsens en onzinnige woorden,
Die de zinloosheid van het bestaan weerspiegelen.Laat ons de kunst herdefiniëren, tot in het absurde,
Schilderijen van kleuren die niet bestaan,
Beelden die geen vorm of betekenis hebben,
En muziek die slechts bestaat uit willekeurige klanken.Want waarom zouden we ons beperken tot logica,
Als de wereld om ons heen zo willekeurig is,
Waarom zouden we ons vastklampen aan rede,
Als de waanzin ons misschien wel verder kan brengen.Dus laten we dansen op de rand van de afgrond,
In de waanzin van het bestaan, zonder enige zin,
Laten we de absurde wereld omarmen,
En zo ons eigen betekenisloze pad vinden.
