Jean-Pascal Salomez
Over den Piemie
En den Eikelovsky
Soms schrijf ik fictieve verhalen over de avonturen van Piemie en Eikelovsky en hoe ze omgaan met de uitdagingen die op hun pad komen. Elk verhaal draait om hun relatie en ik vraag me af wat hun doel is met hun daden.
Hun levensmotto is altijd geweest:
“Wie nooit fouten maakt, heeft nooit iets nieuws geprobeerd.”
Piemie en Eikelovsky waren altijd op zoek naar manieren om snel geld te verdienen, en hun grappig criminele ingesteldheid bracht hen regelmatig in hilarische situaties.
Op een zonnige middag besloten Piemie en Eikelovsky dat het tijd was voor wat avontuur. Ze hadden genoeg van hun saaie leventje en wilden iets geks doen. Dus besloten ze om een bank te beroven, maar er was een probleem: ze hadden geen wapens. Toen herinnerden ze zich een oude grap die ze ooit hadden gehoord over een banaan als pistool. Het klonk belachelijk, maar het was beter dan niets. Dus gingen ze naar de supermarkt en kochten een paar bananen. Ze staken een banaan in hun broek en deden net alsof het een echt pistool was. Het zag er zo grappig uit dat ze zelf begonnen te lachen. Maar ze zetten door en gingen naar de bank.
Toen ze binnenkwamen, konden de bankmedewerkers hun lachen niet inhouden. Ze keken verbaasd naar de twee vrienden die de banaan als pistool gebruikten en riepen: “Handen omhoog, dit is een overval!” Piemie en Eikelovsky waren echter vastberaden om hun missie te volbrengen en eisten dat het geld werd overhandigd.
Maar hun overval verliep niet zoals gepland. De bankmedewerkers bleven lachen en de beveiligingscamera’s namen alles op. Toen de politie arriveerde, konden ze hun lachen niet inhouden. “Wat dachten jullie?” vroeg de agent lachend. “Dat je een bank kon beroven met een banaan als pistool?” Piemie en Eikelovsky lachten mee en zeiden dat ze het inderdaad niet heel serieus hadden genomen, maar dat ze gewoon een grap wilden uithalen. De agenten waren onder de indruk van de creativiteit van de twee vrienden, maar ze konden het niet laten om hen een boete te geven voor het verstoren van de openbare orde.
Na deze hilarische ervaring besloten Piemie en Eikelovsky dat ze hun avonturen voortaan iets serieuzer moesten aanpakken. Maar ze bleven grappen maken en vermaakten zichzelf en anderen met hun onvoorspelbare capriolen.
Een andere keer besloten Piemie en Eikelovsky om een juwelier te beroven. Ze kropen ’s nachts door het raam naar binnen en begonnen de vitrines te breken om de sieraden te stelen. Maar toen Eikelovsky een ketting om zijn nek deed, realiseerde hij zich dat hij vast zat. Piemie had per ongeluk de ketting vastgemaakt aan een veiligheidsclip die nog aan de vitrine was bevestigd. Piemie probeerde hem te helpen, maar de clip bleef vastzitten en Eikelovsky zat vast aan de vitrine met de ketting om zijn nek. Ze moesten de politie bellen om hem te bevrijden en ze werden opnieuw in de boeien geslagen. Maar deze keer moesten de agenten lachen toen ze de grappige situatie zagen en ze besloten om hen gewoon een waarschuwing te geven. Piemie en Eikelovsky bleven grappen maken en kleine overtredingen plegen, maar ze hadden altijd plezier en zorgden voor een glimlach op ieders gezicht, zelfs als ze in de problemen zaten. Ze waren misschien niet de slimste criminelen, maar ze waren zeker de grappigste.
Op een andere dag besloten Piemie en Eikelovsky om een restaurant binnen te lopen, verkleed als kippen. Ze hadden pluizige gele kostuums aangetrokken en gekleurde snavels op hun neuzen geplaatst. Terwijl ze door het restaurant fladderden en tokkelden, schreeuwden ze luidkeels: “Wij zijn hier om te kijken hoe we onze kippen beter kunnen laten smaken!” Het restaurantpersoneel was even perplex, maar begon toen ook te lachen en genoot van de komische act van de twee vrienden. De klanten vonden het geweldig en sommigen vroegen zelfs om selfies met de “kippen”. Toen ze eindelijk hun kostuums uitdeden, kwam de chef naar hen toe en vroeg: “Nou jongens, wat is jullie oordeel?” Ze antwoordden: “Het smaakt fantastisch, maar misschien moeten jullie de kippen iets minder laten rondrennen voordat jullie ze slachten.” De chef lachte en beloofde hun feedback serieus te nemen.
Weer een andere keer wilden Piemie en Eikelovsky een grote verrassing organiseren voor hun vrienden. Ze besloten om een gigantische taart te bakken, maar er was één probleem: geen van beiden had ooit een taart gebakken. Toch lieten ze zich niet ontmoedigen en gingen ze aan de slag. Het duurde uren voordat ze klaar waren en het resultaat was niet bepaald professioneel. De taart was uit zijn vorm gegleden en was niet helemaal gaar, maar ze hadden er wel slagroom en kleurrijke sprinkles op gedaan. Toen ze de taart aan hun vrienden presenteerden, waren die onder de indruk van het formaat en de inspanning die het duo had geleverd. Maar toen ze een hap namen, beseften ze al snel dat de taart niet helemaal gelukt was. Ze kauwden moeizaam en probeerden te glimlachen terwijl ze de taart naar binnen werkten. “Het is heerlijk”, zei een van de vrienden uiteindelijk, “maar misschien moeten jullie het de volgende keer aan een professional overlaten.” Piemie en Eikelovsky keken elkaar aan en wisten dat ze inderdaad wat meer oefening nodig hadden. Toch waren ze trots op hun creatie en op de gezichten van hun vrienden.
Piemie en Eikelovsky waren onafscheidelijk, maar hun avonturen liepen altijd fout. Het was alsof het universum tegen hen samenspande om ervoor te zorgen dat ze nooit iets goed konden doen. Maar toch gaven ze nooit op en bleven ze positief. Het was alsof ze een filosofie hadden ontwikkeld dat falen niet het einde van de wereld was, maar juist een kans om te leren en te lachen om je eigen fouten.
Hun criminele capriolen waren natuurlijk niet iets om aan te moedigen, maar het was moeilijk om niet te lachen om hun knullige pogingen. Het was alsof ze niet konden accepteren dat het leven soms saai was en ze altijd op zoek waren naar manieren om het spannender te maken. Maar ze wisten niet altijd wat ze deden, en dat leidde vaak tot hilarische situaties.
Op een dieper niveau leken Piemie en Eikelovsky echter op zoek te zijn naar een doel of betekenis in het leven. Ze wilden meer dan alleen maar door het leven te drijven, ze wilden iets bereiken en ergens goed in zijn. Maar helaas hadden ze nog niet ontdekt wat dat was, en in plaats daarvan vonden ze zichzelf keer op keer in problemen en tegenslagen. Het was alsof het universum hen probeerde te leren dat het vinden van betekenis niet altijd gemakkelijk was en dat falen soms deel uitmaakte van het proces. Maar ze leken die les nog niet volledig te hebben begrepen en bleven op zoek naar de volgende adrenalinekick, zelfs als dat betekende dat ze de wet moesten overtreden.
Toch was er iets bewonderenswaardigs aan hun optimisme en humor, zelfs in de meest uitdagende situaties. Het was alsof ze een manier hadden gevonden om te genieten van het leven, ondanks alle tegenslagen. Misschien hadden ze wel een geheime wijsheid die velen van ons missen, namelijk dat het leven niet altijd serieus hoeft te zijn en dat we af en toe moeten lachen om onszelf en onze fouten.
Uiteindelijk hoopte iedereen dat Piemie en Eikelovsky zouden vinden waar ze naar op zoek waren en dat ze hun humor en positiviteit zouden behouden, zelfs als ze succesvol werden in hun zoektocht. En wie weet, misschien was hun volgende avontuur wel degene waar ze op hadden gewacht – een avontuur dat hen op het pad zou zetten naar de betekenis die ze zochten.
Het idee dat een banaan, een ogenschijnlijk onschuldig object, gebruikt kan worden om een bank te beroven, ondermijnt de logica en de orde van onze samenleving.
De theorie van een bank overvallen met een banaan klinkt op het eerste gezicht als een absurd idee. Toch heeft deze theorie geleid tot interessante filosofische en menswetenschappelijke inzichten over de aard van criminaliteit en menselijke motivatie.
Volgens sommige filosofen kan de theorie van een bank overvallen met een banaan worden gezien als een uitdrukking van de menselijke drang naar het onvoorspelbare en het chaotische.
"Een filosofische kijk op de theorie van een bank overvallen met een banaan"
Dit kan worden gezien als een reactie op de beperkingen die de maatschappij ons oplegt en de behoefte om deze beperkingen te doorbreken.
Daarnaast kan de theorie van een bank overvallen met een banaan ook worden gezien als een kritiek op het systeem van financiële instellingen en de rol van geld in onze samenleving. De keuze voor een banaan als overvalwapen symboliseert de absurditeit van de obsessie met geld en de illusie van macht die ermee gepaard gaat. Door deze illusie te doorbreken, kan de theorie van een bank overvallen met een banaan gezien worden als een uitnodiging om na te denken over de waarde die we aan geld toekennen en hoe dit onze relaties en interacties beïnvloedt.
Op het vlak van menswetenschappelijk inzicht kan de theorie van een bank overvallen met een banaan ons iets leren over de aard van criminaliteit en menselijke motivatie. Waarom zou iemand ervoor kiezen om een bank te overvallen met een banaan in plaats van een traditioneel wapen? Dit kan worden gezien als een voorbeeld van creativiteit en innovatie binnen de criminaliteit. Het toont aan dat crimineel gedrag niet alleen voortkomt uit noodzaak of hebzucht, maar ook uit een behoefte aan spanning en avontuur.
In conclusie kan de theorie van een bank overvallen met een banaan gezien worden als een uitnodiging om na te denken over de complexe en vaak tegenstrijdige aard van menselijk gedrag. Het illustreert hoe onze drang naar het onvoorspelbare en het chaotische ons kan motiveren om de grenzen van onze maatschappij en ons eigen denken te verleggen.
Nog een verhaal van de twee broers met een talent voor criminaliteit.
Eikelovsky en Piemie waren al jarenlang beste vrienden en samen waren ze al in heel wat avonturen beland. Maar dit keer kreeg hun samenwerking een onverwachte wending. Ze waren op zoek naar een nieuwe locatie voor hun bedrijf en hadden gehoord dat er een interessant pand te huur stond in het centrum van de stad Terneuzen.
Samen stapten ze het gebouw binnen en keken rond. Het was een groot en indrukwekkend pand, maar er was één probleem: de huurprijs was veel te hoog voor hun budget. Eikelovsky, die altijd al een beetje hoogmoedig was, Die zag zich daar al helemaal zitten, aan zijn bureel gezeten als in een troonzaal, en besloot dat ze het pand toch maar moesten huren en dat Piemie dan maar harder moest bijwerken, als tuinier, om het geld bij elkaar te krijgen.
Piemie voelde zich gebruikt en besloot dat het tijd was om zijn eigen weg te gaan. Hij verliet het pand en ging op zoek naar een andere oplossing. Maar voordat hij vertrok, zag hij iets opmerkelijks. Achter in het pand zag hij een vrouw die hij herkende: het was zijn zusje Kuttiewukkie. Ze was gescheiden van hem en Eikelovsky wist daar niets van af.
Piemie wist dat Kuttiewukkie een echte crimineel was, en hij had altijd geprobeerd haar te beschermen tegen de harde wereld waarin ze leefde. Hij had echter geen idee wat ze hier deed. Hij liep naar haar toe en vroeg wat er aan de hand was. Kuttiewukkie vertelde hem dat ze hier was om geheime informatie te verzamelen over den Pukkierukkie, de eigenaar van het pand. Ze had ontdekt dat hij betrokken was bij een grootschalige fraudezaak en ze was van plan hem te chanteren. Piemie wist dat dit gevaarlijk was, maar hij kon zijn zusje niet alleen laten. Pukkierukkie immers, die liet zich nooit zomaar van de pot rukken.
Samen smeedden ze een slimplan om Pukkierukkie te chanteren en hem te dwingen de huurprijs te verlagen. Het was een riskant plan, maar het werkte. Pukkierukkie die was zo bang dat hij onmiddelijk instemde met de hoogmoedige eisen van Kuttiewukkie, en Piemie. Ze konden het pand huren voor een betaalbare prijs en Kuttiewukkie kreeg de informatie die ze nodig had om haar eigen zaken af te handelen.
Toen Eikelovsky terugkwam om te zien hoe het ervoor stond, waren Piemie en Kuttiewukkie al vertrokken. Hij was verrast, maar hij wist dat Piemie altijd zijn eigen gang ging. Hij had er geen idee van dat Kuttiewukkie zijn zusje was en dat Piemie haar had geholpen. Voor Piemie was het genoeg om te weten dat hij zijn zusje had kunnen beschermen, en voor Kuttiewukkie was het een geslaagde missie. Samen hadden ze laten zien dat ze niet alleen grappig en creatief waren, maar ook slim en moedig. Een trio ontstond.
Het is zaaks hier even stil te staan in het verhaal, want vanuit een psychoanalytisch perspectief kunnen we de relatie tussen Piemie en Kuttiewukkie interpreteren als een gevolg van onbewuste driften en verlangens. Volgens Freud zijn menselijke relaties gebaseerd op onderliggende seksuele en agressieve impulsen. Het is mogelijk dat Piemie onbewust verlangde naar zijn zus, wat resulteerde in hun relatie. Eikelovsky’s gevoelens van bedrog kunnen worden verklaard door het feit dat hij deze onderliggende verlangens niet bewust was en dus verrast was door de ontdekking van de relatie tussen Piemie en Kuttiewukkie.
Het verhaal vervolgd: Sjakie Miserie keek verbaasd naar het tafereel dat zich voor hem afspeelde. Hij had net ontdekt dat Piemie een relatie had met zijn zus Kuttiewukkie, die hij al jaren niet meer had gezien. Hij wist niet wat hij moest denken of zeggen, en was al helemaal niet voorbereid op de grappige wending die het verhaal zou nemen.
Terwijl hij toekeek, hoorde hij Eikelovsky hardop denken. “Maar broer, zus, broer, enzovoort. Wat is dat allemaal?” Eikelovsky had altijd een beetje hoogmoedig en betweterig gedaan, maar nu leek hij oprecht in de war.
Sjakie, die filosoof was en altijd vanuit een existentieel standpunt keek, besloot dat het tijd was om wat inzicht te bieden. “Beste Eikelovsky,” zei hij, “de waarheid is dat menselijke relaties complex zijn en niet altijd rationeel kunnen worden verklaard. Het belangrijkste is dat we ons bewust zijn van onze eigen emoties en verlangens, en dat we eerlijk zijn naar onszelf en anderen toe.”
Eikelovsky leek verbaasd door Sjakie’s woorden, maar begon al snel na te denken over wat hij had gezegd. Piemie en Kuttiewukkie waren misschien broer en zus, maar dat betekende niet dat ze niet verliefd konden zijn. En als ze echt van elkaar hielden, wie was hij dan om te oordelen?
Met deze nieuwe inzichten besloot Eikelovsky om zijn eigen gevoelens te onderzoeken en open te staan voor de mogelijkheid dat er meer was dan wat hij altijd had gedacht. Hij keek naar Piemie en Kuttiewukkie en besloot dat hun liefde misschien wel het mooiste was dat hij ooit had gezien.
En zo eindigde het verhaal van Piemie, Kuttiewukkie en Eikelovsky met een grappige maar belangrijke les over liefde, relaties en de complexiteit van menselijke emoties. En Sjakie Miserie keek tevreden toe, wetende dat hij een klein beetje had kunnen bijdragen aan hun begrip van de wereld.
Piemie en Eikelovsky beleven oneindig veel andere avonturen.
Dit keer wilden ze een flesje van het zeldzame en beruchte psychidelische drankje bemachtigen. Het drankje stond bekend om zijn hallucinogene effecten en was daardoor gewild bij zowel feestgangers als drugshandelaren. Dit geliefde drankje zou hun naar veel werelden brengen waar ze de meest bevreemdende avonturen beleefden.
Na wat speurwerk kwamen ze erachter dat een lokale drugsbaron de laatste fles van het drankje in zijn bezit had. Maar de drugsbaron was niet zomaar te benaderen. Hij had een team van gewapende bodyguards om zich heen en hield zich schuil in een zwaarbeveiligd landhuis aan de rand van de stad.
Piemie en Eikelovsky besloten om de drugsbaron te slim af te zijn en het drankje te stelen voordat het in zijn bezit kwam. Ze braken in bij het laboratorium waar het drankje geproduceerd werd en wisten een flesje te bemachtigen. Maar hun vlucht verliep niet zonder problemen. Een van de bewakers had hen betrapt en begon op hen te schieten. Piemie en Eikelovsky wisten ternauwernood te ontsnappen, maar ze realiseerden zich dat hun avontuur nog lang niet voorbij was.
Ze besloten om tijdens hun vlucht het psychedelische drankje te drinken en te zien wat er zou gebeuren. Wat volgde was een waanzinnige trip vol kleuren, geluiden en vervormde beelden. Vulkanen spuwden vurige wolken, en in die wolken vol dromen leek het alsof de dromen op de wereld neerdaalden. Die dromen werden werkelijkheid en beïnvloedden elk levend wezen. Ze zagen dezelfde groene smurfen dansen die Jean eerder beschreef, ze zweefden in de lucht en hoorden de groene kabouters zingen over de geheimen van het universum. Ze verheerlijkten het drankje. Tijd leek niet te bestaan en ze werden opgeslokt in een wereld van pure waanzin. Het genot van de waanzin, de tijdelijke krankzinnigheid. Die vreemde groene mannetjes hadden zo’n invloed met hun drankje op de geest van Piemie en Eikelovsky dat ze besloten in het echte leven ook contact te houden. Eikelovsky vond dat Piemie maar een tijdmachine moest uitvinden om naar elkaars werelden te reizen. Piemie zou dat wel doen, oordeelde de Eikelovsky.
Ze hadden een psychedelische vlucht genomen en waren ontkomen. Uiteindelijk waren ze ook weer nuchter en hadden ze de werking van het psychedelische drankje overleefd. De leus “onkruid vergaat niet” was hier van toepassing en ze beseften dat ze nog steeds in gevaar waren. De drugsbaron was nog steeds op zoek naar hen en ze moesten snel een plan bedenken om uit handen van zijn bewakers te blijven. Piemie had ondertussen een wereldvreemde en nare ervaring gehad met een hallucinogeen beeld dat hem op straat bleef achtervolgen – een Magnum, een levensgroot dreigend wapen, op eigen beentjes, dat hem bleef volgen om hem neer te schieten en hem heel onwerkelijk leek. Hij vertelde dit vreemde verhaal aan Eikelovsky en die geloofde niet wat hij hoorde, maar het was een goede reden om toch maar gelijk naar Bulgarije te vertrekken. Piemie liep alvast vooruit alsof hij voor de dood wegrende, met de hulp van een lokale drugsdealer, een vriend, wisten ze uiteindelijk te ontsnappen naar Bulgarije en daar hun avonturen voort te zetten.
Na een lange loop aangekomen in Bulgarije. Het leven leek anders voor de Piemie. Piemie kon de vreemde en intense ervaringen die hij had gehad tijdens zijn trip niet uit zijn hoofd zetten. Hij voelde zich anders dan voorheen en merkte dat zijn gedachten en percepties veranderd waren. Hij had het gevoel dat hij een dieper begrip had van het universum en de mysteries die het bevatte. Eikelovsky, die de veranderingen in Piemie opmerkte, was enigszins bezorgd en vroeg zich af of het drankje permanente schade had aangericht aan Piemie’s geest. Maar Piemie verzekerde hem dat hij zich beter voelde dan ooit tevoren en dat de ervaringen hem juist hadden geholpen om zijn gedachten op een rijtje te zetten.
Samen besloten ze om op zoek te gaan naar meer informatie over het psychedelische drankje en de cultuur die het gebruikte. Ze wilden begrijpen hoe het drankje werkte en welke invloed het had op de geest van mensen. Hun zoektocht leidde hen naar afgelegen delen van de wereld waar ze ontmoetingen hadden met sjamanen en andere spirituele leiders die hen hielpen bij hun reis. Piemie begon te experimenteren met het brouwen van zijn eigen psychedelische drankjes en Eikelovsky hielp hem bij het testen van de effecten. Hun reis bracht hen naar nieuwe hoogten van bewustzijn en begrip en ze deelden hun ontdekkingen met anderen die geïnteresseerd waren in de mogelijkheden van psychedelica.
Al met al was het avontuur dat begon met het drinken van het psychedelische drankje een keerpunt in het leven van Piemie en Eikelovsky. Het opende nieuwe deuren van bewustzijn en leidde hen naar een leven van ontdekking en avontuur.
Toen Piemie en Eikelovsky terug in Bulgarije waren, merkten ze al snel dat de lokale misdaadbendes geïnteresseerd waren in het psychedelische drankje dat ze hadden geproefd. Ze werden benaderd door een groep zware jongens die hen onder druk zetten om het geheim achter het drankje te onthullen. Piemie, nog steeds onder invloed van het drankje, raakte geobsedeerd door de macht die het hem gaf en weigerde om informatie te delen. Maar de bendeleider was niet van plan om zich zomaar te laten afschepen. Hij begon Piemie te bedreigen en nam zelfs Eikelovsky gevangen om hem te gebruiken als onderhandelingsmiddel. Piemie, nu totaal paranoïde, begon zich af te vragen wie hij wel kon vertrouwen. Hij besloot dat hij de enige manier om te overleven was om zijn eigen misdaadbende te vormen.
Met behulp van zijn kennis van de lokale drugshandel begon Piemie zijn eigen handeltje op te zetten. Hij produceerde zijn eigen versie van het psychedelische drankje en begon het op de markt te brengen. Zijn handeltje werd al snel succesvol en hij bouwde een eigen misdaadimperium op. Maar met succes kwamen ook nieuwe problemen. Andere rivaliserende bendes wilden een stukje van zijn markt en begonnen hem te bedreigen. Piemie wist dat hij zijn positie moest verdedigen en besloot om een groep huurmoordenaars in te huren.
Het duurde niet lang voordat Piemie de beruchte crimineel werd waar iedereen in de onderwereld van Bulgarije over sprak. Eikelovsky die was eerder met veel glitter en glamour vrij gekomen uit de handen van de beruchte jongens. Maar hoe meer macht hij kreeg, hoe meer hij zichzelf verloor in de wereld van misdaad en drugs. En de vraag bleef knagen: zou hij ooit nog nuchter worden en zichzelf kunnen redden uit deze spiraal van geweld en corruptie?
Kuttiewukkie, het criminele zusje van Piemie, had ondertussen gehoord dat haar Piemie en zijn Eikelovsky waren gevlucht naar Bulgarije. Ze was niet blij dat ze niet op de hoogte was gesteld van de snode plannen van haar broer. Ze had het gevoel dat ze buiten de boot was gevallen en wilde weten wat er aan de hand was. Ze besloot haar contacten in te schakelen om erachter te komen wat er aan de hand was. Ze kwam er al snel achter dat haar broer en Eikelovsky betrokken waren geraakt bij een gevaarlijk drugsnetwerk en dat ze op de vlucht waren geslagen.
Kuttiewukkie was vastbesloten om haar broer te helpen en besloot om naar Bulgarije te reizen. Daar aangekomen kwam ze erachter dat haar broer en Eikelovsky ondergedoken zaten in een afgelegen huisje in de bergen. Ze besloot om haar broer op te zoeken en kwam onverwachts binnen terwijl Piemie nog steeds onder invloed was van het psychedelische drankje. Piemie begroette haar met open armen en vertelde haar alles over hun avonturen en de problemen waar ze nu in zaten.
Kuttiewukkie was geschokt en bezorgd om haar broer en zijn vriend, maar besloot om te helpen waar ze kon. Samen gingen ze op zoek naar een manier om te ontsnappen aan het drugsnetwerk en de politie. Ze bedachten een plan om de drugsbaas te beroven van zijn waardevolle spullen, zodat ze genoeg geld hadden om het land te ontvluchten.
Het plan slaagde en ze konden eindelijk het land verlaten. Kuttiewukkie, Piemie en Eikelovsky vluchtten naar een verre bestemming waar ze hopelijk een nieuw leven konden beginnen zonder angst voor achtervolging en vervolging. Maar het verleden liet hen niet los. Kuttiewukkie besefte dat ze niet kon blijven vluchten en dat ze uiteindelijk de confrontatie moest aangaan met haar criminele verleden. Ze nam de beslissing om terug te keren naar haar thuisland en de confrontatie aan te gaan met de drugsbazen die haar familie al die jaren hadden bedreigd.
Piemie en Eikelovsky steunden haar in haar beslissing en samen keerden ze terug naar hun land van herkomst. Daar aangekomen zetten ze alles op alles om de drugsbazen te ontmaskeren en te stoppen. Het was een gevaarlijke en riskante missie, maar ze waren vastberaden om te slagen en hun verleden achter zich te laten. Plotsklaps gebeurde iets. Wat niemand wist was dat Piemie een geheime knop op zak had die zijn tijdmachine in werking zette. Ongelooflijk maar waar, de tijdmachine. Hij drukte op de knop. De tijd was er klaar voor, genoeg aardse avonturen. Go Green.
Terwijl ze door het universum reisden, werden ze omringd door vreemde wezens en kleuren die de verbeelding te boven gingen. Er waren gloeiende sterren die als vuurvliegjes om hen heen fladderden, en psychedelische nevels die veranderden in dansende figuren. Tijd leek te verdwijnen en ze werden opgeslokt in een wereld van pure waanzin.
Toen ze eindelijk aankwamen bij de groene smurfen, werden ze begroet door een feestelijke menigte van vreemde wezens die allemaal dansten en zongen. De groene smurfen zongen over de geheimen van het universum en de aardbewoners konden de betoverende klanken niet weerstaan. Piemie en Kuttiewukkie voelden zich één worden met de groene smurfen en hun hallucinogene wereld. Eikelovsky, die nog steeds droomde van zijn heroïsche avonturen, voelde zich eveneens op zijn plek tussen de groene smurfen en hun vreemde wereld. Hij had het gevoel dat hij hier thuishoorde, tussen deze vreemde wezens en hun psychedelische dromen. Niemand wilde nog terugkeren naar de aardse wereld waar ze vandaan kwamen.
Ze werden opgeslokt in een mix van groene smurfen en aardbewoners die samen dansten en zongen in een prachtige hallucinogene wereld vol existentialisme. Hun wereld werd één en ze leefden samen in harmonie, terwijl de tijd bleef wegvloeien. Hun reis was voltooid en ze hadden hun thuis gevonden in deze waanzinnige en betoverende wereld.
