Jean-Pascal Salomez
Op een stralende dag vol kleurrijke zonnestralen, besloten twee vrienden genaamd Eikelovsky en Piemie om de straten van Ingelmunster te doorklieven met hun ultra-microscopische banaan op wieltjes. U leest het inderdaad goed. Let wel, het duo hun enige doel was enkel om hun gelukkig zijn, met hun nieuwste aanwinst, te uiten, en de mensen die het schouwspel aanschouwen compleet absurdistisch tureluut te maken.
En dus begonnen ze aan een complete nonsensrit, waarbij de motor van hun banaan gierde en krijste als een dol leeuwinnetje terwijl ze de topsnelheid van 25 km per uur bereikten, het vuur spattend uit de bandjes als een pyromaan op een brandstichtingsfeestje. Maar waarom deden ze deze gekke capriolen, was het de existentiële leegte die hen dreef, of waren ze gewoon maffe vogels die niets beters te doen hadden? Het maakte niet uit, want ze waren vastbesloten om de grenzen van het absurde af te tasten en de mensen om hen heen te laten lachen en genieten.
Ze gingen naar de lokale Politiestenshop om een tweedehands sirene te kopen op afbetaling en plaatsten deze op hun banaan, vergezeld van het bijbehorende lawaai dat hun gekte weerspiegelde. Maar het was eigenlijk anders. De Politiest hielp hen met de klus en keek hen met een tevreden glimlach aan, terwijl hij opmerkte dat de sirene eigenlijk te groot was voor hun kleine banaan. Desondanks zou het zeker de aandacht trekken en hen vrij baan geven. De twee blijde gezichten straalden van vrolijkheid terwijl ze naar de Politiest keken. Hij benadrukte echter dat niemand erover moest praten omdat wat ze deden de grenzen van het absurde aftastte, en wijs en goed is. Hij vond het leuk en attentvol dat ze de eer aan het Politiestenkorps wilden bewijzen met een sirenegang door de stad. Dit zou het groepsgevoel onder de Politiesten alleen maar versterken.
En zo begonnen ze hun dol avontuurlijke reis, de bomen lachten, hun wortels giechelden en fluisterden lieflijke trillingsgeluiden de wijde natuurlandschappen in, langs glooiende wegen in golvende landschapstaferelen, al dit terwijl ze langsreden en de mensen nieuwsgierig stopten en staarden met open mond naar dat anonieme Politiestenvoertuig. Althans, zo dachten ze. De banaan scheurde door de straten als een klein raketje op wielen en Eikelovsky en Piemie lachten als twee dolgedraaide apen terwijl ze de menigte op het rond punt omcirkelden en zwaaiden als koningen vanuit hun op wielen aangedreven troon. Het maakte niet uit dat hun banden tureluut waren van de hitte, en van de velgjes afwilden, want ze waren trots op hun krankzinnigheid en genoten van de balans van de gekte en de absurditeit van hun waanzin. En dus gingen ze door, als een karavaan van gekte op wielen, terwijl de mensen lachten en compleet losgingen terwijl ze voorbij vlogen. De bomen bleven glimlachen en fluisteren terwijl ze de dolle avonturen van Eikelovsky en Piemie gadesloegen.
Toen ze uiteindelijk thuiskwamen die dag, was hun banaan geradbraakt, en leek een puinhoop van smeulend rubber, maar het maakte niet uit. Want ze hadden hun verlangens uitgedrukt en genoten van de krankzinnigheid van hun avontuur. En wie weet, misschien was het juist deze waanzin die hun geesten verlichtte en hun creativiteit aanwakkerde, en hen in staat stelde om nieuwe, verrassende dagen tegemoet te zien, te maken.
De Onverwachte Wending van Eikelovsky en Piemie's Nonsensrit.
De volgende dag, toen Eikelovsky en Piemie weer in hun gefikste ultra-microscopische banaan stapten, hadden ze geen idee van de onverwachte wending die hun rit zou nemen. Terwijl ze over de straten scheurden, begon de banaan plotseling te trillen en te schudden als een kip zonder kop. Eikelovsky en Piemie waren perplex en vroegen zich af wat er aan de hand was. Maar toen begon hun ultra-microscopische banaan te groeien en te groeien, en al snel waren ze niet meer ultra-microscopisch maar gigantisch groot.
De bomen waren nu kleiner dan hun kleine teen, en de huizen zagen eruit als poppenhuizen. Eikelovsky en Piemie wisten niet wat ze moesten doen, dus besloten ze gewoon verder te rijden en te doen of er niks aan de hand was. Ze scheurden over de snelweg als een duo van reuzen, en mensen begonnen overal op de grond te vallen als dominostenen toen ze die banaan zagen.
Maar toen ze de stad naderden, gebeurde er iets nog veel vreemder. Hun gigantische banaan begon te krimpen en te krimpen, tot het uiteindelijk weer ultra-microscopisch was. Eikelovsky en Piemie stapten totaal verbaasd uit, en ze konden het niet geloven. Ze waren nu zo klein dat ze op de palm van een hand pasten. Zo heel erg piepklein.
Ze wisten niet goed te beseffen wat er aan de hand was, maar ze waren nog steeds vastbesloten om hun dadaïstische waanzin te uiten. En dus klommen ze op een willekeurig passerende mier en reden erop als een paard, schreeuwend als twee dolle koningen terwijl ze de mensen om hen heen gek maakten.
Het was een complete waanzin, en niemand wist wat er aan de hand was. Maar Eikelovsky en Piemie vonden het geweldig, want hun avonturen werden alleen maar absurder en surrealistischer.
Even later. Terwijl Piemie en Eikelovsky wandelden over de dijken, verlangend naar rust, begonnen ze plotseling te hallucineren door de sterke geur van wat lokale zeewier. Ze dachten dat ze een gigantische banaan zagen zweven in de lucht, die hen wenkte om hem te volgen. Zonder na te denken renden ze achter de banaan aan en kwamen ze terecht in een ondergrondse gang gevuld met pratende aardappels.
De aardappels vertelden Piemie en Eikelovsky over een geheimzinnige bankkluis die gevuld was met een onuitputtelijke voorraad bananen. Piemie en Eikelovsky konden hun geluk niet op en besloten meteen om de kluis te beroven. De aardappels wezen hen de weg naar de kluis, maar niet voordat ze hen hadden uitgedaagd voor een potje dansen op techno-muziek.
Met hun dansmoves fris en fruitig besloten Piemie en Eikelovsky de uitdaging aan te gaan. Het was een epische dansstrijd die eindigde in een gelijkspel. Maar de aardappels waren onder de indruk van hun kunsten en besloten hen te helpen bij de bankoverval.
Gewapend met hun banaan-pistolen stormden Piemie en Eikelovsky de bank binnen en begonnen ze alle bananen te stelen die ze maar konden vinden. Maar toen ze de kluis openden, ontdekten ze iets verbazingwekkends: de kluis was eigenlijk een portaal naar een andere dimensie, gevuld met pratende dieren die allemaal bananen aten.
Piemie en Eikelovsky konden hun ogen niet geloven. Dit was het avontuur waar ze altijd van hadden gedroomd. Ze besloten om voor altijd in deze magische dimensie te blijven, waar ze de rest van hun leven konden doorbrengen als koning en koningin van de bananenwereld.
Einde.
