Jean-Pascal Salomez
Een vreemde verzameling van woorden en ideeën, een kakofonie van onzin en betekenis, die zich vermengden tot een chaotische wirwar van taal. Het was een lappendeken van abstracties en absurde uitspraken, met geen enkele samenhang of structuur. Het was een belediging voor de rede, een uitdaging voor het denken, en een viering van de chaos.
In deze chaos ontstonden echter soms flarden van inzicht, flitsen van waarheid die opdoken uit de diepten van de waanzin. Het was als een blik in de afgrond van de existentie, een confrontatie met de zinloosheid van ons bestaan. Het was een herinnering dat we slechts een klein onderdeel zijn van het universum, een tijdelijke verschijning in een eindeloze stroom van verandering.
Maar wat betekende dit alles? Was er een betekenis in deze waanzin? Een doel in deze onzin? Of was het allemaal gewoon een spel, een grap van het universum, een dadaïstische uitdrukking van zijn eigen absurditeit?
Misschien was dat wel de les van deze chaos. Dat we ons niet te serieus moeten nemen, dat we ons moeten laten gaan in de onzin van het bestaan, en dat we moeten genieten van de absurditeit van ons eigen bestaan. Misschien is het allemaal een spel, een dans van het leven en de dood, een viering van de existentie in al zijn waanzin.
En zo blijft deze verzameling van woorden en ideeën voortbestaan, een eindeloze stroom van taal en betekenis, die zichzelf blijft vernietigen en opnieuw opbouwen, als een perpetuum mobile van de geest. Een dadaïstische uitdrukking van de existentie, die ons herinnert aan de zinloosheid van het bestaan en de schoonheid van de waanzin.
de zoektocht naar betekenis en zingeving
Het zonlicht schijnt fel op de schimmelende bananenschil. Ondertussen merkte ik op dat leven een absurd theaterstuk is waarin we allemaal de hoofdrolspelers zijn, maar niemand de regisseur. We zijn allemaal gedoemd om rond te dwalen in deze wereld vol chaos en onvoorspelbaarheid, zonder enige zin of betekenis te vinden. Maar, misschien is dat wel de grap van het leven, om ons te laten dwalen in een wereld zonder duidelijke bestemming.
De eendagsvlieg vliegt zijn rondjes om de teleurgestelde schrijver die zijn pen heeft neergelegd en zijn dromen heeft opgegeven. Hij realiseert zich dat het leven meer is dan alleen maar woorden op papier zetten. Het is een existentiële zoektocht naar betekenis, maar misschien is het vinden van betekenis juist wel de grootste illusie van allemaal.
De klok tikt rustig verder terwijl de wereld om ons heen verandert en evolueert. Maar wie zijn wij om te denken dat we enige invloed hebben op deze onvermijdelijke verandering? We zijn slechts kleine spelers in een groter kosmisch spel, zonder enige controle over ons lot.
De kat krabt aan de deur terwijl de regen klettert op het raam. De vraag is niet of we gelukkig zijn, maar of we überhaupt in staat zijn om geluk te vinden in deze wereld van tegenstrijdigheden en absurditeiten. Misschien moeten we ons gewoon overgeven aan het onbekende en de chaos omarmen in plaats van ertegen te vechten.
De televisie toont beelden van oorlog en geweld terwijl we ons afvragen waarom we hier zijn en wat ons doel is. Maar misschien is er geen hoger doel of zingeving, misschien zijn we gewoon hier om te ervaren en te beleven zonder enige rationele verklaring.
Het leven, het is als een surrealistisch schilderij, vol onverwachte wendingen en bizarre scènes. En, misschien moeten we ons afvragen of het schilderij ons beïnvloedt, of wij het schilderij. Zijn we werkelijk vrij om onze eigen realiteit te creëren, of zijn we gevangen in het absurde spel van het leven aangestuurd door een elite? Die genaamde elite zouden we over kunnen zeggen dat ze zichzelf hebben omgevormd tot een ready-made kunstwerk, maar dan wel een perverse en verontrustende versie ervan. Een kunstwerk dat niet in een museum thuishoort, maar eerder in de vuilnisbak. Die elite toont zich als een gemanipuleerde ready-made, met het doel om het volk te onderdrukken en te exploiteren. Hun onethische handelingen en corruptie zijn niet anders dan het uitbuiten van de mensen en het plunderen van de natuurlijke hulpbronnen van onze planeet.
Het is tijd voor een revolutionaire beweging, een dadaïstische revolutie die de ready-made elite afbreekt en transformeert tot een nieuwe vorm van kunst, een kunst die de waarden van vrijheid, gelijkheid en broederschap vertegenwoordigt. Het is tijd om ons te bevrijden van de beperkingen van de traditionele kunst en de elite die ons leven beperkt en manipuleert.
Laten we onze eigen kunstwerken creëren, gevormd door onze eigen ervaringen en perspectieven. Laten we de elite uitdagen en een nieuwe, meer inclusieve en ethische wereld creëren. Een wereld waarin iedereen de kans heeft om te bloeien en te groeien, zonder onderdrukking of uitbuiting. Een wereld waarin we ons eigen script schrijven en onze eigen weg vinden, zonder beperkingen of voorgekauwde ideeën van de elite..
Beste lezer,
Ik hoop dat deze verzameling van teksten, geïnspireerd door dadaïstische en existentiële filosofieën, u heeft kunnen prikkelen en inspireren. Met deze teksten heb ik geprobeerd om op een speelse en soms absurde manier de absurditeit van het leven te verkennen en te benadrukken dat we misschien geen controle hebben over ons lot, maar wel over onze perceptie van de wereld om ons heen.
Door de lens van dadaïsme heb ik geprobeerd om de normen en waarden van de samenleving te bekritiseren en de controle van de elite over ons dagelijks leven te benadrukken. Het is belangrijk om te erkennen dat we als individuen de kracht hebben om onze eigen realiteit te creëren en dat we ons niet moeten laten onderdrukken door degenen die ons proberen te manipuleren.
De stijl, met zijn nadruk op het absurde, heeft mij geholpen om op een andere manier naar de wereld te kijken en om de beperkingen van de taal en de conventionele manieren van denken te doorbreken.
Ik hoop dat deze teksten u hebben kunnen inspireren om op uw eigen manier te experimenteren met ideeën en om de wereld om u heen op een nieuwe manier te bekijken.
Met vriendelijke groet,
JEAN PASCAL SALOMEZ
