Copyright Jean Pascal Salomez

Als ouder wil je het beste voor je kind.

Je wil dat je kind gelukkig is.

Je wil dat je kind zijn of haar potentieel kan ontwikkelen, dat het een zinvol leven kan leiden. Maar wat als je kind op een dag besluit om zijn of haar eigen weg te gaan, om los te komen van jou en van alles wat je hem of haar hebt meegegeven? Hoe ga je om met het gevoel van verlies, van leegte, van zinloosheid dat je dan kan overvallen? Dit is een vraag die veel ouders zich stellen, vooral als ze hun kind alleen hebben opgevoed. In dit artikel wil ik een existentieel filosofisch perspectief bieden op het loslaten van je kind. Ik wil ingaan op de psychologische en existentiële uitdagingen die dit proces met zich meebrengt, en op de mogelijke manieren om hiermee om te gaan. 
 
Een van de belangrijkste psychologische uitdagingen is het verdriet dat je kan voelen als je je kind loslaat. Verdriet is een natuurlijke reactie op het verlies van iets of iemand waar je van houdt. Het is een teken dat je een sterke band hebt gehad met je kind, dat je veel hebt geïnvesteerd in zijn of haar welzijn en groei. Het is ook een teken dat je je bewust bent van de verandering die er heeft plaatsgevonden in je relatie met je kind, en dat je die verandering moet verwerken. Verdriet kan zich op verschillende manieren uiten: in tranen, in boosheid, in schuldgevoelens, in ontkenning, in depressie. Het kan ook verschillende fasen doorlopen: van shock en ontkenning naar woede en depressie naar aanvaarding en integratie. Het is belangrijk om je verdriet te erkennen en te uiten, om er niet voor weg te lopen of het te onderdrukken. 
 
Het is ook belangrijk om steun te zoeken bij anderen die je begrijpen en respecteren, zoals familie, vrienden of professionele hulpverleners. Een van de belangrijkste existentiële uitdagingen is het zoeken naar een nieuwe zin en richting in je leven. Als je je kind loslaat, kan je het gevoel hebben dat je een deel van jezelf verliest, dat je identiteit wordt aangetast, dat je doel in het leven wordt ondermijnd. Je kan je afvragen wie je nu bent, wat je nu wilt, waarom je nu leeft. Je kan ook geconfronteerd worden met de eindigheid en onzekerheid van het bestaan, met de vraag naar de zin van het leven en de dood. Dit zijn geen gemakkelijke vragen om mee om te gaan. Ze kunnen angst, twijfel, wanhoop of nihilisme oproepen. Maar ze kunnen ook een kans bieden om jezelf opnieuw te ontdekken, om nieuwe mogelijkheden te verkennen, om nieuwe betekenissen te creëren. Het is belangrijk om niet te blijven hangen in het verleden of in het negatieve, maar om open te staan voor de toekomst en voor het positieve. Het is ook belangrijk om niet te vervallen in passiviteit of fatalisme, maar om actief en verantwoordelijk te zijn voor je eigen leven. 
 
Een mogelijke manier om dit te doen is door gebruik te maken van de existentiële therapie. De existentiële therapie is een vorm van psychotherapie die zich richt op de fundamentele vragen en dilemma’s van het menselijk bestaan. De existentiële therapie helpt je om bewust te worden van je vrijheid en verantwoordelijkheid om zelf zin en waarde aan je leven te geven. De existentiële therapie helpt je ook om authentiek en eerlijk te zijn tegenover jezelf en anderen, om trouw te zijn aan je eigen waarden en overtuigingen. 
 
Een andere mogelijke manier om dit te doen is door inspiratie te zoeken bij existentiële filosofen. Filosofen zoals Jean-Paul Sartre, Martin Heidegger en Friedrich Nietzsche hebben allemaal geschreven over de existentiële uitdagingen van het menselijk bestaan. Ze hebben ons geleerd dat het leven geen vaststaande betekenis of doel heeft, maar dat we zelf verantwoordelijk zijn voor het creëren van zin en waarde in ons leven.
 

Sartre leerde ons dat we vrij zijn om onze eigen keuzes te maken en dat we verantwoordelijk zijn voor de consequenties van die keuzes. Hij benadrukte dat we ons niet moeten laten beperken door de verwachtingen van anderen of door de sociale en culturele normen van onze tijd. We moeten onze eigen authenticiteit nastreven en ons niet laten belemmeren door angst of twijfel.

Heidegger leerde ons dat ons bestaan altijd in relatie staat tot anderen en tot de wereld om ons heen. Hij benadrukte dat we ons bewust moeten zijn van onze sterfelijkheid en onze beperkte tijd op deze aarde. We moeten ons niet laten afleiden door oppervlakkige bezigheden of afleidingen, maar ons richten op de essentie van ons bestaan.

Nietzsche leerde ons dat we ons moeten verzetten tegen de heersende waarden en normen van onze tijd en onze eigen waarden en doelen moeten creëren. Hij benadrukte dat we ons moeten richten op de creatieve en positieve aspecten van het leven en ons niet moeten laten ontmoedigen door de negatieve en destructieve krachten om ons heen.

Als ouder die zijn kind loslaat, kan het nuttig zijn om jezelf te verdiepen in de existentiële filosofie en therapie. Dit kan je helpen om de existentiële uitdagingen van het loslaten van je kind beter te begrijpen en hiermee om te gaan. Het kan je ook helpen om nieuwe betekenissen en doelen in je leven te ontdekken en jezelf opnieuw uit te vinden. Onthoud dat het loslaten van je kind niet het einde van de wereld is, maar juist een kans biedt om jezelf verder te ontwikkelen en te groeien.

Het psychologisch existentialisme: het begrijpen van de menselijke ervaring en het vinden van betekenis

Psychologisch existentialisme is een filosofische en psychologische stroming die zich richt op de persoonlijke ervaringen en beleving van de individuele mens. Het is een combinatie van de filosofische ideeën van het existentialisme en de psychologische theorieën van de psychoanalyse en humanistische psychologie.

Het psychologisch existentialisme benadrukt de unieke en persoonlijke aard van het menselijk bestaan, en stelt dat het leven zin en betekenis krijgt door de individuele keuzes die we maken. Het is gericht op het begrijpen van de menselijke ervaring van het leven, en het vinden van manieren om met de existentiële uitdagingen om te gaan, zoals angst, dood, vrijheid en verantwoordelijkheid.

Volgens het psychologisch existentialisme is het leven in essentie zinloos en absurd, maar kunnen we het leven toch betekenisvol maken door het maken van bewuste keuzes en het vinden van onze eigen weg. Het stelt dat het individu de vrijheid en verantwoordelijkheid heeft om zelf de betekenis van zijn of haar leven te creëren, en dat het vinden van die betekenis een proces is dat gepaard gaat met pijn, angst en twijfel.

Psychologisch existentialisten zoals Rollo May, Viktor Frankl en Irvin Yalom hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van deze stroming. Zij hebben zich gericht op het begrijpen van de persoonlijke beleving van existentiële uitdagingen, en het vinden van manieren om met die uitdagingen om te gaan. Zij hebben benadrukt dat het leven een zoektocht is naar zin en betekenis, en dat het vinden van die zin en betekenis een proces is dat voortdurend in beweging is.