Jean-Pascal Salomez
In mijn herinneringen ben ik niet thuis; ik ben ervandaan, onderweg naar avonturen die mijn jonge jaren kleur gaven. Of het nu fietsend door Passendale was, op weg naar Noel De Coiffeur of later naar Georgette De Varkensboerin met wie ik bevriend raakte, mijn jeugd was doordrenkt van vrijheid en ontdekkingen. Danny, de roodharige krullenbol met sproetjes, werd een goede vriend, en samen rebelleerden we. Ik was vaak te vinden in de varkensstallen, waar het schoonmaken van mest kennelijk helemaal mijn ding was.
Ik herinner me een uitstapje naar de kust, waar ik rook als een beerput omdat ik me niet had gewassen. Toen een vrouw me vroeg waarom ik zo donker van kleur was, antwoordde ik dat ik me liever niet waste omdat dat verloren tijd was. Die tijd in de varkensstallen bracht iets teweeg; mijn jonge jaren bloeiden open. Nog geen spoor van baldadigheden, gewelddelicten, verslavingen of andere levensperikelen, enkel jeugdige en gezonde rebellie. Puur en onbevangen leefde ik, maar ondertussen waren er al kiemen van toekomstige gebeurtenissen. Ik sloot echter al snel een luik om die realiteit buiten te sluiten.
Zoals je zegt, mijn vroege jeugd was waarlijk jeugdig en onbezonnen. Binnen mijn eigen fantasiewereld was het leven spannend, hoewel dat niet als echt kan worden beschouwd. Iedereen heeft immers zijn eigenste droomwereld, een plek waar de realiteit wordt gevormd door de eigen verbeelding. Het besef van de echte wereld komt pas later, wanneer men andere invloeden en gedragingen van mensen begint te zien.
Het roept herinneringen op aan de tijd dat we vaak naar de zee gingen, mijn moeder en ik, te midden van talloze tradities die ons leven kleur gaven. Naar zee gaan was er een van, net zoals winkelen in Brugge. Leuke momenten, maar mijn vader was er bijna nooit bij. Zijn gezondheid liet hem al op jonge leeftijd in de steek, en ik herinner me dat hij veel problemen had. Ooit was hij mede-eigenaar van een familiebedrijf, maar door conflicten met zijn zoons werd hij eruit gezet. Een broer nam de zaak over, en ik herinner me nog de keer dat mijn vader thuiskwam met een grote wond aan zijn oogkas na een ruzie. De details van dat incident zijn me ontgaan, maar de impact op mijn vader was duidelijk zwaar. Hij was voortaan altijd thuis, keek naar het nieuws en leek te worstelen met een groot schuldgevoel.
Als jongste van veertien kinderen had mijn vader al een respectabele leeftijd bereikt toen ik werd geboren. Ik herinner me niet veel meer dan dat hij een zieke man was die vaak sprak over zijn ervaringen tijdens de oorlog. Nu besef ik dat ik meer naar zijn verhalen had moeten luisteren; ze zouden me veel hebben geleerd. In plaats daarvan vermeden we vaak zijn gesprekken over zijn lidmaatschap bij de witte brigades. Ik begrijp nu dat zijn keuze om te deserteren uit het leger en ondergronds te gaan, een moedige daad was. Het roept bij mij niet de vraag op of ik hetzelfde zou doen in zijn situatie, dit zou zeker het geval zijn.
Duizenden herinneringen lijken als vervlogen dromen in de verte te rusten, verstrooid over het uitgestrekte landschap van mijn zijn. Het voelt als een tijd om die herinneringen te koesteren, om ze vanop afstand vast te houden nu ze zich zo ver weg lijken te bevinden. Een innerlijke worsteling ontstaat, waarbij ik twijfel of het beter is om deze kostbare schatten veilig te bewaren of ze te delen met anderen, wetende dat ze gekwetst kunnen worden door onachtzaamheid.
Herinneringen voeren me mee naar plekken die voelen alsof ze niet echt bij mijn wereld horen. Achter elke hoek lijken duistere blikken me zwervend te volgen, als schimmen uit het verleden die aandachtig mijn stappen volgen. Deze schimmen zijn als ongewenste metgezellen, verborgen in de schaduw van mijn herinneringen. Als duistere, mystieke raadsels verschijnen ze plotseling in ons leven en verdwijnen net zo snel, om te schuilen in het verborgene. Ware het niet van de lichtpuntjes die als sterren aan een wonderlijke hemel fonkelen was ik ook reeds verborgen in het geborgene.
Ik neem gauw afscheid van het duistere en doe een poging om geschriften te plaatsen met woorden die het verhaal verrijken om zo een vlot leesbaar vervolg te schrijven voor mijn lezers. Een aangenaam verhaal over de momenten waarvan ik denk dat ze genegenheid bevatten, of liefde, of wat dan ook.
Een van die momenten was een uitstapje naar Frankrijk met vader en moeder. Het was steeds een avontuur met de auto, een Toyota Crown, een mooie Japanase wagen met ruimte van binnen en een vleugje limo-look. De Toyota Crown was meer dan zomaar een auto voor ons gezin; het was een symbool van stabiliteit en welvaart te midden van de uitdagingen waarmee we werden geconfronteerd. Het glanzende exterieur en de ruime binnenkant boden een gevoel van comfort en trots. Mijn vader, de trotse eigenaar, zorgde ervoor dat de auto altijd in onberispelijke staat verkeerde.
Onze reisjes naar Frankrijk waren het hoogtepunt voor ons als kinderen. De Toyota Crown was de onvermoeibare metgezel op deze avontuurlijke ritten. De bekende geur van het interieur, vermengd met de spannende verwachting van wat ons te wachten stond, staat in mijn geheugen gegrift. Ieder van ons had zijn favoriete plekje in de auto, en de reis was gevuld met gelach, gezinsliedjes en de opwinding van de naderende vakantie.
Helaas veranderde het lot van de Toyota Crown op een noodlottige dag. Een van mijn broers, net de trotse bezitter van een rijbewijs, raakte betrokken bij een ernstig ongeluk dat niet alleen de auto total loss verklaarde maar ook een diepe impact had op ons gezin. Het verlies van de geliefde auto werd een metafoor voor de veranderingen en uitdagingen die ons gezin te wachten stonden.
Het voertuig stond daar, gehavend en verfrommeld, op de oprit. Hoewel er later een nieuwe auto verscheen, kon deze de sentimentele waarde van de Toyota Crown niet vervangen. Het was alsof een stukje van onze stabiliteit en voorspoed met het wrak verdween. Mijn vader, die altijd trots op zijn auto was geweest, leek zijn interesse in nieuwe voertuigen volledig te hebben verloren.
De Toyota Crown werd een stille getuige van verandering, verlies en de onvoorspelbaarheid van het leven. Het markeerde het einde van een tijdperk en symboliseerde de kwetsbaarheid van materiële bezittingen tegenover de kracht van onverwachte gebeurtenissen. En terwijl het leven doorging, bleef de herinnering aan die glanzende, betrouwbare Toyota Crown in onze gedachten, als een vastgelegd hoofdstuk in de geschiedenis van ons gezin.
Dit had iets gemeen met mijn neiging: als iets van mij niet gerespecteerd wordt, kan ik laaiend uit de hoek komen of stilzwijgend voor lang in mezelf keren, weg van iedereen. Maar terug naar die bijzondere dag. De grens was altijd een spannend punt. Mensen probeerden stiekem wijn in hun auto te smokkelen, en de douaniers waren inventief om het te ontdekken. Soms zag ik een arrestatie of andere opmerkelijke gebeurtenissen.
Daarna reden we verder naar de Auchan om boodschappen te doen, grote boodschappen voor een grote bende kinderen. Een volgeladen koffer met allerlei lekkernijen en benodigdheden. Na het winkelen genoten we van een moment in een theehuis, en daarna staken we de grens weer over. Opnieuw vertier met de douaniers en dan op weg naar Nonkeltje, een broer van mijn moeder, die aan de Franse grens woonde. Nonkeltje, een naam die veel betekent, een man van wie ik hield maar die nu ook niet meer is. Bij Nonkeltje waren Mario en Jurgen, mijn favorieten. Ook zij zijn nu uit mijn leven verdwenen.
De jeugd alzo bracht simpele speelsheid, gelach en avonturen met zich mee, waardoor alles zo normaal leek. Echter, te midden van deze onschuldige momenten begonnen vreemde gebeurtenissen zich te ontvouwen, gebeurtenissen die ik niet kon plaatsen en die vervolg kenden.
