Jean-Pascal Salomez
In de dynamiek van liefde en gezin kan de liefde soms verloren lijken te gaan, maar het gezin blijft altijd prominent aanwezig, zichtbaar en voelbaar. Het verlangen van het gezin om erkend te worden, om zich te manifesteren in de wereld, wordt steeds sterker. In deze tijd waarin veel traditionele waarden lijken te vervagen, worden vriendschappen cruciaal. We bevinden ons in een tijdperk waarin veel wordt achtergelaten, en de toekomst lijkt steeds korter te worden, wat zich begint te manifesteren in onze gedachten.
Mijn filosofische overpeinzingen draaien nu vooral om de vraag: “Wat komt hierna?” Met mijn geloof in leven na de dood, karma en alle bijbehorende complexiteiten, ontvouwt zich een verhaal dat de diepere betekenis van ons bestaan verkent. Het is een zoektocht naar antwoorden op vragen over het leven, onze relaties en de invloed van onze keuzes op het grotere kosmische geheel.
Toen ik jong was, ogenschijnlijk onervaren, werd ik niet naar buiten gestuurd om de wereld te verkennen. Er was geen ritueel naar volwassenheid of iets anders dat bewustwording teweegbracht. Integendeel, herhalende gebeurtenissen manifesteerden zich in geschenken en alledaagse gebeurtenissen. Er was geen leidraad die mij werd aangeboden, geen vader die me meenam op avonturen, en mijn moeder was ook volledig in de sleur. Mijn leven was doordrenkt van sleur. Op die leeftijd, dat besefte ik, heb ik een zwaar en heftig leven achter de rug. Mijn bagage weegt nu zwaar, maar ik heb manieren gevonden om die last lichter te maken – mijn schrijven.
Mijn schrijven is meer dan slechts woorden op papier; het is een ontdekkingsreis door de kronkels van mijn gedachten en gevoelens. Het is mijn uitlaatklep, de plek waar ik mijn innerlijke wereld ontvouw en de complexiteit van mijn emoties ontrafel. Door mijn schrijfsels creëer ik een weefsel van betekenis in de schijnbaar willekeurige gebeurtenissen van mijn leven. De tijd die ik aan mijn schrijven besteed, is als een kostbaar geschenk aan mezelf. Het is een moment van introspectie, waarin ik de lasten van het verleden herzie en de paden van de toekomst verken.
In de stilte van de natuur zoek ik vaak een toevluchtsoord, een ontsnapping aan de overweldigende lasten die het leven soms met zich meebrengt. De bomen fluisteren kalmerende woorden, en de wind draagt de zorgen weg. Maar zelfs daar, te midden van de rustgevende natuur, ontmoet ik soms blikken die scherper zijn dan zwaarden, mensen die hun schilden van onbegrip optrekken.
De wereld om me heen lijkt steeds bevreemdender te worden, en het wordt een uitdaging om de plaats te vinden waar ik vrede kan vinden. De natuur, ooit een toevluchtsoord, wordt soms verstoord door de spanningen die tussen mensen hangen. De blikken die als zwaarden snijden, het onuitgesprokene dat als een dreigende schaduw boven ons zweeft, maken het moeilijk om volledig tot rust te komen.
De gedachte aan de wereld waarin mijn jongste telg moet opgroeien, maakt het nog zwaarder. Het is niet de wereld waarin ik lang wens te leven, maar het is de wereld waarin ik, samen met mijn dierbare, mijn weg moet vinden. Het besef van deze realiteit maakt de last soms bijna ondraaglijk. Toch zoek ik mijn toevlucht in de natuur, blijvend hoopvol dat er een dag komt waarop de wereld minder bevreemdend aanvoelt en we de lasten gezamenlijk kunnen dragen.
In de wereld van mijn schrijfsels zit ik niet daadwerkelijk in de natuur, maar mijn venster opent zich naar onze winterse tuin in wording. Als schrijver en schepper vind ik voldoening in het creëren van landschappen die de grenzen van mijn verbeelding uitdagen. Terwijl ik mijn woorden weef, vraag ik me af of presidenten een vergelijkbaar genoegen ervaren bij het vormgeven van hun land. Het lijkt me een intrigerende gedachte — het vermogen om niet alleen beleid te bepalen, maar ook de fysieke en esthetische kenmerken van een land te beïnvloeden.
