Dark 1

Het politieke carnaval dendert voort in België, waar jonge durvers hun acrobatische kunsten vertonen, terwijl erfgenamen van politieke dynastieën schijnbaar zweven op een wolk van erfelijkheid. Terwijl de wereld toekijkt, rijst de vraag of dit een politieke komedie is of simpelweg een surrealistisch schilderij van René Magritte dat tot leven is gekomen.

In de schijnwerpers staat het schrappen van de legerdienst, een meesterlijke zet die ervoor zorgde dat België niet langer angst hoefde te hebben voor een invasie. Maar wie zou België eigenlijk willen binnenvallen? De durf van deze strategische meesterbreinen is werkelijk verbluffend.

Ondertussen blijven de erfgenamen van politieke grootheden hun diplomatieke dans uitvoeren, voortdurend bezig met het beschermen van hun schenen tegen denkbeeldige schoppen. Geruchten gaan rond dat ze een speciaal paar gepantserde broekspijpen hebben besteld, voor het geval dat durvers echt durven te durven.

En dan is daar Poetein de Grote, die met zijn verlichte aanwezigheid het toneel betreedt. Zijn levenslessen en onnavolgbare visie op durf brengen een nieuw licht in het politieke duister. Wie had gedacht dat durf zo’n kostbaar goed was, bijna net zo kostbaar als het vermogen om een eenvoudige e-mail te sturen zonder spelfouten.

Terwijl de wereld blijft kijken naar het politieke spektakel dat België is geworden, kunnen we alleen maar hopen dat de durvers uiteindelijk het heft in handen zullen nemen. Misschien is het tijd voor een politieke revolutie, geleid door degenen die echt durven te dromen van een politiek landschap zonder nepotisme en schijnbewegingen.

Tot die tijd blijven we genieten van het tragikomische schouwspel, waar de durvers aan de zijlijn staan en de erfgenamen hun duivelse dansen uitvoeren op het politieke podium. De politieke Duvel blijft rijkelijk vloeien terwijl we wachten op de volgende hilarische wending in dit absurde theaterstuk genaamd Belgische Politiek.

Van Croque Monsieur Machines tot Politieke Circusacts: Een Levenswijsheid in Absurde Tijden

In een wereld waar Europese voorzitterschappen worden bekleed door figuren wiens lippen de grond raken door het vet van extravagante diner’s op kosten van de burger, lijkt de politieke arena een surrealistisch speelveld te zijn geworden. Torenhoge verdiensten, zelfverrijkende doeleinden en sociale projecten die eerder lijken op persoonlijke winstgevende ondernemingen – het is als een script geschreven door Kafka, met een vleugje absurdistische humor.

Op een leeftijd gekomen waarin men voldoende weet heeft vergaard, bekijk ik deze woorden met een mengeling van cynisme en wijsheid naar de politieke machine. De croque monsieur machine, symbool van eenvoud en bescheidenheid, lijkt ver weg te zijn in de wereld van geopolitieke intriges en ministeriële manipulaties.

Herinneringen aan de eerste Amerikaanse maanlanding flitsen voorbij, waarbij de opwinding van de ruimteverkenning werd vermengd met de twijfelachtige ensceneringen. Bevrijders die niet alleen de aarde, maar ook de ruimte tartten – het lijkt een prelude te zijn geweest voor het politieke theater dat zou volgen.

Hier deel ik als schrijver mijn mening zonder terughoudendheid, beseffend dat vrijheid van meningsuiting niet zonder consequenties komt. In een tijdperk waarin politieke troubles en psychoanalytische vraagstukken elkaar omarmen, is de levenswijsheid van “Vrijheid, blijheid. Basta en DaDa.” als een manifest voor degenen die genoeg hebben gezien.

Wat de toekomst brengt blijft ongewis, maar te midden van dit politieke circus blijf ik als schrijver mijn levensfilosofie koesteren. Terwijl de croque monsieur machine verder wordt overschaduwd door politieke grotesken, blijft de hoop op een wereld waarin oprechtheid en sociaal welzijn niet slechts voetnoten zijn in het grootse politieke toneelstuk genaamd ‘Leven’.