Jean-Pascal Salomez
Mijn boot ligt nog steeds stil en verlaten in de jachthaven van Ieper. Het eens zo trotse schip, symbool van avontuur en vrijheid, lijkt nu slechts een herinnering aan vervlogen tijden. Voorheen was varen alles voor mij. Urenlang bracht ik op het water door, de wind door mijn haren, de horizon als enige grens. Maar die tijd is voorbij.
In plaats van de eindeloze wateren vult het vaderschap nu mijn wereld. Mijn dochter, Leana, is nog steeds het middelpunt van mijn leven. Haar glimlach heeft de kracht om elke storm te kalmeren, en haar nieuwsgierige blik moedigt me aan om de wereld door haar ogen te zien. Het voelt als een nobele beslissing om mijn passie voor varen opzij te zetten voor haar. Ik wil er voor haar zijn, elk moment meemaken terwijl ze opgroeit. Ze gaat binnenkort naar school, een nieuw avontuur dat ik niet wil missen.
Elke keer als ik naar die aftandse jachthaven ga, zie ik mijn boot liggen. Het is een pijnlijk, maar tegelijkertijd geruststellend beeld. Pijnlijk omdat het me herinnert aan wat ik heb opgegeven, geruststellend omdat het me herinnert aan wat ik ervoor heb teruggekregen. Soms lijkt het alsof de boot mij aanstaart, wachtend op de dag dat ik weer aan boord stap. Maar voorlopig blijft het stil, een symbool van geduld en herinnering.
In de tussentijd vind ik vreugde in andere dingen. Ik schrijf over mijn avonturen, zowel op het water als in mijn nieuwe rol als vader. Mijn pen is mijn roer, en de woorden die ik op papier zet, zijn mijn nieuwe horizon. Schrijven brengt me een gevoel van vervulling, een manier om het verleden te eren terwijl ik de toekomst omarm.
Leana groeit snel. Haar eerste schooldag komt dichterbij, een mijlpaal die me met trots en weemoed vervult. Ik weet dat de tijd zal komen dat ik haar hand moet loslaten en haar haar eigen avonturen moet laten beleven. Tot die tijd blijf ik haar gids, haar veilige haven.
Het leven is veranderd, maar het is goed. Varen zal altijd een deel van mij blijven, een stille belofte van terugkeer op een dag dat de tijd juist is. Voor nu is het vaderschap mijn nieuwe avontuur, en het is een reis die ik met heel mijn hart omarm.
Het Nut van Persoonlijke Verhalen
In woorden weven wij ons leven,
Verhalen die het hart omgeven.
In de stilte van de nacht,
Wordt ons diepste zelf verwacht.
Schrijven om onszelf te vinden,
Onze wonden zacht te verbinden.
Elk woord, een stap naar heel zijn,
Een pad van pen, van inkt, van pijn.
Door verhalen vloeien zielen samen,
Elk verhaal, een vlam, een naam.
In de spiegel van het geschreven woord,
Voelen wij ons gehoord.
Geschiedenis in brieven bewaard,
Cultureel erfgoed, met zorg verklaard.
Een mozaïek van leven, klein en groot,
Elke ervaring, een waardevolle noot.
Voor wie leest, een wereld geopend,
Voor wie schrijft, een hart dat verzoend.
In het klaslokaal, een les vol kracht,
Verhalen die tot leven zijn gebracht.
Creativiteit, een bron die stroomt,
In elke zin, een kunst die droomt.
Een canvas van gedachten, wild en vrij,
Een glimp van ’t innerlijk, jij en wij.
Verandering borrelt in elk verhaal,
Een roep om recht, zo luid, zo staal.
Een stem voor wie niet spreken kan,
Een lied van hoop, een nieuwe plan.
Dus schrijf, schrijf voort,
Woorden zijn het waard, gehoord.
In verhalen schuilt de kracht,
Om licht te brengen in de nacht.
Noot van de redacteur:
Hoewel ik over een jachthaven in Ieper spreek, wil ik duidelijk maken dat er in werkelijkheid slechts een verouderde wal is met gammele steigers. Het bestuur is onvriendelijk en de ligplaatsen zijn duur zonder enige service. De beheerders lijken enkel uit op geld.
