Jean-Pascal Salomez
Earth Hour 2024 vergeten: Flinke Ode voor de Planeet
Beste braafjes, klootjes en anderssoortigen,
Ik geef het grif toe, ik doe hier ook maar alsof. Hoewel, ik hou wel echt van de natuur, niet van de mens dat deze vernietigd. Maar dit soort initiatieven zoals Earth Hour vind ik schandalig belachelijk. Ze zouden beter iedereen een boom laten aanplanten in zijn tuin en leren genieten. 25 maart 2024, om precies 20:30 uur, werden de lichten van de wereld weer even gedoofd voor Earth Hour 2024. Eén uur lang is de aarde even donker als de geest van een politicus. Maar laten we eerlijk zijn, wie zou zich daar nou druk om maken? Het is tenslotte niet alsof de aarde plotseling zal ontploffen in een gigantische vuurbal, toch? Of misschien ook wel… wie weet wat Poetin van plan is? Die gooit op dit huidige ogenblik al bommen van 3000 kilo op Oekraïne. Maar goed, wat het vervolg zal zijn, daar komen we vanzelf wel achter. Als de wereld barst van al het geweld, zijn we vliegende stukjes aarde in het universum.
Een uur lang zal elk jaar de aarde niet anders zijn dan elk ander uur van de dag. Maar ach, wie maalt erom? Zelfs de Grote Markt in Brussel doet mee aan deze onzin en zal zijn lichten uitdoen. Alle criminelen blij. De bezoekers worden onderwijl getrakteerd op een wazige onsamenhangende muzikale ervaring, die net zo zinloos, en energieverslindend, als het hele idee achter Earth Hour zelf.
Laten we eerlijk zijn, wie heeft er eigenlijk tijd om stil te staan bij de impact die onze manier van leven heeft op de planeet? We zijn allemaal veel te druk bezig met onze smartphones, laptops en social media, om ons druk te maken over iets dat ons niet direct raakt. Als een bloem in een betonjungle staan we daar, omringd door luidruchtige machines die ons herinneren aan de menselijke drukte. Als ik mensen zelfs op straat constant naar een schermpje zie staren, dan denk ik dat die compleet malloot is om niet te beseffen dat kostbare tijd voorbijgaat.
Maar er zijn er ook die genieten van de stilte en het donker, want laten we niet vergeten dat we zelf deel uitmaken van dit absurde universum. We zijn allemaal slechts kleine stipjes op deze aardbol, maar toch hebben we de kracht om verandering teweeg te brengen. En als we dan de lichten weer aandoen en de wereld weer in al haar prachtige chaos verschijnt, laten we dan niet vergeten dat we deel uitmaken van deze absurde en wonderlijke wereld, en laten we haar koesteren en beschermen als een kostbare bloem in de betonjungle.
Dadaïstische kijk op onze natuurlijke omgeving
In de wereld van het dadaïsme is de natuurlijke omgeving een kosmische grap zonder punchline. Bomen hebben misschien geen wortels, rivieren stromen omhoog als lachende slangen, en vogels zingen opera’s met mechanische stemmen. Waarom zou de natuur zich houden aan onze saaie verwachtingen? Laten we de absurditeiten omarmen die ons worden geboden, en dansen met de onvoorspelbare ritmes van een irrationeel universum.
Stel je voor dat je door een bos dwaalt en gigantische tomatenplanten ziet die de hemel krabben met hun gebladerte. Roze olifanten vliegen boven je hoofd en spelen symfonieën van zwaartekracht. Dit is de realiteit van een wereld waar niets is wat het lijkt, en alles wat het lijkt, is niets.
Nog eens het dadaïstische perspectief op Earth Hour en Het schip van Theseus
Earth Hour is als een surrealistisch experiment waarbij we de lichten uitdoen en kijken of de sterren lachen. Het schip van Theseus, een oud filosofisch raadsel, wordt hier gespeeld door onze groeiende angst voor verandering. Wat als we allemaal onze gloeilampen vervangen door holografische lichten en ons afvragen of ons huis nog steeds hetzelfde huis is?
De Stille Getuige van Vernietiging
Een diepe zucht ontsnapt uit mijn lippen terwijl ik door de verwelkte bloemblaadjes in mijn tuin staar. Ze fluisteren zachtjes, een trieste symfonie van verlies. Ooit was dit een oase van kleur en leven, waar rozengeur en bijengezoem samenkwamen in een dadaïstische jam. Maar nu heerst er slechts stilte, doorbroken door het verre gerommel van explosies.
Ik sta op mijn veranda, mijn blik gericht op de horizon waar dikke rookwolken opstijgen. De wereld lijkt in brand te staan, zowel letterlijk als figuurlijk. Oorlogen verwoesten landen, steden en levens. Maar niet alleen de mensheid lijdt; de natuur zelf is een stille getuige van de vernietiging die zich ontvouwt.
In de stilte van mijn tuin vraag ik me af hoe het zover heeft kunnen komen. Hoe hebben we zo blind kunnen zijn voor de aarde die ons voedt, de lucht die we inademen, de natuur die ons omringt? De antwoorden zijn verloren gegaan in de kakofonie van strijd en hebzucht, in onze eindeloze zoektocht naar macht en controle.
Te midden van de chaos gloort er nog steeds een sprankje hoop. Het is te vinden in de kleine daden van moed en mededogen, in de stemmen die roepen om vrede en gerechtigheid. Het is te vinden in de zaailingen die voorzichtig uit de uitgeputte grond omhoog komen, als een teken dat zelfs na de diepste vernietiging het leven veerkrachtig is.
Ik sluit mijn ogen, open ze weer, en voel weer de aanwezigheid van de natuur om me heen. Ik hoor het gefluister van de wind weer door de takken van de bomen, voel de warmte van de zon weer op mijn gezicht. De wereld mag dan branden, diep vanbinnen brandt er nog steeds vuur van hoop.
Conclusie
De dadaïstische visie omarmen en onze absurditeiten koesteren, dat is het hem helemaal, als ware het een zeldzaam kostbare bloem in de betonjungle van het leven. We zijn immers allemaal toch wel deel van een kosmische grap zonder einde, zo lijkt het, waar de natuur zich buigt naar onze willekeurige verwachtingen. Dansen dus maar in de regen van willekeur. En ondertussen, hieronder nog een muziek, dus snaveltjes dicht, oogjes toe, en hop, onze volgende dromen tegemoet, en die omarmen als echte realiteiten.
