Jean-Pascal Salomez
De Anarchistische Revolte
Er was eens een flurk. Maar ola, Holy Smoke, wat is Flurk Godsamme nog an toe? “Flurk” is een informeel Vlaams woordje dat meestal wordt gebruikt om iemand te beschrijven als een vervelende, brutale of onaangename persoon. Maar deze Flurk was niet zomaar een vervelende figuur—nee, hij was de Flurk der Flurken, de anarchistische wervelwind die de wereld op zijn kop wilde zetten. Zijn neus kon de richting van de wind bepalen, zijn snor was een statement tegen de orde, en elke ochtend borstelde hij die met tandpasta, als symbool van zijn verzet tegen burgerlijke normen.
Democratie? Een lachertje. Flurk verachtte elke vorm van orde, inclusief het schijnheilige systeem van democratische controle. “Democratie is een vals sprookje,” gromde hij. “Een nepkeuze tussen slavernij en bedrog, waarin iedereen zogezegd een stem heeft, maar in werkelijkheid allemaal aan dezelfde touwtjes hangen.” Voor Flurk was de democratie niets meer dan een goed gecamoufleerde dictatuur—het volk werd opgesloten in een kooi van regels, wetten en zogenaamde ‘vrijheden’.
Op een dag – misschien dinsdag, misschien niet – besloot Flurk dat hij genoeg had van de illusie van orde. Hij zou de wereld onderdompelen in chaos, maar niet zomaar met een relletje hier of daar. Nee, hij zou de harten en geesten van mensen veroveren met wat hij ‘De Grote Neuzentrek’ noemde. Elke neus die hij tegenkwam, zou hij trekken, als een daad van verzet tegen de gevestigde orde. Elk gezicht dat hij ontmoette zou zich buigen naar zijn anarchistische wil. Dit was geen zinloos vertier—het was een politieke daad. “De neus,” zei hij, “is het symbool van controle. Elke keer dat ik aan je neus trek, trek ik je weg van de leugens van de macht.”
Zijn eerste “slachtoffer” was een bureaucratisch ogende penis op twee pootjes, gevangen in de sleur van boodschappen doen in de supermarkt. “Trek aan je neus!” schreeuwde Flurk terwijl hij sprong op een kar vol aardbeien en rozijnen. De penis, symbool van de patriarchale structuren waar Flurk zo’n hekel aan had, keek verbaasd op. Maar helaas, de penis had geen neus om aan te trekken—het ultieme symbool van machtsverlies. Flurk spuugde op de grond (omdat dat flurkastisch hoort), lachte om de nutteloze bureaucraten en rende verder, zijn snor in opstand borstelend als een anarchistische vlag.
Maar toen gebeurde het ondenkbare: terwijl hij door een veld vol zingende dwazen rende, kwam hij een wandelende spiegel tegen die door de dimensies reisde. En in die spiegel zag Flurk zichzelf. Zijn neus, zijn snor, zijn eigen verzet tegen de status quo. En daar, in die reflectie, begreep hij het: hij was de chaos, hij was de revolutie. Elke daad van anarchie die hij uitvoerde, was niet alleen een daad tegen het systeem—het was een breuk met de fundamentele illusie dat er überhaupt een systeem was. Er is geen autoriteit, alleen de waanzin die we zelf creëren.
Flurk’s Politieke Manifest
“Democratie is een keten rond de hals van de mensheid, gesmeed door de elites die ons willen laten geloven dat we vrij zijn. Vrijheid? Lachwekkend! Zolang de meerderheid regeert, regeert de kudde. We worden gebonden door wetten die ons valse keuzes geven, en we dansen naar de pijpen van invisible hands die ons sturen zonder dat we het merken. Mijn Grote Neuzentrek is de symbolische daad van verzet. Elke neus die ik trek, trekt de macht weg van de elite en geeft die terug aan het individu. Trek je neus uit de leugen van orde, trek jezelf uit de ketenen van de maatschappij!”
Flurk begreep dat de echte vrijheid niet ligt in stemmen, in compromissen, in het kiezen tussen slechte en minder slechte leiders. Echte vrijheid ligt in het afbreken van de structuren die ons gevangen houden—niet alleen de politieke, maar ook de sociale, economische en morele structuren. Flurk’s wereldbeeld was puur anarchistisch. Hij geloofde in een samenleving zonder heersers, zonder wetten, waarin elke individu zijn eigen pad bepaalt. Geen beperkingen, geen autoriteit, alleen de pure, rauwe kracht van het individu.
Het Dadaïstische Einde
En zo zat Flurk op een oude sofa die spontaan uit een boom viel, zijn neus trekkend en zijn snor kamend, tevreden met het feit dat hij niets had bereikt, niets had veranderd, en de wereld gewoon was zoals ze altijd al was: een illusie van orde die elke seconde dreigt te imploderen in chaos. Flurk glimlachte. Want wat is er mooier dan leven in een wereld waarin niets vaststaat, waarin elke daad een breuk kan zijn, waarin niets wordt gecontroleerd door de valse beloften van democratie?
Een Lied voor de Flurk
Flurk, o Flurk, je trekt aan mijn neus,
Democratie is nep, jouw revolte is heus.
Je trekt aan de macht, je trekt aan de nacht,
En alles wat vaststaat, wordt los door jouw kracht.
Je snor is een vlag, een symbool van verzet,
Een wereld zonder wetten, jij hebt het gered.
Lach, o Flurk, want niets is te groot,
Je flurkt en je lacht, tot de macht ontploft.
Dada, Dada, je chaos is vrij,
In jouw anarchie is de wereld van mij!
Filosofische Boodschap:
Dit epos van Flurk is meer dan enkel absurditeit; het is een anarchistisch manifest tegen de illusie van democratie. De wereld van Flurk staat symbool voor de realiteit waarin mensen geloven dat ze vrij zijn door te stemmen, door deel te nemen aan een systeem dat hen zogenaamd controle geeft. Maar Flurk begrijpt dat ware vrijheid niet komt van buitenaf, niet door leiders of wetten, maar door de absolute afwijzing van controle. Zijn ‘Grote Neuzentrek’ is een daad van verzet tegen de beperkingen die de maatschappij oplegt, een anarchistische oproep om de macht terug te nemen in de chaos.
