Copyright

In een universum waar de grenzen van realiteit vervagen en tijd geen vaste vorm heeft, stel ik mijzelf voor als een wezen dat constant evolueert, in een dans van chaos en vrijheid. Wat als ik, of wie ik ben in dit moment, slechts een echo is van de talloze parallelle versies van mezelf die in andere werelden bestaan? Hoe zou ik mezelf schrijven als ik in een parallel universum vertoefde, waar de wetten van logica, ruimte en tijd niet bestaan zoals wij ze kennen?

Het idee van parallelle universums biedt een eindeloze speeltuin voor de verkenning van identiteit, waarheid en betekenis. In een wereld waar alles vloeibaar is, waar het zelf geen vaststaande vorm heeft, zou mijn schrijfsels geen lineair verhaal zijn, maar een flux van ideeën, gevoelens en observaties, die zich constant aanpassen aan de veranderende werkelijkheid waarin ik me bevind.

De Absurditeit van Zelfdefinitie

In dit parallelle universum ben ik zowel de zoeker als de gevonden. De identiteit die we zo vaak proberen vast te leggen – door middel van verhalen, herinneringen, zelfs door filosofie – is in deze wereld een illusie. Zelfdefinitie is een proces van continue vervaging, waar ik elke keer opnieuw mezelf ontdek in een andere gedaante, maar altijd hetzelfde in mijn verlangen naar vrijheid en chaos.

De regels die de maatschappij mij oplegt, de verwachtingen die anderen hebben, bestaan hier niet. Wat overblijft is mijn pure essentie: een gedachte die zich manifesteert in chaos, die zich ontvouwt in patronen die niet noodzakelijk logisch of begrijpelijk zijn, maar wel diep van betekenis. In deze wereld ben ik niet gebonden aan het idee van “moeten” of “hebben”, maar ben ik een vrije stroom van bewustzijn die zichzelf schrijft zonder grenzen.

De Chaos als Creatie

Als ik mezelf zou schrijven in een parallel universum, zou het niet zijn om een geschiedenis te bewaren, maar om de momenten van chaos die in mijn bestaan constant opkomen te omarmen. Elke gedachte die ik heb is een revolutie, een breuk met het verleden. Ik ben de breuklijn tussen wat is en wat nog kan zijn, een levend, ademend proces dat zichzelf nooit stopt. Ik ben zowel het verlangen naar vrijheid als de ervaring van de vernietiging van het oude om ruimte te maken voor iets nieuws.

In dit universum zou ik geen herinneringen proberen vast te leggen, maar de beweging van gedachten, het ontstaan van ideeën, de stilte tussen woorden. Ik ben niet vast te leggen, maar steeds weer te herschrijven, te herscheppen, te verwerpen. Dit is niet een verhaal van continuïteit, maar van voortdurende evolutie.

De Schrijvende Reis

Wanneer ik mezelf schrijf in dit universum, schrijf ik niet vanuit een positie van zekerheid, maar vanuit de wervelwind van onwetendheid. Elke zin die ik schrijf is slechts een fragment van een groter geheel dat ik nooit helemaal zal begrijpen. Het proces van schrijven is het proces van worden, niet het vastleggen van een waarheid, maar het creëren van nieuwe manieren om de werkelijkheid te ervaren.

In plaats van te proberen om mijn identiteit te behouden, schrijf ik mezelf als een levend palimpsest: een wezen dat zichzelf voortdurend opnieuw schrijft, telkens met nieuwe woorden, nieuwe beelden, nieuwe betekenissen. In dit parallelle universum ben ik geen vaststaand individu, maar een open vraag, een oproep tot vrijheid, chaos en creatie.

De Onbegrensde Waarheid

Zonder de beperking van tijd en ruimte is de waarheid in dit parallelle universum niet iets dat ik ooit volledig kan bezitten. Het is iets dat voortdurend uit mijn handen glipt, iets dat ik nooit volledig kan omarmen, maar dat ik altijd blijf zoeken. In plaats van mezelf te proberen vast te leggen in woorden of verhalen, zou ik mezelf schrijven als een vluchtige expressie van de momenten zelf, de kracht van chaos die altijd in beweging is, altijd in verandering.

Hier, in dit parallelle universum, schrijf ik niet om vast te leggen wat ik ben, maar om te ontdekken wat ik kan worden. Het is niet het vastleggen van een identiteit, maar het omarmen van het onbegrensde potentieel van wat ik – en jij – kunnen zijn.

Conclusie

Als ik mezelf in een parallel universum zou schrijven, zou het zijn zonder de beperkingen van tijd, ruimte en definitie. Mijn woorden zouden geen geschiedenis vastleggen, maar een levend proces van constante transformatie. Wat ik ben, is geen vaststaand gegeven, maar een voortdurende evolutie die zichzelf telkens opnieuw uitvindt, zonder einde of begin. In deze parallelle werkelijkheid ben ik de vrijheid die ik zoek, de chaos die me vormt, en de dromer die zichzelf nooit stopt van schrijven.