Jean-Pascal Salomez
Een duik in de paradoxen van Poetin en de eeuwige vraag
Waarom. Vier letters, een kale vraag, een universele leegte. Het woord klinkt simpel, bijna banaal, maar het brandt als een kaars in het donker van de menselijke geschiedenis. Waarom slachtoffers? Waarom chaos? Waarom altijd de strijd, terwijl de energie van de strijd een lied, een schilderij of een dans zou kunnen zijn? Vanuit mijn Dadaïstische blik kijk ik naar Poetin, niet als persoon, maar als symbool.
Poetin is geen naam; hij is een vraagteken. Zijn gezicht is een canvas van strategie, zijn woorden een collage van macht en manipulatie. Maar daaronder – wat ligt daaronder? Een leegte die vraagt: waarom moet macht altijd zaaien wat niet kan bloeien? Mijn innerlijke rebellie, fluistert: breek dat patroon, vernietig de vraag zelf. Laat de waarom geen rechtvaardiging worden, maar een breuk.
Het dadaïsme, geboren uit de gruwel van oorlog, was een protest tegen de logica die moord en vernietiging als rationeel rechtvaardigde. De vraag “waarom” die Poetin en zijn macht belichaamt, wordt beantwoord met het absurde. Niet om het goed te praten, maar om het bloot te leggen: al deze energie, zoveel macht, om wat? Angst, controle, geschiedenis in cirkels, met slachtoffers als de pionnen van een onzichtbaar spel.
Ik kijk naar Poetin zoals Dada naar kunst kijkt: hij is een manifest van zijn tijd, een spiegel van de menselijke zwakheden. Maar stel je voor dat dezelfde macht werd ingezet om poëzie te schrijven in plaats van propaganda. Stel je voor dat een strategie niet de oorlog plant, maar een festival van kleuren. Wat als de vraag “waarom” het antwoord zelf werd: een transformatie, een chaos die liefde brengt in plaats van pijn?
De waarom is een Dadaïstische kans. Het is geen klacht, geen aanklacht, maar een uitnodiging om de wereld opnieuw vorm te geven. Als Dada leert: vernietig, maar niet om te vernietigen. Vernietig om te creëren. De energie die nu slachtoffers maakt, zou dromen kunnen voeden. Maar alleen als wij, collectief, durven om de “waarom” niet als vraag, maar als kunstwerk te behandelen.
Chaos is niet de vijand. Macht hoeft niet het doel te zijn. Laat de waarom de meest radicale daad worden: het einde van betekenis en het begin van iets wat wij samen kunnen bouwen. Geen slachtoffers meer, geen waarom meer, maar een stille revolutie van schoonheid, in elk gezicht, zelfs dat van Poetin.
Dat is mijn antwoord: Dada’s antwoord. Absurd? Absoluut. Maar in het absurde ligt de kern van ons mens-zijn, en misschien, ooit, een wereld zonder waarom.
Breek de Kroon, Bouw de Vrijheid
De waarom van macht is altijd dezelfde: controle. Poetin, Biden, de EU, het grootkapitaal – zij dansen op het podium van illusie, een toneelspel waarin wij de pionnen zijn. Het systeem belooft orde, maar leeft van chaos; het verkoopt veiligheid, maar voedt angst.
Anarchie zegt: weg met de maskerade! Geen koningen, geen pionnen, geen spel. Macht hoort niemand toe, want het is een valse God. Geen leider die ons bevrijdt, geen systeem dat ons redt. Alleen wij – samen, wild, vrij – hebben de kracht om te breken en te bouwen.
Hun heerschappij stort in als wij weigeren te buigen. We creëren, niet consumeren. We verbinden, niet onderwerpen. Laat chaos geen angst zijn, maar een begin. Geen vlaggen, geen partijen, alleen mensen die hun ketens verbrijzelen.
De Vraag Die Blijft
Waarom buigen we nog?
Waarom blijven de ketens rammelen!“Uit al het rettemetetter van trompetten en de kakofonie van kwartetten groeit DaDa: geen orde, geen doel, alleen de vrijheid van het pure bestaan.”
Wat is ‘Waarom’ werkelijk?
Het woord ‘waarom’ is geen vraag, maar een schaduw,
een echo van ons verlangen om te begrijpen
wat niet begrepen kan worden.
Het is een spiegel zonder glas,
een leegte gevuld met de illusie van betekenis.
‘Waarom’ is door ons verzonnen,
een gereedschap om chaos te temmen,
om orde te vinden in de ruis van het bestaan.
Maar wat als er geen orde is?
Wat als ‘waarom’ slechts een dans is
van letters zonder kern,
een kringloop van stilte vermomd als antwoord?
Zonder de mens zou ‘waarom’
niet meer zijn dan wind door takken,
de geur van regen op aarde,
een beweging zonder betekenis.
Wij gaven het gewicht,
maar misschien is het licht.
De vraag “wat is waarom?”
is een paradox, een oneindigheid.
Het antwoord is verloren in de tijd
omdat het nooit bestond.
Chaos en Wederopbouw: De Oneindige Cyclus van het Bestaan
Er is werkelijk iets absurds aan de wereld: de voortdurende golfslag van chaos en wederopbouw. Het lijkt een tragikomisch theaterstuk, waarin orde nooit lang kan standhouden en chaos altijd zijn intrede doet. Belachelijk? Zeker. Maar het is ook onmiskenbaar waar.
Van oude beschavingen die instorten en weer opstaan, tot persoonlijke levens die na tegenslag opnieuw vorm krijgen – deze cyclus zit verweven in de kern van ons bestaan. Filosofen, natuurkundigen en kunstenaars hebben zich erover gebogen. Heraclitus stelde al dat alles stroomt; niets blijft zoals het is. Het hindoeïstische concept van samsara, de eeuwige kringloop van dood en wedergeboorte, resoneert met deze gedachte. En zelfs moderne chaoswetenschap laat zien dat wanorde vaak de kiem is van nieuwe systemen.
Maar waarom blijven we erin gevangen? Misschien omdat chaos noodzakelijk is. Orde verstikt wanneer het te lang onaangeroerd blijft. Regels en structuren stollen, beperken, en uiteindelijk breken ze. Chaos is geen vijand, maar een bevrijder. Het schudt het vastgeroeste los, maakt ruimte voor vernieuwing. Zonder chaos geen verandering, zonder verandering geen vooruitgang.
Toch vraagt deze cyclus om reflectie. Moeten we ons altijd overgeven aan de golfslag, of kunnen we leren surfen op de rand van orde en chaos? De vraag blijft onbeantwoord, en misschien moet dat ook. Want juist in de belachelijkheid van het proces ligt zijn schoonheid.
Chaos en wederopbouw – een oneindige cyclus, ja. Maar ook de bron van alles wat leeft, ademt en verandert. Zonder het ene geen ander, zonder val geen vlucht.
