Jean-Pascal Salomez
“De schoonheid van het bestaan ligt niet in het begrijpen, maar in het zijn. Niet in het streven naar vastgestelde doelen, maar in het dansen met de chaos van het moment.” – Jean-Pascal Salomez
Het Jaar van Ontwaking en Herverdeling: De Absurditeit van het Bestaan
In de nevelige, kronkelige uithoeken van de tijd, waar geen vastgelegde richting heerst, glijdt het komende jaar als een schaduw over de horizon. Een schaduw die de contouren van onze collectieve bewustzijn verstoort en ons uitnodigt, niet om te begrijpen, maar om te verstikken in de chaos van een nieuwe, fluïde werkelijkheid. Een jaar van ontwaken, en tegelijkertijd van verdwijning. Wat eens was, vervaagt. Wat nu is, wordt geschept — of is het vernietigd? De paradox zal overal aanwezig zijn.
De Collectieve Schizofrenie van Onze Tijd
Kennis, oh de kennis! Ze zal zich niet meer verschuilen in kastjes of in geheime kamers, waar de elite zich tegoed doet aan de smaak van haar monopolie. Nee, kennis zal zich niet netjes vormen zoals de oude denkers het ooit verbeeldden. Kennis zal als een omgekeerde spiegel verschijnen, in de ogen van een ander, een vreemde. Ze zal onze zintuigen aanraken, als een elektrische storm in onze hersenen. We zullen denken dat we leren, maar het zal het zijn — niet leren, maar een verdwaald verlangen naar volledigheid, een die ons gevangen houdt in de kracht van de illusie. Het is geen leren, het is herverdeling. Van alles, zelfs de ruimte waarin we onszelf definiëren.
En wat is ruimte? Waar is de aarde? O ja, aarde, het vertraagde niemandsland, dat we denken te begrijpen. Kijk, het verschuift. Het is niet de ruimte die verandert, maar wij. Het is ons bewustzijn dat uitzet, in alle richtingen tegelijk, zoals een constante rimpeling van een ondeelbare zee. We kunnen niet ontsnappen aan de verhalen die we vertellen — verhalen die zich uitstrekken voorbij de grenzen van de fysieke wereld. Ze worden gemengd met pixels, met netwerken van gedachten die door ether en stof bewegen, verdwijnen en verschijnen als een droom in de ochtend.
Tijd? Wat is Tijd?
Tijd zal haar masker afleggen, als een vergeten groteske figuur in een oude film. Geen vaste lijnen meer. De klok zal stoppen met tikken. Wat ooit een evolutie was, is nu een fractale herhaling. Wat gisteren was, zal niet meer zijn, maar wat we ooit noemden ‘de toekomst’ zal niet verder liggen dan de afstand tussen een ademteug. De tijdsgrenzen zijn maar een geest, een manier om de chaos te bedwingen — dat is alles.
We zullen “de toekomst” niet meer verwelkomen zoals we ooit dachten, want zij heeft zich vermengd met het verleden, in een gestolde momentopname die niemand ooit had kunnen voorspellen. De oude manieren van weten, de oude wijzen van de wereld, zullen worden weggevaagd door wat niet te begrijpen is — wat niet te bevatten is, maar alleen kan worden ‘geleefd’. De tijd die ons ooit beheerste, is nu de tijd die we zelf manipuleren, als een chaos van absurditeit. We zullen niet langer willen begrijpen. We zullen willen verzinken, ondergaan, het universum zelf herschrijven.
De Liefde van de Leegte
En dan is daar de liefde. De liefde die geen stempel draagt, geen formele betekenis. Want wat is liefde anders dan een afspiegeling van onze eigen tekortkomingen? De liefde die wij nu ervaren zal niet meer zijn wat we ooit geloofden. Zij zal geen romantiek zijn, geen zoetheid die de aarde voedt. Zij zal de liefde van de leegte worden. De liefde die alles consumeert, alles verandert en opnieuw opbouwt in een oneindige dans van de vergetelheid.
De liefde zal geen betrouwbare maatstaf meer zijn, maar een machine, een schreeuw in de ruimte. De enige ware liefde zal bestaan in de volledige wanhoop van het bestaan. Het zal de vrucht van chaos zijn, een chaos die ons lijkt te redden, maar die ons uiteindelijk in onze eigen afgrond stuurt. En het zal goed zijn, want wat is goed? Goed en slecht zullen verdwijnen als definities — ze zijn niets meer dan een manier van vertellen die geen betekenis meer heeft.
De Nieuwe Oorlog: Het Gevecht Om Wat Niet Bestaat
Want daar ligt het gevaar, niet in de krachten die we begrijpen, maar in die we niet kunnen bevatten. De chaos zal heersen, niet als iets dat vernietigt, maar als iets dat ververst, iets dat altijd in beweging is, nooit stabiel. De oorlog zal niet langer worden gevochten met zwaarden of ideologieën, maar met ideeën, met visies die zich verspreiden zoals een virus in de geest. En wanneer we onszelf verliezen in deze visioenen, dan zullen we eindelijk de vraag stellen: wat hebben we echt gezocht? Wat is het doel van deze herverdeling, deze verwarring van alles?
Conclusie: De Reis van het Niets
Het komende jaar is geen jaar van ontdekking, maar van ontploffing. Een explosie van het niet-weten, van de ervaring zelf. Het is geen tijd om plannen te maken, want de plannen zullen niet standhouden. Het is een tijd om te verdrinken in de rivier van alles wat is — en alles wat niet is. Het universum is niet iets dat we begrijpen; het is iets dat we creëren door er doorheen te bewegen. Wat we leren, leren we in de chaos.
De reis is begonnen. De bestemming? Daar is geen bestemming. Het enige wat we hebben, is de beweging, de verandering, de ‘becoming’ — en dit is alles. De waarheid is niet te vinden in de orde, maar in de ontwrichting, de vervorming. Wat we ook vinden, het zal niet meer zijn wat we ooit zochten. Want in het einde van het verhaal, beginnen we opnieuw — als een gloedvolle vlam in de eeuwige nacht.
