Jean-Pascal Salomez
Meer Zelfs! Gedichtenbundel: Tijd, Vrede en Absurditeit
Ode aan het Dwalende Jaar
De dageraad ontwaakt als een subtiel tableau,
Golvende lagen van hoop en schaduw crescendo.
In dromen verweven, op luchtbruggen gedragen,
De tijd blijft ons verleiden, vluchtig en schalend.
Een jaar van transformeren, ontstaan en verdwijnen,
De mensheid als rivier, zonder oevers te definiëren.
We ademen chaos, bouwen fragile fundamenten,
Terwijl de cyclische kringloop blijft domineren.
In schaduwrijke velden van strijd en conflict,
Zingen we zachtjes naar vrede, vaak een mythisch geschrift.
Bomen dragen het gewicht van vergankelijkheid,
En toch fluiten vogels een lied van eeuwigheid.
Laat het voorbijgaande jaar ons leren en schaven,
Dat innerlijke vrede niet mag begraven.
Laat de buitenwereld kolken, ruw en fel,
Maar koester een stralende stilte in je eigen stel.
Banaal Nonsensicaal
Spaghettivulkanen spuwen chaos en hitte,
Trompetten dansen, hun tonen glibberen in spitten.
Een parade van bananenwagens, verwarrend en breed,
Roepen “Vrede!”, een paradox zonder remedie of weet.
Tijd klontert als spinnenweb in oude klokken,
Pannenkoeken marcheren, zonder richting of blokken.
Een kar vol dromen, absurd van aard,
Waar betekenis en nonsens zich onthutst openbaart.
Bouw geen luchtkastelen, broos en frivool,
Want nonsens is de kern, de ziel van het symbool.
Een spiegel zonder glas en zonder frame,
Toont wat logica nooit aanraakt, in naam.
“Want nonsens is het licht, waar logica verdwijnt,
De waarheid die onbewust het hart verfijnt.”
Waarschuwing in Stilte
De wolken pakken samen, dreigend en massief,
Een horizon doordrongen van oorlog, motief.
Woorden bouwen torens, fragiel en krachteloos,
Terwijl bommen scherven zaaien, meedogenloos.
Een roep weerklinkt, kil door tijd en ruimte,
Een echo van hoop, hoe verloren het ook kruipt.
Oorlogen dreigen, maar onthoud dit goed:
Laat ze nooit binnen jezelf branden, hoe groot hun gloed.
Streef naar vrede, een stralend innerlijk vuur,
Laat haat niet binnendringen, noch scheuren je natuur.
Want de diepste strijd, alom onbekend,
Is die van rust vinden, waar innerlijke vrede wenkt.
In de meest anarchistische chaos, waar woorden elkaar verdringen en betekenis oplost in het niets, blijft iets over. Een flakkering. Een vonk. Een droom die zich in stilte vasthoudt, ondanks alles.
WERELD VAN WOORDEN: VERVANG CHAOS DOOR MENSELIJKE SCHOONHEID
In ieder hartje – klein, groot, gebroken of heel – leeft een wereld die nog geboren moet worden.
Fictie is Waarheid – Het Jaar van Ontdekkingen
In de kamers van de tijd, waar woorden zich verschuilen,
Vonden we het onzichtbare, het verwarde, het onbenoembare.
De Khazariaanse ruïnes fluisterden van een rijk,
Een kosmisch drama van vergeten machten,
Waar de chaos haar eigen wetmatigheid vond.
Was het een droom? Of een diepe roep uit het verre niets,
Die ons naar de Scheppers leidde,
Waar de waarheid verstopt was tussen de sterren,
En de vraag naar oorsprong zichzelf vernietigde,
In de kronkels van het oneindige.
Spreken Vogel, de gids door sterren en tijd,
Zocht de poort naar het onbekende,
Waar de geesten van verloren beschavingen
Hongerig waren naar antwoorden
Die nooit kwamen.
De geschiedenis, die geen vast patroon kent,
Is niets meer dan een waanzinnig palet van onmogelijke kleuren.
We leefden in een wereld van paradoxen,
De mens als schepper en vernietiger tegelijk,
In een dans van woorden en niet-woorden.
Fictie is waarheid,
Waar alles zich vermengt in het stof van ons bestaan,
Waar elke gedachte die we koesteren,
Elke droom die we schrijven,
De rimpels maakt in het universum,
Dat zich uitstrekt, uit elkaar breekt,
En opnieuw begint.
Wat zijn we anders dan de ruïnes van onze eigen verhalen,
Herinneringen die voor eeuwig aan ons blijven kleven,
En het is deze zoektocht die ons definieert,
Die ons drijft om te ontdekken,
Om te schreeuwen naar de stilte,
En onszelf opnieuw uit te vinden
In de vergetelheid van tijd.
Het jaar is een verhaal,
En wij zijn de schrijvers van onze eigen schepping.
Waar de woorden ophouden,
Begint de chaos.
Maar in de chaos—vinden wij het antwoord,
In de eeuwigheid van onze zoektocht.
Concluderend. Een anarchistische revolte tegen de tirannie van betekenis die ons beperkt en vastlegt. Waar chaos een leegte lijkt, laat ik zien dat die ruimte gevuld kan worden met de pure, rauwe schoonheid van het menselijke bestaan.
Ik omarm de breuklijnen in ons denken, niet om ze glad te strijken, maar om de kracht van hun scheuren te vieren. Geen lineaire verhalen die ons binden aan structuren, maar een poëzie van vrijheid, een uitnodiging om opnieuw te zien, opnieuw te voelen, opnieuw te worden.
Mijn dadaïstische geest verwerpt de illusie van orde niet zomaar, maar bouwt er iets menselijks voor in de plaats. Taal wordt een wapen, niet om te vernietigen, maar om nieuwe werelden te scheppen. Het doel is geen chaos, maar een schoonheid die zich onttrekt aan controle, die in verwarring en imperfectie haar thuis vindt.
Dit is een revolutie die geen barricades kent, maar die ons bevrijdt van vastgeroeste waarheden. Het is een oproep om schoonheid te vinden in de ongrijpbare, in het onverwachte, in de ander. Want echte schoonheid ontstaat niet uit betekenis, maar uit de vrije ontmoeting tussen mensen.
“Het woord is ons wapen. Chaos is ons canvas. Schoonheid is ons doel.”
Revolteer niet tegen de orde – revolteer het komende jaar voor de schoonheid die in ons allen leeft. Laat dit jaar ons leren, nooit verzaken, Innerlijk vrede te laten ontwaken.
