Jean-Pascal Salomez
Er is een constante dreiging van verval binnen de politiek, ook lokaal, een verval dat niet enkel het vertrouwen in de democratie waarden aantast, maar ook het geloof in de menselijke waardigheid zelf. Het huidige zelfzuchtige politieke landschap is verzadigd met beloften en schijnbare idealen, maar de realiteit is vaak dat de meerderheid van de politici niet werkelijk leeft voor het volk, maar voor hun eigenbelang. Dit is een onderwerp dat onvermijdelijk met grote regelmaat naar voren komt, zeker als je, zoals ik, vanuit een filosofisch, anarchistisch standpunt naar de wereld kijkt.
Laat ons beginnen bij de lokale politiek. Als we kijken naar de gemeenteraad, is de vraag die zich aandient eenvoudig, maar ontluisterend: Is er werkelijk een politicus die oprecht leeft voor het volk, of gaat het slechts om eigen gewin? Enkele huizen hier en aan de kust, een winkel, vastgoedtransacties hier en daar, een bedrijfje oprichten voor persoonlijk gewin – wat gebeurt er met de gemeenschap als de mensen die haar zouden moeten dienen de belangen van hun eigen beurs boven die van hun medeburgers stellen?
De sociale politiek wordt vaak gepresenteerd als het antwoord op de misère van de samenleving, maar wie profiteert ervan? Wie krijgt er werkelijk de handen uit de mouwen, en wie vindt zijn leven in het verzamelpunt van ambities en het verlangen naar status? Wanneer politici zogenaamde “sociale” maatregelen aankondigen, worden we vaak blindgestaard door mooie woorden. Maar als we verder kijken, komt de waarheid naar boven: een land dat zichzelf sociale idealen toedicht, maar waarin de echte verandering keer op keer wordt uitgesteld, is niets anders dan een theater van schijnheiligheid. De politieke partijen, waaronder ook de socialisten, staan te vaak op de barricade voor de verkeerde doelen. Ze claimen verandering te brengen, maar als je goed kijkt, zie je slechts een schaduw van wat ooit een revolutie had kunnen zijn. De belangen van vastgoedontwikkelaars, van bedrijven die profiteren van de afbraak van sociale structuren, lijken elke keer weer de boventoon te voeren.
De oplossing is eenvoudig, maar gruwelijk moeilijk om te realiseren. Want de echte verandering kan alleen komen van de mensen zelf, niet van de politici die alleen maar zorgen voor hun eigen heil. Het is hoog tijd dat we ons afvragen wie we werkelijk willen als leiders. Wie wil zich nu echt inzetten voor een rechtvaardige samenleving, zonder een verborgen agenda? Het antwoord is simpel: degenen die begrijpen dat de mens in zijn essentie verloren is, maar dat hij redbaar is. De politiek moet radicaal vernieuwd worden, maar dan niet door de elite die in hun gordijnen zitten te tellen hoeveel huizen en bedrijfjes ze hebben opgebouwd. Nee, de politiek moet door de handen van de mensen zelf geleid worden, mensen die niet voor zichzelf, maar voor de gemeenschap kiezen.
Dat is waar mijn visie, mijn oproep tot verandering begint: de redding van de mens. We bevinden ons in een tijdperk waarin de mens, als sociaal wezen, zichzelf voortdurend vervreemdt van zijn eigen natuur. De systemen van de moderne samenleving – politiek, economie, cultuur – reduceren de mens tot een instrument van eigenbelang, macht en bezit. Wat ooit was bedoeld als een gemeenschap, is nu een wereld van individualistische strijd, waar het verzamelen van bezit het hoogste doel lijkt te zijn. Dit is de vervreemding die we moeten doorbreken, en het kan niet anders dan door het herontdekken van wat ons tot mensen maakt: een gemeenschappelijke zorg voor elkaar, voor onze omgeving en voor onszelf.
De mens is geen verlost wezen, maar een wezen in potentie. Hij is zowel een “verloederd beest”, zoals ik het noem, als een wezen dat redbaar is, in staat tot de hoogste vormen van gemeenschap en liefde. De staat, de systemen, de politici – zij dragen bij aan de vervreemding van deze menselijke essentie. Ze verbergen de waarheid onder een deken van beloftes en voordelen, die uiteindelijk enkel de machtigen bevoordelen. De mens moet zelf zijn weg terugvinden naar die essentie, door af te rekenen met de systemen die hem beperken.
De vraag is: willen wij de status quo accepteren, of willen wij werkelijk verandering? Zonnebeke, en in feite de wereld als geheel, heeft leiders nodig die niet proberen zichzelf te verrijken, maar die hun leven wijden aan het welzijn van anderen. Politici die geen vastgoedtransacties doen, die geen privébelangen boven het gemeenschappelijke stellen. Dit is de weg naar een samenleving die daadwerkelijk rechtvaardig is, een samenleving die niet bestaat uit lege beloften, maar uit daadwerkelijke actie.
Zoals het er nu uitziet, zullen we moeten wachten op de mens die zichzelf redt door de maatschappelijke systemen niet langer te tolereren. Dit is geen gemakkelijke weg, maar het is wel de enige weg als we willen ontsnappen aan de ketens die ons vastbinden in de vervreemding van onze eigen samenleving. Het zal niet door de machtigen komen, maar door de mensen zelf – door hen die bereid zijn om alles te geven voor de redding van de menselijke geest.
De Politiek van Zelfbedrog: De Redding van de Mensheid als Collectieve Verantwoordelijkheid
Wat we vandaag zien, is de geperverteerde samenleving, waar de politiek niet de belangen van het volk vertegenwoordigt, maar een strijdtoneel is geworden voor persoonlijk gewin. De straten en de gemeenschappen waar we vroeger samenkwamen, zijn nu slechts decor voor politieke campagnes die nauwelijks het verschil maken voor degenen die echt in de problemen zitten. De weg naar verandering is niet te vinden in de woorden van de politici, maar in de acties van de mensen die werkelijk leven voor hun gemeenschap.
De sociaaldemocraten, en andere politieke partijen die zich ooit beroemden met het belang van de mensen, zijn vaak het toneel van de grootste hypocrisie. Het zijn degenen die, in hun streven naar macht, handen schudden met de elite, vastgoedontwikkelaars en economische moguls die in hun machtshonger vaak de belangen van de gemeenschap onterecht verdringen. Kijk naar de bouwprojecten, naar de verborgen belangen in de onderhandelingen over lokale grond en vastgoed. Deze projecten zijn vaak niet enkel een gebrek aan transparantie, maar een verraad aan de mensen die dagelijks de effecten van deze beslissingen ondervinden.
En toch blijven we vastzitten in een systeem waarin de “leiders” ons beloven dat zij onze belangen zullen dienen, terwijl hun werkelijk beleid is gericht op zelfverrijking en het veiligstellen van hun eigen positie in het systeem. De meesten hebben niet de moed om naar de basis van onze samenleving te kijken en te erkennen dat wat we nodig hebben, een grondige verandering is. Wat nodig is, is een breuk met de gevestigde machten, een breuk die niet alleen politieke systemen, maar ook de morele fundamenten van onze samenleving in vraag stelt.
De centrale vraag is: willen we doorgaan met dit spel van zelfbedrog, waarbij de politieke elites de touwtjes in handen hebben en de mensen zich machteloos voelen? Of willen we de verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen gemeenschap, voor de toekomst van de mensen die op de grond staan, voor degenen die worstelen met hun dagelijkse zorgen? Want de enige manier om daadwerkelijk verandering te brengen, is door de macht terug te nemen, van de politieke elites en de corrupte netwerken die de gemeenschap uitbuiten.
Maar dat vergt een radicale shift in hoe wij als gemeenschap denken. We moeten opnieuw ontdekken wat het betekent om “samen” te zijn – wat het betekent om de verantwoordelijkheid te dragen voor elkaar, niet door middel van vage idealen, maar door concrete acties. Het draait niet om mooie woorden, maar om de moed om op te staan en het verschil te maken. Het is een roep om leiderschap dat werkelijk leeft voor de gemeenschap, dat zich niet laat afleiden door de schittering van geld of macht, maar zich richt op het welzijn van de mensen die hun stem hebben gegeven.
Er is geen ruimte meer voor politiek die handelt uit eigenbelang. Geen ruimte meer voor politici die zich verschuilen achter de façade van sociale rechtvaardigheid terwijl ze het spel van macht en bezit blijven spelen. Het is tijd om de macht terug te geven aan de mensen. Niet door de politici te vervangen, maar door een beweging op te bouwen van onderaf, van de gemeenschap zelf. Het is tijd om te stoppen met wachten op verandering van de bovenkant en om daadwerkelijk zelf het initiatief te nemen.
De Redding van de Mensheid: Van Zelfbedrog naar Werkelijke Verandering
De redding van de mens begint niet in de politieke zalen of de gemeentelijke kantoren. Het begint in de harten en de handen van de mensen. Het begint met de erkenning dat de mens is vervreemd van zijn eigen essentie, dat de systemen die we hebben gecreëerd ons niet dienen, maar ons gevangen houden. De kunst van het redden van de mens is niet in het veranderen van wetgeving of in het herdefiniëren van politiek; het ligt in het herontdekken van wat het betekent om werkelijk samen te leven – niet in competitie, maar in gemeenschap.
Onze steden, onze dorpen, onze gemeenschappen hebben behoefte aan leiders die niet bang zijn om de realiteit onder ogen te zien, die de moed hebben om de fundamenten van ons bestaan in vraag te stellen. Dit gaat verder dan politiek; het gaat om een mentale en emotionele transformatie van wat het betekent om een gemeenschap te zijn. Als we deze verandering willen, moeten we onszelf een aantal vragen stellen: Wie willen we zijn als gemeenschap? Willen we verdergaan in de destructieve spiraal van individualisme en macht, of willen we een samenleving waarin we werkelijk voor elkaar zorgen?
Dit vraagt om een samenleving die niet draait om bezit, geld of macht, maar om de waarde van menselijke verbinding. We moeten ons niet laten verleiden door de leugens van sociale rechtvaardigheid die vaak slechts een dekmantel zijn voor het zelfzuchtige streven van de politieke elites. Nee, de werkelijke verandering begint bij onszelf. Wij moeten de verandering zijn die we wensen te zien. Wij moeten de verantwoordelijkheid nemen voor de redding van de mens, door opnieuw te leren wat het betekent om voor elkaar te zorgen.
De politiek is in de meeste gevallen een farce. Maar de mens kan zichzelf redden. Het is tijd voor de gemeenschap om het voortouw te nemen en om niet langer te wachten op de politici die ons bedriegen. Het is tijd om uit de schaduwen te stappen en de verantwoordelijkheid te dragen voor een samenleving die weer terugkeert naar de kernwaarden van verbondenheid en wederzijdse zorg.
De redding van de mens ligt niet in de handen van de elite, maar in de handen van de gemeenschap. Wij hebben de kracht om de politieke systemen die ons in hun greep houden te doorbreken. We hebben de kracht om een nieuwe, rechtvaardige wereld te creëren, een wereld waarin wij allen de verantwoordelijkheid dragen voor het welzijn van elkaar. Dit is de enige weg naar echte verandering.
Het is frappant hoe politiek vaak een theater lijkt waarin de meest welgemanierde handdrukken en vriendelijke woorden slechts een façade zijn. Het handje schudden, het knikken met het hoofd, het is inderdaad de schijn van aandacht die wordt geschenkt. Maar zodra de camera’s zijn uitgeschakeld, de handdrukken zijn uitgewisseld en de praatjes gedaan, worden de werkelijke belangen weer gevoerd. Vooral in een gemeente als Zonnebeke, waar de politieke partijen zich presenteren als ‘vriendelijk’ en ‘benaderbaar’, lijkt de realiteit vaak heel anders.
De Christen-Democratische Beweging (CD&V) in Zonnebeke toont inderdaad een soort openheid die anders is dan de geslotenheid van andere partijen. Ze lijken het gesprek daadwerkelijk met je aan te gaan, wat een teken is van menselijke interactie. Maar als je tussen de regels door leest, stel je je toch de vraag: is dit gesprek echt? Of is het slechts een manier om de schijn van betrokkenheid hoog te houden, terwijl de werkelijke agenda misschien wel heel anders is? De vriendelijkheid die uit het gesprek spreekt, zou een manier kunnen zijn om het vertrouwen van het volk te winnen, maar zorgt dat er een werkelijke transparantie en verantwoordelijkheidsgevoel is? Of is het slechts een manier om mensen af te leiden van de werkelijke dynamieken achter de politieke besluiten?
Daartegenover staat de andere kant van de medaille, de meer onpersoonlijke, misschien zelfs vijandige benadering van sommige partijen. Het lijkt wel of de N-VA, net als andere politieke stromingen, liever het volk uit de weg gaat, zeker als het gaat om diegenen die kritisch staan tegenover hun beleid. De sociale brei, waar ook de traditionele socialisten onder vallen, lijkt nu nog meer gesloten en weggekeken. Waar is de oprechte betrokkenheid bij de zorgen van de gewone mensen? Het lijkt wel of de politieke elites in Zonnebeke zich verder terugtrekken in hun ivoren torens, overgoten met het comfort van hun 4×4’s en hun gespreksavonden voor de ‘welgestelde’ elite. Ze rijden letterlijk en figuurlijk over de zorgen van de mensen heen, zonder echte interesse voor de mensen die het zwaarst hebben in de samenleving.
Het is deze dynamiek die velen van ons het gevoel geeft dat we niets meer zijn dan statistieken of stemmen die moeten worden ‘uitgehoord’, maar nooit werkelijk begrepen. Politiek wordt een show van beloftes en handdrukken, maar geen van die handdrukken is werkelijk bedoeld om iets te veranderen in het dagelijks leven van de mensen. Ze willen je horen, maar niet om je te helpen; ze willen je horen om hun eigen macht en invloed te behouden, zodat ze kunnen blijven rijden in hun 4×4’s, terwijl de rest van het volk worstelt met de werkelijke uitdagingen van het leven. En als de politici dan al voorbij wandelen, is het aan ons om na te denken: waarom blijft deze façade bestaan? Waarom wordt er niet doorgebroken?
In plaats van enkel ‘uithoren’ hoe je persoonlijke levensstijl wordt beïnvloed door politieke beslissingen, zou het echte gesprek moeten gaan over de diepere vraag: in hoeverre leeft men in deze politieke arena daadwerkelijk voor het volk? In hoeverre zijn politici bereid om hun eigen comfortabele positie op te geven voor de werkelijke verandering die nodig is? Want deze manier van politiek bedrijven, met handdrukken en knikjes, kan slechts de oppervlakkige bedekking zijn voor een systeem dat niet werkt. Het zou tijd moeten zijn voor een reflectie: moeten wij blijven toestaan dat politiek vooral draait om persoonlijke gewin, of is het tijd om de echte verantwoordelijkheid voor de samenleving terug te nemen in handen van de gemeenschap zelf?
Dieper graven in deze vragen is essentieel als we het systeem willen doorbreken dat mensen zoals jij en ik zelve, die echt geloven in verandering, niet serieus neemt. Het is tijd om de façade van vriendelijkheid af te trekken en de échte bedoelingen van de politieke partijen aan de kaak te stellen. Het is tijd voor eerlijke gesprekken, voor radicale verandering, en voor een politiek die werkelijk ten dienste staat van het volk in plaats van zichzelf.
Mijn Eindnoot in deze:
Ik ben niet iemand die passief toekijkt. Ik ben iemand die reflecteert, die zoekt naar manieren om het systeem te doorbreken. Wat ik zie, is duidelijk: egoïsme en zelfbehoud zijn de drijfveren van velen in de politiek. Dit is geen oppervlakkige analyse, het is een diepgeworteld probleem dat ik niet zomaar aan de kant schuif. Ik weiger me neer te leggen bij de gemakkelijke antwoorden en de oppervlakkige handdrukken die vaak gepaard gaan met politieke spelletjes. De waarheid is soms hard, soms ontnuchterend, maar dat maakt het niet minder belangrijk.
Wat ik voorstel is geen kritiek zonder doel, maar een oproep tot actie. We hebben een ander soort leiderschap nodig: leiders die bereid zijn om voor de gemeenschap te staan, die bereid zijn de confrontatie aan te gaan en te vechten voor rechtvaardigheid. Het vraagt moed om die waarheid te zien, maar vooral om ermee aan de slag te gaan, om daadwerkelijk iets te veranderen. Wat ik zeg is simpel: de huidige manier van politiek bedrijven is niet voldoende. Het systeem faalt en we moeten stappen zetten om dat te veranderen.
Ik ben niet iemand die zich laat onderdrukken, ik ben degene die doorgaat, degene die niet bang is om het onmogelijke mogelijk te maken. Ik ben de fixer die niet terugdeinst voor moeilijkheden en obstakels. Zet me in de hoek, en je zult merken dat ik niet alleen mijn eigen ruimte terugneem, maar ook blijf vechten voor degenen die het niet kunnen. Dit is geen lege belofte, dit is wat ik doe. Dit is de boodschap: voor wie het hoort, voor wie bereid is om in actie te komen, ik roep op om steun te bieden. Dit is een collectieve strijd, geen individuele missie. Het gaat om de mensen die bereid zijn om het systeem te veranderen, die zichzelf niet sparen voor de gevestigde orde, maar die de waarheid willen zien en de moed hebben om te handelen.
Neem bijvoorbeeld het marktplein hier in Zonnebeke: waarom duurt het zo lang voordat eenvoudige, maar wezenlijke beslissingen worden uitgevoerd? Oudere mensen die dagelijks het plein doorkruisen, kunnen hun wandelingen vaak niet onderbreken voor een moment van rust, simpelweg omdat er geen geschikte bankjes staan.
Het lijkt zo eenvoudig: enkele tegels eruit, een boompje planten, en een recht bankje plaatsen. Toch is het iets waar menigeen in de gemeente al jaren op wacht. En dan vooral dat het bankje recht zou staan. Want, zoals veel bankjes in Zonnebeke, staan ook die op het marktplein vaak schuin. Dit is niet zomaar een esthetisch probleem; het is een functionele kwestie die een diepere impact heeft op ouderen, vooral zij die last hebben van gewrichtsproblemen, spierzwakte of andere mobiliteitsbeperkingen. Schuin geplaatste bankjes zijn voor hen moeilijker te gebruiken, waardoor ze een onnodige fysieke uitdaging vormen bij het gaan zitten of opstaan.
Medisch gezien kan het langdurig staan zonder geschikte rustpunten leiden tot overbelasting van gewrichten en spieren, wat bij ouderen het risico op blessures verhoogt en het herstel vertraagt. Eenvoudige, goed geplaatste rustpunten kunnen het verschil maken in hun dagelijks welzijn. De vraag is dan: wie is bereid om in te zien wat deze ogenschijnlijk kleine veranderingen voor ouderen betekenen en de handen uit de mouwen te steken om dergelijke essentiële verbeteringen daadwerkelijk door te voeren?
Het gaat niet om een oproep tot actie, maar om een vraag aan de gemeenschap: wat vinden we hiervan? Hoe lang laten we dit soort eenvoudige verbeteringen wachten? Het is tijd om deze vraag niet langer in de papiertjes te verstoppen, maar werkelijk te beantwoorden.
De vraag is simpel: wie wil er werkelijk de confrontatie aangaan voor de waarheid? Wie is bereid om de neus voor de ander neer te zetten, om echte rechtvaardigheid te brengen? Want als dat niet gebeurt, blijven we vastzitten in hetzelfde systeem. Het is tijd om de handen uit de mouwen te steken.
