Jean-Pascal Salomez
Over het leven zoals het is.
Ze staan voor de fundamenten van mijn inspiratie: Schijnheiligheid en valse emoties. Het menselijk gedrag in het grote ego circus.
De mens gedraagt zich vaak als een wolf tegenover de medemens.
En nochtans zijn er veel mensen die in stilte veel goeds doen. Daarom hebben net deze mensen grote nood aan positievere berichtgeving. Men vraagt zich af: sta ik hier alleen met mijn stukje goedheid?
In onze huidige samenleving heerst een vertekend beeld van de mens. We zien de goedheid niet langer meer, we zien nog slechts het negatieve: de mens als concurrent, de mens als misdadiger. Er heerst de boodschap dat we nog slechts voor onszelf moeten leven. Een boodschap die haaks staat op onze essentie. De solidariteit is nochtans genetisch in de mens verankerd. En toch lijkt het alsof de hele wereld vandaag in het teken staat van het egoïsme, van de agressieve concurrentie. Het tijdperk van de onschuld en van de vanzelfsprekendheid is afgesloten. De mens voelt zich bedreigd en zoekt bescherming in partiële resultaten.
De tevredenheid resulteert in een halte.
Je wordt wel dagelijks geconfronteerd met de kunst van verdubbelde schijn, als kopie van kopie, wat het beslissende denken beïnvloed. De zonde en de waarheid als historische dualiteit van lichaam en geest. De relatie tussen schijn en zijn wordt gedynamiseerd door een opvatting over schijn welke ietwat lacherig word genegeerd. Misschien dat deze onvermoede schijn vluchtig de visuele aard van de moderne schijn uitdrukt. Publieke presentatie en behoud van eigenwaarde vallen samen, in harmonie, met decorum en waarachtigheid, en beheerst volledig de heiligheid zich te praktiseren. Inhoudende dat beslissingen genomen worden om tot harmonie te komen met de toeschouwers van verplichtingskringen. In het voltrekken van deze verwezenlijkingen word de essentie noodzakelijke schijn.
Besluit: de mentale transformaties traceren zich verre van de oorsprong.
