Jean-Pascal Salomez
Jongeren Oostrozebeke voelen zich in de steek gelaten door beleidsmakers die hun verantwoordelijkheden ontlopen!
In de gemeente Oostrozebeke voelen jongeren zich in de steek gelaten door beleidsmakers die verantwoordelijkheden ontwijken, met name in het ondersteunen van jongeren bij het vinden van een ontmoetingsplek. Deze afwijzing is niet alleen verontrustend maar wijst ook op een gebrek aan draagvlak voor deze cruciale beslissing in de regio.
Wij mensen beweren dat we sociale wezens zijn, die elkaar nodig hebben. Alleen, als we elkaar nodig hebben laten we elkaar in de steek.
Door iedereen in de steek gelaten. Zo voelen ze zich de jongeren behorende tot de beweging KXR die de kranten haalden en nu bestempeld worden als hangjongeren die enkel maar overlast veroorzaken. Hun positie word kwetsbaarder en hun mogelijkheid tot participeren word hun ontnomen. Sommige jongeren die in een moeilijke situatie leven geloven uiteindelijk dat alles uiteindelijk al vastligt en dat ze geen keuze of mogelijkheden hebben om iets te ondernemen. Het beeld dat van hen opgehangen wordt is simplistisch. Erbij horen in de gemeente Oostrozebeke kan niet laten de beleidsmakers blijken. Zonder het te beseffen en door in vriendschap met hun soortgenoten om te gaan worden ze nu bestempelt als problematische personen.
Participatie is nochtans een geweldige hefboom om negatieve beeldvorming te doorbreken.
Ze zijn jong, wonen in Oostrozebeke en aanpalende randgemeentes, hebben veel volgers op sociale media, komen in de buitenlucht als vrienden onder elkaar, maar worden niet aanvaard om wat ze zijn. Veel jongeren willen laten zien dat ze een geweldig leven hebben maar dat word niet aanvaard. De aanpassingsproblemen die deze jongeren opgedrongen worden zijn dermate dat we daar straks nauwelijks nog vat op hebben. Deze jongeren zijn er altijd geweest en zullen niet vanzelf verdwijnen en hun aantal zal er absoluut niet minder op worden.
Wij hebben als samenleving de morele plicht deze jongeren niet in de kou te laten staan. Jeugdvoorzieningen worden door veel nuchter denkende mensen als belangrijk beschouwd en dat is wat jongeren nood aan hebben. Een plaats waar ze kunnen samen komen om er van gedachten te wisselen en pleziertjes te beleven. Een plaats uit het zicht van de beschamende ouderen. Deze plaats word hun ontzegd en degene die hun daartoe wil bijstaan word monddood gemaakt door dreigementen van de politionele overheid die een storm veroorzaakt van wat stilte in de gemeente zou moeten brengen. De gemeente en politie laat de kwestie in Oostrozebeke te lang sudderen en mijn vrees is dat foute individuen zullen opdagen waar we geen heer en meester over zullen kunnen zijn. Eerder dan het probleem onder ogen te zien gaat men in een aanvalspositie met wie het goed meent.
Die ouderen weten het meestal beter en dat is niet zo Ze klagen en verdragen niets want uiteindelijk gaat het enkel om klachten van ouderen die niet beter weten. Die ouderen hebben een vooroordeel over als jongeren buiten hangen, ze ervaren snel overlast als ze een groepje samen zien. Dat kan ik me wel voorstellen als ze staan te schreeuwen, maar niet als ze gewoon als groep bij elkaar staan. Ze zijn bang voor een groep jongeren, dat heb ik trouwens zelf ook, maar het is wel zo, dat is een vooroordeel. Ouderen zouden zich ook van dat vooroordeel bewust kunnen zijn, dat geeft minder angst en openheid. Natuurlijk doen jongeren in de ogen van ouderen soms dingen die niet kunnen, zeker als ze in groepsverband functioneren, ze willen dan ook graag stoer doen, dat is van alle tijden. Ze gedragen zich vrijer, worden mondiger, durven vaak eerder hun mening te geven. Deugd een jongere daarom niet en moet hem daartoe een plaats onthouden worden waar ze samen van gedachten kunnen wisselen?
Een oudere heden ten dage gedraagt zich vaak als iemand die jongeren in een bepaalde negatieve hoek wil zetten, geen ruimte wil geven, altijd wat te klagen heeft. Van ouderen zou men verwachten dat ze een actieve inzet vertonen betreffende het oplossen van problemen die hunzelf aanbelangt. Eerder dan steen en been te klagen. Ouderen die klagen over jongeren die in de buitenlucht willen zijn kan men zien als intolerant vanwege hun leeftijd, star in hun denkpatronen, niet meer met hun tijd mee kunnen, niet eens meer wetende wat zij in hun jeugd allemaal deden.
Einde verhaal.
