Jean-Pascal Salomez
Een dagje uit mijn bestaan als schipper.
- 07.00 uur … De voorbije nacht was hels. Maandenlang is het in Duinkerke reeds duidelijk dat de Bjarne V slecht pompt. Meer nog, dat de Bjarne V de voorbije nacht een restant had van iets meer dan 100 ton ton palmolie.
- 07.45 uur … Controle aan boord. Het bedrijf mist enkele tonnen palmolie en ik weet het voor mijn bevrachter, onder constante druk weliswaar, voor mekaar te krijgen dat men het personeel van het bedrijf verdenkt een fout te hebben begaan.
- 08.00 uur … Beginnen met het kuisen van de tanks van de Bjarne V. Doordat de pomp radikaal erdoor zit lukt dat niet. Dan maar de Van der valk stijl en alle meest nutteloze middelen inzetten om de tanks schoon te krijgen. Een hels karwei volgt en het radbraakt me tot en met. Waar ben ik mee bezig was een gedachte welke onophoudelijk door mijn hoofd schreeuwde.
- 09.30 uur … Het helse karwei is achter de rug en ongewassen en een vervuild kanaal achter mij latend vertrek ik richting Watten. Het personeel en de controle van het bedrijf staart me na en beseft pas dan wat er zoal gebeurd moet zijn.
- 10.15 uur … Aankomst sluis Watten
- 10.50 uur … Uit sluis Watten
- 12.00 uur … Aankomst sluis Flanders
- 13.00 uur … Uit sluis Flanders
- 13.25 uur … Aankomst sluis Fontinettes
- 13.55 uur … Uit sluis Fontinettes
- 17.00 uur … Aankomst sluis Quinchy
- 17.20 uur … Uit sluis Quinchy
- 18.10 uur … Aankomst sluis Don, de invaart …
Na een stresserende tocht, en het besef dat ik totaal verkeerd bezig was, betreffende het varen voor een bevrachter als zijnde Van der valk, laat ik de Bjarne V rustig de sluis in varen. Het is geen moeilijke sluis en ik verwachtte niet het minste probleem, tot …
Naar de wal toe sturende merkte ik tot mijn verbazing dat de Bjarne V helemaal geen reaktie vertoonde op mijn commando. Zijnde dat de achteruitgang niet in werking treedde en ik mijn vriendin moest bevelen het schip af te stoppen. Mijn behoudsgezindheid vertoonde vreemde vormen binnen mijn reaktievermogens. Bedoelende dat ik dat stuk oud ijzer moest zien te verwaarlozen en mijn vriendin het belang van eigenbehoud moest laten beseffen. Doch ik verkeerde in de roes van duizend en een beloftes en hield het voor mogelijk het wrak uit deze penibele situatie te redden.
Mijn vriendin toen, niet te onderschatten weliswaar, stapte zonder meer naar de achterbolders en wierp zeer vakkundig het touw waarmee het wrak moest afgestopt worden. De stroom hield echter de gang erin en het leek mij onmogelijk te zijn de Bjarne V tot stilstand te brengen. Vanuit mijn schamele stuurhut zag ik hoe het touw rokend zijn slagen rond de bolder mengde. Het gevaar wel overwegend wist ik te beseffen dat ik deze verantwoordelijkheid niet geheel op mijn geliefde mocht werpen.
Het lukte dus niet. Het schip gleed door. De Bjarne V en wij twee waren in nood. Voor ons was de sluisdeur en eens gehavend en beschadigd leek het mij een volkomen ramp.
Mijn vriendin stapte naar voor, zomaar, zonder meer en zeer kordaat. Het ging snel. Het ging zeer snel. Mijn gedachtegoed raasde als met de snelheid van de GM daar beneden in die machinekamer. Vele gedachten overmeesterden mij. Ene ervan overmeesterde mij geheel en dat was deze. Dat ik al lang met haar was, het door mij was wanneer zij gekwetst zou raken. Dat kon ik niet maken.
Terwijl zij, samen met de Bjarne V, gang maakte naar voor liet ik het stuurwerk voor wat het was. Sprong die verduivelde stuurhut uit en greep naar het touw welke ik het eerst wist te graaien. Tijdens deze seconden wist ik het gegeven te gooien en dit raak. Verduivelde snelheden maakten zich mij machtig en ik wist dat ik het schip af kon stoppen eer de gang van mijn Dreampie en de Bjarne aan zijn einde was.
Ik wankelde en verdwaasde. Ik zocht besef en probeerde tot het heden te komen. Wankelde nog meer en kreeg gewaarwordingen. Ik zocht naar de blik in de verte van haar, mijn meissie, mijn alles. Ik wankelde nog meer en verliet haar blik. Richtte mijn blik en zag rood van bloed. Bloed overal, omgeven door pijnen. En toen verliet ik alles … Alles, mijn in verwachting zijnde vriendin, mijn scheepje, mijn zijn, alleen maar pijn.
Later, veel later, in het ziekenhuis te Lillé. Het intensive care.
Het was na 08 April 2003 ondertussen. Het was na 18.10 uur. Na de aankomst aan de sluis Don. Het was die tijd dat ik ophield met lopen, dit voor enkele jaren. Er zouden veel zwarte dagen op mij afkomen van diens af aan
