In het land van Oekraïne, zo ver en zo wijd,
Is er een oorlog gaande, met niemand die het begrijpt.
Er zijn oligarchen en maffiosi, die op de achtergrond strijden,
Maar wie er wint of verliest, lijkt niemand te leiden.Sommige zeggen dat de Russische maffia erbij betrokken is,
Met handel in wapens en drugs, en een blik vol gemis.
Maar anderen beweren dat het een kwestie is van extreme groepen,
Die de rust en vrede van Oekraïne willen snoepen.En dan is er nog de Russische regering,
Die wordt beschuldigd van betrokkenheid en misleiding.
Maar wie heeft het bij het rechte eind,
Als iedereen probeert hun eigen standpunt te verfijnen?Misschien moeten we een andere benadering kiezen,
En dansen tot de ochtendzon ons doet herleven.
Misschien kunnen we samenwerken om de vrede te herstellen,
En onze verschillen opzij zetten, onze harten te verzachten en te verzellen.Misschien moeten we de regels van het spel veranderen,
En luisteren naar de stemmen van degenen die ons zouden kunnen veranderen.
Misschien moeten we kijken naar de wereld door een andere lens,
En de complexiteit van deze kwestie in onze harten en geesten verwerken.Dus laten we dansen, hand in hand,
En de magie van deze aarde begrijpen, dit land.
Laten we ons hart openen en ons verstand bevrijden,
En werken aan vrede in Oekraïne, deze oorlog vermijden.
Chaos en onzekerheid
Gerelateerde Berichten
Zwartkaal Ademt
Mijn gedicht “Zwartkaal Ademt” schildert een wereld die zich onttrekt aan conventies en vastomlijnde regels. Het roept een visionaire plek op waar anarchistische en dadaïstische principes samensmelten tot een viering van vrijheid en creativiteit.
Zwartkaal is een stad zonder grenzen of wetten, waar structuren worden afgebroken en spontaniteit regeert. Hier zijn woorden als vogels: vrij, vluchtig en onbegrensd. De inwoners van Zwartkaal dansen op de as van verouderde systemen en herscheppen hun realiteit telkens opnieuw. Het heden wordt geëerd als enige werkelijkheid, terwijl de tijd – gesymboliseerd door gebroken klokken – zijn grip op de gemeenschap verliest.
De “raad” die het dorp bijeenhoudt, bestaat niet uit regels of leiders, maar uit de chaos zelf. In deze chaos vinden de inwoners niet alleen vrijheid, maar ook diepgaande wijsheid. Alledaagse objecten zoals spijkers of stenen krijgen symbolische waarde, en de wereld wordt opnieuw bekeken door een lens van eenvoud en spontaniteit.
Het gedicht benadrukt hoe anarchie en dadaïsme zich verweven in een gemeenschap die weigert betekenis op te leggen, maar juist betekenis in alles vindt. “Zwartkaal Ademt” is een lofzang op de kracht van wanorde en een oproep om los te breken van beperkende structuren, een wereld te scheppen waar ideeën en dromen grenzeloos kunnen bestaan. Het is een poëtische reis naar een plek die niet op de kaart staat, maar in de geest leeft van iedereen die vrijheid en absurditeit omarmt.
Lees MeerDe Wanorde Van Mijn Ziel
Dit gedicht verkent de thema’s van individualiteit, rebellie en de onrustige zoektocht naar vrijheid. Vanuit een anarchistische blik breekt het met traditionele structuren en verwachtingen. De spreker staat als een eenzame, vastberaden stem in de duisternis, een kracht die zich niet laat binden door regels, macht, of maatschappelijke normen. Met ironie en trots, worden symbolen zoals de “goedemorgenboom” en het “Vlaamsche vlakke land” tot beelden van verzet en spot, terwijl de spreker onverschrokken zijn eigen weg zoekt. Hier wordt liefde niet gezien als bezit, maar als een wilde, vrije kracht die niet geketend kan worden.
Ook de relatie tot anderen, zoals “de kinderen van de nacht,” wordt benadrukt als een band van aanwezigheid en kracht, zonder de conventionele verwachting van nabijheid of afhankelijkheid. Het gedicht suggereert dat ware verbondenheid niet hoeft te bestaan binnen traditionele kaders; in plaats daarvan worden kracht en steun op een subtiele, eigenzinnige manier geuit. De boodschap verwerpt het idee van “perfectie” en “pracht” als doelen in het leven en benadrukt in plaats daarvan de waarde van onafhankelijkheid en zelfontplooiing.
Met een vlaag van mysterie en melancholie roept het gedicht op tot een anarchistisch bestaan, een leven waarin de spreker zich niet vastklampt aan vastomlijnde idealen, maar vrijuit beweegt door chaos en wanorde, als een vonk in de duisternis. Het is een lofzang op een persoonlijke vrijheid, een uitdaging aan elk conventioneel pad, en een ode aan de kracht van zelfgekozen wegen en ongebaande paden.
Lees Meer