Jean-Pascal Salomez
Hoop, oh wonderbaarlijke illusie van betekenis in een betekenisloze wereld, surrealistische zucht van de menselijke geest die balanceert op de rand van begrijpen en niet-begrijpen. Alle betekenissen van hoop lijken te verdwijnen in een vreemd labyrint van absurditeit en onlogica, waar de realiteit verstrikt raakt in de dromen van een waanzinnige kunstenaar.
Kinderen, die kleine wezens die ons de sleutel tot een andere werkelijkheid tonen, waar de regels onvoorspelbaar zijn en de betekenissen veranderen met elke knipoog van het lot. Een kind dat de grenzen opzoekt is als een personage in een vreemde film, waarin de plot voortdurend verandert en de personages voortdurend van identiteit wisselen zonder enig begrip van wie ze werkelijk zijn.
De kracht van gedachten, die vreemde magische stroom van ongrijpbare betekenissen en verborgen waarheden die zich een weg banen door de surrealistische stroom van ons bewustzijn, als de schaduwen van vergeten dromen die zich nestelen in de verre hoeken van ons geheugen. Het is als een komedie waarin de hoofdrolspeler zijn tekst vergeet en het publiek gedwongen wordt om te lachen zonder te weten waarom.
Vertrouwen in de toekomst? Een illusie van betekenis in een wereld die draait om chaos en absurditeit, een dwaaltocht door een landschap van vreemde betekenissen en ongrijpbare waarheden die zich voortdurend verbergen achter de sluier van onze beperkte perceptie. En wat te zeggen van al die vreemde uitvindingen en ontdekkingen die voortkomen uit de diepe poel van verbeelding, als bizarre beelden die opdoemen uit de nevels van onze collectieve dromen, zonder enig begrip van hun doel of bestemming.
Dit vreemde geloof en vertrouwen, als een visie van de menselijke geest die zichzelf verliest in de hallucinante stroom van betekenis en zinloosheid, als een vreemd schilderij waarvan de kleuren dansen in een eindeloze wals van onbegrijpelijke patronen en vormen. En toch, te midden van deze chaos en verwarring, schuilt er een vreemde vorm van troost, een zekerheid dat alles uiteindelijk zijn plaats zal vinden, zij het in een totaal onlogische en absurde vorm.
In de wirwar van betekenisloze hoop en surrealistische illusies blijft de mensheid verstrikt in een eindeloze zoektocht naar zin en doel. Is er enige grond om onze wankele overtuigingen te verankeren, om ons geloof te stutten in een wereld die op zijn grondvesten schudt? Misschien is het antwoord te vinden in de leegte zelf, in de absurde stilte die echoot in de diepten van ons bestaan.
Het is alsof we op een onzichtbare grens staan, balancerend tussen het tastbare en het ongrijpbare, tussen betekenis en zinloosheid. En in deze delicate balans ontvouwt zich de paradox van ons bestaan, een dans van schijnbare tegenstellingen die elkaar omhelzen in een eindeloze spiraal van menselijke ervaring.
Misschien ligt de waarheid niet in het vastklampen aan illusies, maar eerder in het omarmen van de leegte zelf, in het accepteren van de betekenisloosheid van het bestaan. Het is in deze acceptatie dat we de kracht vinden om verder te gaan, om te blijven streven naar betekenis, wetende dat de zoektocht zelf misschien wel de bestemming is.
In de stilte van de absurditeit, in de chaos van de surrealistische odyssee, schuilt een diepe wijsheid die ons uitnodigt om te rusten in het mysterie van het bestaan, om te dansen in de betekenisloze wals van het leven zelf. En zo, te midden van de betekenisloze hoop, ontdekken we misschien dat de grootste betekenis schuilt in het vieren van het onbegrijpelijke, in het omarmen van de paradox, en in het vinden van vreugde in de eindeloze zoektocht naar betekenis.
Maar misschien is het lot van de mensheid om te dwalen in de eindeloze gangen van betekenisloosheid, om te verdrinken in de zee van chaos, zonder ooit een echte greep te krijgen op de werkelijkheid. Misschien is het slechts een illusie om te geloven dat we ooit de diepere waarheden zullen begrijpen die zich aan ons ontvouwen, of dat we ooit een blijvende zin zullen vinden in een wereld die voortdurend verandert en verschuift.
In deze defaitistische resonantie lijkt elke stap die we zetten, elke gedachte die we koesteren, te verdwijnen in de eindeloze leegte van het bestaan. Het is alsof we gedoemd zijn om te blijven worstelen met de ongrijpbare aard van ons bestaan, zonder ooit een echt rustpunt te vinden in de voortdurende draaikolk van betekenis en betekenisloosheid.
Misschien is het enige antwoord op de chaos van de wereld om te accepteren dat er geen antwoord is, om te rusten in de duisternis van de onwetendheid, en om te leren leven met de constante schaduw van twijfel die over ons heen hangt. Misschien is het juist in de acceptatie van onze eigen onwetendheid dat we een vreemde vorm van vrede vinden, een vorm van vrede die zich manifesteert in de overgave aan de absurde en de zinloze dans van het leven zelf.
