Jean-Pascal Salomez
In het labyrint van mijn gedachten dwalen herinneringen rond als keurig ingelijste schilderijen die aan de muren van mijn hersenpan hangen. Af en toe, als een amateurcurator van mijn eigen verleden, haal ik er eentje tevoorschijn. Stof ontsiert zelden de glazen, maar de gezichten lijken steeds meer te vervagen, als oude portretten die langzaam vervagen in de tijd. Misschien is het de schuld van mijn bril, die ik niet vaak genoeg poets, of misschien zijn het de grilligheden van het ouder wordende brein dat selectief kiest wat het wil behouden.
Terwijl ik hier zit, komen reflecties van vroeger naar boven drijven, als waterverf op het canvas van mijn herinneringen. Het lijkt wel of mijn brein, dat eens scherp getekende portretten vasthield, nu geniet van het vervagen van de lijnen, het creëren van een dromerige waas over de gezichten die ooit zo duidelijk waren.
Ouder worden, bedenk ik me, is als een schilderij dat met de tijd transformeert, waarbij kleuren vervagen maar nieuwe nuances ontstaan. Misschien zijn die vervaagde gezichten een kunstzinnige interpretatie van het leven, een spel van schaduwen en licht dat de complexiteit van mijn reis weerspiegelt.
En te midden van deze gedachten, flitsen ondeugende waanbeelden voorbij, als de streken van een onvoorspelbare kunstenaar. Is het dementie, een bril die ik vergeet schoon te maken, of gewoon de eigenaardigheid van het vergankelijke geheugen?
Maar ongeacht de reden, ik besef dat ouder worden een kunst op zich is, met zijn eigen humoristische kwinkslagen. Misschien is het tijd voor een beetje “OM AH HUM” – een knipoog naar sereniteit te midden van de chaos van herinneringen en de grilligheden van de tijd.
Voeten aan de grond alweer na “OHM AH HUM”
Na de onverwachte uitglijder probeer ik mezelf hier en nu te hervinden te midden van de kronkelende paden van mijn gedachten. Het voelde daarnet als een wandeling over glad ijs, balancerend om niet opnieuw uit te glijden in de gladheid van mijn herinneringen. De echo’s van vervlogen tijden verdwenen, en ik zocht eventjes een stabiele ondergrond.
Terwijl ik op zoek was naar een heldere werkelijkheid, begon ik opnieuw te graven in de kamers van mijn geheugen. De kaders met herinneringen hingen nog steeds keurig aan de muren van mijn hersenpan, maar de gezichten erin werden steeds vager, als schimmen in het mistige licht van mijn bewustzijn.
De bril, die ik zelden poetste, diende als een symbolische lens om de troebelheid van mijn gedachten te doorbreken. Misschien was het tijd om de waas weg te vegen en de helderheid te omarmen. Ouder worden bleek een uitdagende reis, doordrenkt met nieuwe belevenissen en humoristische wendingen.
Terwijl ik mijn gedachten probeerde te ordenen, werd de werkelijkheid een doolhof van mogelijkheden en verrassingen. Het bizarre vervolg van mijn verhaal ontvouwde zich als een onvoorspelbare plotwending, en ik voelde de drang om op te staan en verder te gaan, weg van het bedrog dat mijn geest omweven had.
Met een diepe zucht, een mix van opluchting en verwarring, begon ik mijn reis door de werkelijkheid opnieuw. Elke stap was doordacht, elke gedachte gewikt en gewogen, want op glad ijs was voorzichtigheid geboden.
Basta, punt, komma, uit, en DaDa
Met mijn voeten stevig op de grond, een knipoog naar de nuchterheid, besef ik dat het leven onverminderd voortgaat. In deze aardse realiteit is er zoveel schoonheid om van te genieten, een schat die we soms over het hoofd zien., ons eigen gezin. Zelfs te midden van chaos en onrust kan ik een glimp van positiviteit ontwaren bij hun, als een zilveren randje aan een donkere wolk.
Laten we even dit stuk waardig sluiten, want weglopen is geen optie. In mijn nabije omgeving zijn sommigen al vertrokken, en ik hoop oprecht dat het hen goed gaat waar ze ook zijn. Afgezien van die ene, wens ik de rest het allerbeste.
Dus, laat alles maar los, ik wil leven, iedereen waarschijnlijk, en dit niet alleen zonder oorlog maar met de volle intensiteit van het leven zelf. Het is een onverschrokken uitspraak, een uitdrukking van mijn vastberadenheid om elke dag te omarmen, ongeacht de uitdagingen die het met zich meebrengt.
