STATEMENT: MIJN PALEIS VAN LICHT EN KUNST
Ik sluit de deuren van mijn ART-Galerie. Geen publieke ruimte meer, geen toevluchtsoord voor wie vrijblijvend consumeert en weer verdwijnt. Mijn wereld is geen etalage, mijn kunst geen spektakel voor oppervlakkige blikken. Wie mij wil spreken, moet een afspraak maken. Selectie is nu de norm. De massa, in haar lakse zelfgenoegzaamheid, walg ik van. Schijnbaar denken, herkauwen zonder diepgang, egocentrisme—ik heb er genoeg van.
Ik ben een zonderling geworden. Ik omarm het. Ooit stelde ik me open voor de gemeenschap, maar zij beantwoordde mijn handreiking met kilte. Handjesschudders maken een boog om mij heen, hun glimlach een façade, hun woorden een leugen. Ik vertrouw hen niet. Beter een eerlijke vijand dan een valse vriend. De maatschappij is verrot. Handelaren streven naar winst ten koste van integriteit. Mensen spreken met gespleten tong, roddel en achterklap zijn norm geworden. Achter vriendelijke woorden schuilt verraad. Vertrouwen verdwijnt, en met elk mes in mijn rug groeit mijn afkeer.
Ik verwerp de massa, de structuren van macht, de illusie van democratie. De burger is een pion, gevangen in een systeem dat onderdrukking in stand houdt. Bureaucratie is geen orde, maar ketenen. Regels die de vrijheid beknotten, verdienen geen gehoorzaamheid, maar verzet. Niet smeken, niet gehoorzamen—gewoon doen. De straat is van ons, de wereld geen eigendom van formulieren en instanties.
Mijn afzondering is geen zwakte, maar een bewuste keuze. Ik schrijf, ik observeer, ik registreer. Mijn verleden heeft mij gevormd, maar niet gebroken. Ik ken lijden, ik ken verraad, maar ik ben sterker dan ooit. Waar anderen buigen, richt ik mij op. Waar anderen breken, kom ik terug. Dit is geen eindpunt, maar een nieuw begin.
Lees Meer