In dit artikel wordt gepleit voor het laten gamen van jongeren zolang zij hun sociale afspraken nakomen, geïnteresseerd blijven in andere wereldse zaken en het goed gaat op school. Het schrijven is bedoeld als pleidooi voor elke gamende jongere en stelt dat niet alles wat kinderen met passie ondernemen een verslaving is en niet elk kind te maken heeft met het ontvluchten van de werkelijkheid. Verder wordt gesteld dat het duidelijk stellen van grenzen voor kinderen achterhaald is en dat kinderen hun grenzen waarschijnlijk beter kennen dan ouders zelf. Het artikel benadrukt het belang van het ontdekken van waarden en normen door het testen van grenzen en bespreekt de positieve kanten van gamen, zoals het bouwen van een eigen wereld en het ontwikkelen van interesse in IT. Tot slot wordt het stereotype beeld van gamers als zielig persoon in een donkere kamer die de werkelijkheid niet aankan, afgewezen.
Lees Meer