Jean-Pascal Salomez- juni 18, 2013
- 1 minute Read
Jean-Pascal SalomezDe Ochtendboom
**Samenvatting**
Het gedicht “De Ochtendboom” schildert een beeld van de natuur als stille, eeuwige toeschouwer van menselijke verlangens en herinneringen. De boom, symbolisch en majestueus, staat stevig geworteld als een wachter die in de ochtend de wereld begroet. Zijn takken zijn als heraldische wapenschilden, symbool van kracht en sereniteit in een chaotische wereld. De papavers, felrood tegen het vlakke Vlaamse land, roepen herinneringen op aan zowel schoonheid als vergankelijkheid, misschien zelfs aan de offers en dromen van het verleden. Ze staan daar als stille getuigen, hun kleur een visuele echo van vergeten idealen en koninklijke dromen.
Het gedicht brengt ook het thema van vergankelijkheid naar voren. De dauw verdampt zonder een spoor achter te laten, net zoals herinneringen en stemmen met de tijd vervagen, ondanks de diepe verlangens en emoties die ooit wortel schoten in de ziel. De boom daarentegen blijft onaangedaan door het voorbijgaan van mensen en gebeurtenissen, als een symbool van continuïteit en stilte.
Deze beelden roepen reflecties op over het menselijke streven en het contrast met de onveranderlijke natuur. De ochtendboom staat als een onverstoorbare metgezel van de tijd, die in zijn eenvoud een goede morgen wenst aan de voorbijgaande stervelingen. Het gedicht geeft een contemplatieve kijk op het leven, waarin kleine details uit de natuur ons herinneren aan de grootsheid van het bestaan en de rust die gevonden kan worden in een wereld die ons vaak haastig en vluchtig voorkomt.
